La lokomotiv'o ek'kri'is raŭk'e: la staci'o Semmering est'is ating'it'a. Dum unu minut'o la nigr'a'j vagon'o'j ripoz'is en la arĝent'a lum'o de la mont'ar'o, el'ĵet'is kelk'a'j'n hom'o'j'n kolor'vest'it'a'j'n, en'glut'is ali'a'j'n; voĉ'o'j pas'is indign'e tie'n kaj re'e'n; nun la raŭk'a maŝin'o ĉe'front'e ek'kri'is de'nov'e kaj for'tir'eg'is rul'bru'e la nigr'a'n ĉen'o'n mal'supr'e'n en la kavern'o'n de la tunel'o. Sen'makul'e etend'it'a, kun klar'a'j fund'o'j pur'bala'it'a'j de la mal'sek'a vent'o, kuŝ'is re'foj'e la vast'a pejzaĝ'o.
Unu el la al'ven'int'o'j, jun'ul'o simpati'e not'ind'a pro bon'a'j vest'o'j kaj natur'elast'a paŝ'ad'o, lu'is — rapid'e antaŭ la ali'a'j — fiakr'o'n al la hotel'o. Sen tro'a rapid'ec'o la ĉeval'o'j laŭ'trot'is la voj'o'n supr'e'n. Kuŝ'is printemp'o en la aer'o. Sur la ĉiel'o flirt'is tiu'j blank'a'j, mal'kviet'a'j nub'o'j, kiu'j vid'iĝ'as nur en maj'o kaj juni'o, tiu'j blank'a'j ul'o'j, mem ankoraŭ jun'a'j kaj ŝanĝ'iĝ'em'a'j, kiu'j lud'e trans'kur'as la blu'a'n ark'aĵ'o'n, por kaŝ'i si'n subit'e mal'antaŭ alt'a'j mont'o'j, kiu'j ĉirkaŭ'brak'as si'n kaj for'rapid'as, jen ĉif'iĝ'as kiel poŝ'tuk'o'j, jen dis'fibr'iĝ'as en stri'o'j, kaj fin'e petol'e sur'met'as blank'a'j'n ĉap'o'j'n al la mont'o'j. Mal'kviet'o est'is ankaŭ supr'e en la vent'o; ĝi sku'is la mal'fort'a'j'n arb'o'j'n ankoraŭ mal'sek'a'j'n de la pluv'o tiel sen'brid'e, ke ili krak'et'is en la artik'o'j kaj for'ĵet'is de si mil gut'o'j'n kvazaŭ fajr'er'o'j'n. Kelk'foj'e ŝajn'is ankaŭ, ke arom'o de neĝ'o trans'ven'is mal'varm'et'e el la mont'o'j; tiam oni spir'e sent'is i'o'n, kio est'is dolĉ'a kaj akr'a sam'temp'e.
Ĉio, en'aer'e kaj sur'ter'e, est'is mov'o kaj ribel'a mal'pacienc'o.
Iom spir'eg'ant'e, la ĉeval'o'j laŭ'kur'is nun voj'o'n la mal'supr'e'n; la sonor'il'et'o'j tint'is long'e antaŭ'e'n de ili.
En la hotel'o la jun'ul'o antaŭ ĉio tra'leg'is flug'rigard'e la list'o'n de la ĉe'est'ant'a'j gast'o'j kaj baldaŭ sen'iluzi'iĝ'is. ”Por kio do mi est'as ĉi tie”, li mal'kviet'e demand'is si'n. ”Trov'iĝ'i sol'a ĉi tie sur la mont'o, sen societ'o, est'as pli mal'bon'e ol rest'i en la ofic'ej'o. Evident'e mi ven'is tro fru'e aŭ tro mal'fru'e. Mi neniam est'is feliĉ'a rilat'e mi'a'j'n feri'o'j'n. Eĉ ne unu kon'at'a'n nom'o'n mi trov'as inter ĉiu'j tiu'j hom'o'j. Se almenaŭ kelk'a'j vir'in'o'j ĉe'est'us, ... iu et'a, eventual'e eĉ naiv'a flirt'ad'o, por pas'ig'i tiu'n semajn'o'n ne tro mizer'e.” La jun'a vir'o, baron'o el mal'alt'rang'a aŭstr'a ofic'ist-nobel'ar'o, deĵor'ant'a en perfekt'ej'o, est'is pet'int'a tiu'n mal'long'a'n for'permes'o'n sen iu bezon'o; ver'dir'e nur, ĉar ĉiu'j li'a'j koleg'o'j sukces'is akir'i unu semajn'o'n printemp'a'n, kaj li ne vol'is donac'i la si'a'n al la reg'ist'ar'o. Kvankam ne sen intern'a'j talent'o'j, li est'is de tut'e societ'a natur'o, ŝat'at'a kaj bon'ven'a en ĉiu'j rond'o'j kaj plen'e konsci'a pri si'a mal'kapabl'o est'i sol'ec'a.
Li neniel inklin'is est'i sol'a, kaj laŭ'ebl'e evit'is tio'n, ĉar li tut'e ne dezir'is pli intim'a'n kon'at'ec'o'n kun si mem. Li sci'is, ke li bezon'as la frot-eben'o'n de hom'o'j por ek'flam'ig'i si'a'j'n talent'o'j'n, la varm'ec'o'n kaj entuziasm'o'n de si'a kor'o; li sci'is, ke sol'a li est'as sen'fajr'a kaj sen'util'a al si mem, sam'kiel alumet'o en skatol'o.
Mal'bon'humor'e li ir'is en la mal'plen'a hal'o tie'n kaj re'e'n, jen sen'decid'e foli'um'ant'e en gazet'o'j, jen ek'son'ig'ant'e sur la pian'o en la muzik'ĉambr'o vals'o'n, kies ĝust'a'n ritm'o'n tamen li'a'j fingr'o'j ne trov'is. Fin'e li ek'sid'is mal'gaj'e, rigard'is ekster'e'n, kie la mal'lum'o iom post iom fal'is kaj nebul'o griz'vapor'e el'iĝ'is el la pin'arb'o'j. Unu hor'o'n li for'uz'is tia'manier'e, sen'util'e kaj nervoz'e. Post'e li fuĝ'is en la manĝ'o-salon'o'n.
Tie nur mal'mult'a'j tabl'o'j est'is okup'it'a'j; rapid'e li flug'rigard'is ĉiu'j'n. Van'e! Neniu'j kon'at'o'j; nur tie — li re'salut'is ne'vigl'e — ĉeval'dres'ist'o, tie ali'a vizaĝ'o el la Ring-strat'o; ali'e neni'o.
Neni'u vir'in'o; neni'o, kio promes'us eĉ nur efemer'a'n aventur'o'n. Li'a mal'bon'humor'o far'iĝ'is mal'pacienc'o. Li est'is unu el tiu'j jun'ul'o'j, kiu'j dank'as mult'a'j'n sukces'o'j'n al si'a bel'a vizaĝ'o kaj en kiu'j nun daŭr'e ĉio est'as vigl'a por nov'a renkont'o, por nov'a tra'viv'aĵ'o; jun'ul'o'j, kiu'j est'as ĉiam pret'a'j for'rapid'i en ne'kon'at'a'j'n aventur'o'j'n, kiu'j'n neni'o surpriz'as, ĉar ili ĉio'n insid'e pri'kalkul'is; kiu'j mal'observ'as neni'o'n erotik'a'n, ĉar jam ili'a unu'a rigard'o ek'palp'as la seks'a'n de ĉiu vir'in'o, taks'ant'e kaj sen diferenc'o, ĉu ŝi est'as la edz'in'o de amik'o aŭ la ĉambr'ist'in'o, kiu mal'ferm'as ŝi'a'n pord'o'n. Kun ia frivol'a mal'ŝat'o oni nom'as tia'j'n hom'o'j'n vir'in-ĉas'ist'o'j; oni far'as tio'n ne'sci'ant'e, kiom da observ'a ver'o ŝton'iĝ'is en tiu vort'o; ĉar fakt'e ĉiu'j pasi'a'j instinkt'o'j de la ĉas'ad'o, la el'trov'ad'o, la ekscit'iĝ'o kaj la anim'a kruel'ec'o, flagr'as en la sen'ripoz'a vigl'ec'o de tia'j hom'o'j. Ili est'as konstant'e en embusk'o, ĉiam pret'a'j kaj decid'it'a'j sekv'i la post'sign'o'n de aventur'o ĝis proksim'eg'e al la abism'o. Ili est'as ĉiam ŝarg'it'a'j per pasi'o, ne pasi'o de am'ant'o, sed tiu de lud'ist'o, per pasi'o mal'varm'a, kalkul'ant'a kaj danĝer'a. Ekzist'as inter ili persist'ul'o'j, al kiu'j — ĝis long'e post la jun'ec'o — la tut'a viv'o far'iĝ'as ĉiam'a aventur'o per ĉi tiu atend'o; al kiu'j la unu'op'a tag'o dis'pec'iĝ'as en cent et'a'j'n seks'a'j'n tra'viv'aĵ'o'j'n — rigard'o dum preter'pas'o, for'glit'ant'a rid'et'o, genu'o tuŝ'it'a en kontraŭ'sid'ad'o — kaj la jar'o sam'e en cent tag'o'j'n tia'j'n; al kiu'j la erotik'a tra'viv'aĵ'o est'as la daŭr'e flu'ant'a, nutr'a kaj stimul'a font'o da la viv'o.
Ĉi tie est'is neniu'j kun'lud'ant'o'j, tio'n la serĉ'ant'o tuj ek'kon'is.
Kaj neni'u incit'o est'as pli ĉagren'a ol tiu de lud'ant'o, kiu kun kart'o'j en'man'e, konsci'a pri si'a super'ec'o, sid'as ĉe la verd'a tabl'o kaj van'e atend'as la kun'lud'ant'o'n. La baron'o vok'is por gazet'o. Mal'bon'humor'e li rigard'is la lini'o'j'n, sed li'a'j pens'o'j lam'is kaj kvazaŭ ebri'a'j fal'et'e sekv'is la vort'o'j'n.
Jen li aŭd'is mal'antaŭ si vest'o'n susur'i kaj voĉ'o'n dir'i iom ĉagren'e kaj kun afekt'a akcent'o: ”Mais ta'is toi donc, Edgar!”
Ĉe li'a tabl'o susur'is preter'paŝ'e silk'a vest'o, alt'a kaj bel'form'a preter'ombr'is figur'o kaj post ĝi, en nigr'a velur'vest'o, mal'grand'a pal'a knab'o, kiu sci'vol'em'e rigard'tuŝ'et'is li'n. La du sid'iĝ'is vid-al-vid'e ĉe rezerv'it'a tabl'o; la infan'o evident'e klopod'is est'i korekt'a, kio ŝajn'e kontraŭ'is al la mal'kviet'o en li'a'j mal'hel'a'j okul'o'j. La sinjor'in'o — kaj nur ŝi'n la baron'o pri'atent'is — est'is tre kultur'it'a kaj vest'it'a kun okul'frap'a elegant'ec'o; ceter'e ŝi est'is tip'o, kiu'n li tre am'is, unu el tiu'j et'e plen'form'a'j jud'in'o'j, laŭ aĝ'o ĝust'e antaŭ la tro'matur'iĝ'o, evident'e ankaŭ pasi'a, sed spert'a kaj kaŝ'ant'a si'a'n temperament'o'n mal'antaŭ nobl'a melankoli'o. Unu'e li ne pov'is rigard'i en ŝi'a'j'n okul'o'j'n kaj admir'is nur la bel'kurb'a'n lini'o'n de la brov'o'j; ili pur'e rond'iĝ'is super delikat'a naz'o, kiu ja vid'ig'is ŝi'a'n ras'o'n, sed per nobl'a form'o far'is la profil'o'n mark'it'a kaj interes'a. La har'o'j est'is de okul'frap'a abund'o, sam'kiel ĉio in'a de tiu plen'form'a korp'o; ŝi'a bel'ec'o ŝajn'e jam far'iĝ'is sat'a kaj vant'a kaj cert'a pro mult'a'j admir'ant'o'j. Ŝi mend'is per tre mal'laŭt'a voĉ'o, korekt'is la bub'o'n, kiu lud'e tint'ig'is la fork'o'n; ĉio'n tio'n ŝi far'is en ŝajn'a indiferent'ec'o kontraŭ la si'n'gard'e al'ramp'ant'a rigard'o de la baron'o; ŝajn'e ŝi ne rimark'is li'n, dum fakt'e ja nur li'a vigl'a atent'o dev'ig'is ŝi'n al tiu re'ten'a zorg'em'o.
La ombr'o en la vizaĝ'o de la baron'o subit'e hel'iĝ'is, sub'haŭt'e viv'iĝ'is la nerv'o'j, ili glat'ig'is la sulk'o'j'n, ŝvel'ig'is la muskol'o'j'n, tiel ke li'a figur'o rekt'iĝ'is kaj lum'o'j ek'bril'is en li'a'j okul'o'j. Li mem ne est'is mal'simil'a al vir'in'o'j, kiu'j ja bezon'as la ĉe'est'o'n de vir'o, por efektiv'ig'i si'a'n tut'a'n potenc'o'n. La ĉas'ist'o en li flar'sent'is ĉi tie rab'aĵ'o'n. Provok'e li'a okul'o prov'is renkont'i ŝi'a'n rigard'o'n, kiu kelk'foj'e tuŝ'et'is li'n en bril'a ne'cert'ec'o de preter'vid'ad'o, sed neniam mal'kaŝ'e ofert'is klar'a'n respond'o'n. Li imag'is ankaŭ ek'kon'i, ke ĉirkaŭ ŝi'a buŝ'o vid'iĝ'is kelk'foj'e flu'ad'o de komenc'a rid'et'o, sed ĉio tio est'is ne'cert'a kaj ĝust'e tiu ne'cert'ec'o ekscit'is li'n. Nur tiu konstant'a preter'vid'ad'o ŝajn'is promes'a al li, ĉar ĝi est'is rezist'o kaj embaras'o sam'temp'e, kaj krom'e la strang'e zorg'a manier'o de la konversaci'o kun la infan'o, evident'e adapt'it'a al rigard'ant'o. Ĝust'e la al'trud'a pretekst'o de trankvil'ec'o signif'is, tio'n li sent'is, unu'a'n kaŝ'a'n mal'trankvil'o'n.
Ankaŭ li ekscit'iĝ'is: la lud'o est'is komenc'it'a. Li mal'akcel'is si'a'n manĝ'ad'o'n, rigard'e firm'ten'is tiu'n vir'in'o'n preskaŭ sen'inter'romp'e dum du'on'hor'o, ĝis kiam li est'is mens'e kopi'int'a ĉiu'n lini'o'n de ŝi'a vizaĝ'o, tuŝ'int'a ne'vid'ebl'e ĉiu'n part'o'n de ŝi'a plen'form'a korp'o. Ekster'e fal'is pez'a mal'lum'o, la arb'ar'o'j ĝem'is en infan'a tim'o, kiam nun la grand'a'j pluv'o'nub'o'j etend'is griz'a'j'n man'o'j'n al ili. Pli kaj pli mal'lum'e la ombr'o'j en'penetr'is la ĉambr'o'n, pli kaj pli la hom'o'j ĉi tie ŝajn'is est'i kun'prem'it'a'j de la silent'o. Sub la minac'o de tiu ĉi silent'o, la konversaci'o de la patr'in'o kun la infan'o far'iĝ'is pli kaj pli afekt'a kaj baldaŭ — tio'n li sent'is — ĝi fin'iĝ'os. Nun li decid'is far'i prov'o'n. Kiel unu'a li ek'star'is, preter'vid'ant'e ŝi'n per long'a rigard'o al la pejzaĝ'o, kaj ir'is mal'rapid'e al la pord'o. Tie li subit'e turn'is la kap'o'n, kvazaŭ li est'us forges'int'a i'o'n. Kaj surpriz'is ŝi'n, kiu li'n vigl'e post'rigard'is.
Tio incit'is li'n. Li atend'is en la hal'o. Baldaŭ ŝi sekv'is, la bub'o'n ĉe'man'e, foli'um'is preter'pas'e en la ĵurnal'o'j, montr'is al la infan'o iu'j'n bild'o'j'n. Sed kiam la baron'o kvazaŭ hazard'e al'paŝ'is la tabl'o'n, por ŝajn'e ankaŭ serĉ'i ĵurnal'o'n, sed fakt'e por pli profund'e penetr'i en la mal'sek'et'a'n trem'bril'o'n de ŝi'a'j okul'o'j, ebl'e eĉ por komenc'i konversaci'o'n, tiam ŝi turn'is si'n for, frap'et'is la fil'o'n sur la ŝultr'o'n: ”Viens, Edgar! Au lit!” kaj indiferent'e preter'susur'is li'n.
Iom sen'iluzi'it'a, la baron'o post'rigard'is ŝi'n. Ver'dir'e li est'is kalkul'int'a je inter'kon'at'iĝ'o ankoraŭ tiu'n vesper'o'n, kaj tiu abrupt'a manier'o el'rev'ig'is li'n. Sed fin'e, tiu rezist'o en'hav'is instig'o'n, kaj ĝust'e la ne'cert'ec'o ek'flam'ig'is li'a'n avid'o'n. Nu: li hav'is si'a'n kun'lud'ant'o'n, kaj la lud'o pov'is komenc'iĝ'i.
Kiam la baron'o la sekv'ant'a'n maten'o'n en'ir'is la hal'o'n, li vid'is la infan'o'n de la ne'kon'at'a bel'ul'in'o tie en vigl'a konversaci'o kun du lift'bub'o'j, al kiu'j li montr'is bild'o'j'n en iu libr'o.
Li'a patr'in'o ne ĉe'est'is, evident'e ankoraŭ okup'it'a pri la tualet'o.
Nur nun la baron'o atent'e rigard'is la knab'o'n. Li est'is tim'em'a, ne'evolu'int'a, nervoz'a jun'ul'o de ebl'e dek du jar'o'j, kun mal'lert'a'j mov'o'j kaj mal'hel-vag'ant'a'j okul'o'j. Sam'e kiel mult'a'j infan'o'j en tiu aĝ'o, li far'is tim'ig'it'a'n impres'o'n, kvazaŭ oni ĵus tir'is li'n el dorm'o kaj star'ig'is li'n en fremd'a'n ĉirkaŭ'aĵ'o'n. Li'a vizaĝ'o ne est'is mal'bel'a, sed ankoraŭ tut'e ne'fiks'it'a; la batal'o inter la vir'ec'a kaj la infan'ec'a ŝajn'e nur nun ek'est'is, ankoraŭ ĉio en ĝi est'is nur kvazaŭ kned'it'a kaj ne jam form'it'a; neni'o est'is klar'lini'e esprim'it'a, ĉio nur pal'e kaj mal'cert'e miks'it'a. Krom'e, li est'is ĝust'e en tiu mal'favor'a aĝ'o, en kiu infan'o'j neniam adapt'iĝ'as al si'a'j vest'o'j, manik'o'j kaj pantalon'o'j fald'pend'as ne'streĉ'e ĉirkaŭ la mal'dik'a'j artik'o'j, kaj ankoraŭ neni'u intern'a vant'ec'o admon'as ili'n pri'atent'i si'a'n ekster'aĵ'o'n.
La knab'o sen'decid'e vag'ant'a far'is ĉi tie iom kompat'ind'a'n impres'o'n. Ver'dir'e li mal'help'is ĉiu'j'n. Jen flank'e'n'ŝov'is li'n la pord'ist'o, kiu'n li vid'ebl'e ĝen'is per ĉiu'spec'a'j demand'o'j, jen li mal'help'is ĉe la en'ir'pord'o; evident'e mank'is al li amik'a'j rilat'o'j. Tial li prov'is en si'a infan'a babil'em'o al'proksim'iĝ'i al la serv'ist'o'j de la hotel'o; kiam ili ĵus hav'is temp'o'n, ili respond'is, sed tuj mal'daŭr'ig'is la konversaci'o'n, kiam plen'kresk'ul'o'j vid'iĝ'is aŭ iu ver'a labor'o est'is far'ot'a. Rid'et'e kaj kun interes'o la baron'o observ'is la mal'feliĉ'a'n knab'o'n, kiu rigard'is ĉio'n sci'vol'e kaj kiu'n ĉiu mal'afabl'e evit'is. Unu'foj'e li firm'kapt'is unu el tiu'j sci'vol'em'a'j rigard'o'j; sed la nigr'a'j okul'o'j tuj tim'e re'tir'iĝ'is, kiam li ek'trov'is ili'n dum la serĉ'ad'o, kaj ek'kaŭr'is post mal'lev'it'a'j palpebr'o'j. Tio amuz'is la baron'o'n. La knab'o ek'interes'is li'n; li demand'is si'n, ĉu tiu infan'o — kiu evident'e izol'iĝ'is nur pro tim'o — ne pov'us serv'i al li kiel plej rapid'a per'ant'o de al'proksim'iĝ'o. Cert'e li vol'is prov'i ĝi'n. Ne'rimark'it'e li sekv'is la knab'o'n, kiu ĵus re'e el'pendol'is tra la pord'o. En si'a infan'a dorlot'em'o li kares'is la roz'kolor'a'j'n naz'tru'o'j'n de blank'ĉeval'o, ĝis kiam — li ver'e ne hav'is feliĉ'o'n — ankaŭ tie la vetur'ig'ist'o iom mal'ĝentil'e for'ir'ig'is li'n. En aflikt'o kaj enu'o li nun de'nov'e star'ad'is tie, kun si'a mal'plen'a kaj iom mal'gaj'a rigard'o. Jen la baron'o al'parol'is li'n. ”Nu, jun'ul'o, kiel plaĉ'as al vi ĉi lok'e?” li dir'is subit'e, klopod'ant'e far'i la al'parol'o'n kiel ebl'e plej bon'humor'a.
La infan'o far'iĝ'is fajr'o'ruĝ'a kaj tim'e rigard'is supr'e'n. Li al'tir'is iel la man'o'n en tim'o kaj turn'is si'n tie'n kaj re'e'n pro embaras'o. Okaz'is al li unu'a'foj'e, ke fremd'a sinjor'o komenc'is konversaci'o'n kun li.
”Mi dank'as, bon'e,” li pov'is ankoraŭ balbut'i. La last'a vort'o est'is jam pli flustr'it'a ol parol'it'a.
”Tio mir'ig'as mi'n,” dir'is la baron'o rid'et'e, ”la lok'o est'as ja fakt'e mal'amuz'a, precip'e por jun'ul'o kiel vi. Kio'n vi do far'as dum la tut'a tag'o?”
La knab'o est'is ankoraŭ tro embaras'it'a por respond'i rapid'e.
Ĉu ver'e est'is ebl'e, ke ĉi tiu fremd'a elegant'a sinjor'o serĉ'is konversaci'o'n kun li, kiu'n ali'foj'e neni'u pri'atent'is? Tiu pens'o far'is li'n tim'em'a kaj fier'a sam'temp'e. Nur pen'e li koncentr'iĝ'is.
”Mi leg'as, kaj krom'e ni mult'e promen'as. Kelk'foj'e ni ankaŭ vetur'as en kaleŝ'o, la patr'in'o kaj mi. Mi dev'as ĉi tie re'freŝ'iĝ'i, mi est'is mal'san'a. Tial mi ankaŭ sid'u mult'e en la sun'o, la kurac'ist'o konsil'is tio'n.”
La last'a'j'n vort'o'j'n li dir'is jam iom firm'e. Infan'o'j ĉiam fier'as pri mal'san'o, ĉar ili sci'as, ke danĝer'o far'as ili'n du'obl'e grav'a'j al ili'a'j parenc'o'j.
”Jes, la sun'o est'as ja bon'a por jun'a'j sinjor'o'j kiel vi, ĝi cert'e brun'ig'os vi'n. Tamen vi ne dev'us dum la tut'a tag'o nur sid'ad'i. Jun'ul'o kiel vi dev'us ĉirkaŭ'kur'i, petol'i kaj ankaŭ iom fripon'et'i. Ŝajn'as al mi, ke vi est'as tro ĝentil'a, vi ja ankaŭ aspekt'as kiel en'ĉambr'ul'o kun vi'a dik'a libr'o sub'brak'e. Se mi pens'as, kia fripon'et'o mi est'is en vi'a aĝ'o! Ĉiu'n vesper'o'n mi ven'is hejm'e'n kun dis'ŝir'it'a pantalon'o. Do, ne est'u tro bon'kondut'a!”
Sen'vol'e la infan'o dev'is rid'et'i, kaj tio for'pren'is de li la tim'o'n. Li ŝat'us respond'i i'o'n, sed ĉio ŝajn'is al li tro mal'respekt'a, tro arog'a antaŭ tiu kar'a fremd'a sinjor'o, kiu tiel afabl'e parol'is kun li. Li neniam est'is inter'babil'em'a kaj ĉiam et'e sen'konsil'a, kaj tial li nun tut'e konfuz'iĝ'is pro feliĉ'o kaj hont'o. Li tiel ŝat'us daŭr'ig'i la konversaci'o'n, sed neni'u ide'o ek'ven'is. Bon'ŝanc'e, la grand'a flav'a sankt'bernard'a hund'o de la hotel'o ĝust'e nun preter'ven'is, flar'esplor'is ili'n ambaŭ kaj volont'e las'is kares'i si'n.
”Ĉu vi ŝat'as hund'o'j'n?” demand'is la baron'o.
”Ho tre, mi'a av'in'o hav'as hund'o'n en si'a vila'o en Baden, kaj kiam ni loĝ'as tie, ĝi est'as ĉiam dum la tut'a tag'o kun mi. Sed tio est'as nur en somer'o, kiam ni est'as tie vizit'e.”
”Ni hav'as hejm'e en ni'a bien'o, mi pens'as, du dek'du'o'j'n. Se vi est'as brav'a ĉi tie, mi donac'os unu al vi. Brun'a'n kun blank'a'j orel'o'j, tut'e jun'a'n. Ĉu vi vol'as?”
La infan'o ruĝ'iĝ'is pro plezur'o.
”Ho jes.”
Tio el'iĝ'is el li'a buŝ'o ard'e kaj avid'e. Sed tuj post'e sekv'is fal'et'e tim'a skrupul'o.
”Sed pa'nj'o ne permes'os ĝi'n. Ŝi dir'as, ke ŝi ne toler'os hund'o'n en la dom'o. Ili kaŭz'as tro mult'e da ĝen'o.”
La baron'o rid'et'is. Fin'e la konversaci'o halt'is ĉe la patr'in'o.
”Ĉu la patr'in'o est'as tiel sever'a?”
La infan'o medit'is dum sekund'o, supr'e'n'rigard'is al li kvazaŭ demand'e, ĉu oni jam pov'us fid'i al tiu fremd'a sinjor'o. La respond'o rest'is si'n'gard'a.
”Ne, sever'a la patr'in'o ne est'as. Nun, ĉar mi est'is mal'san'a, ŝi permes'as al mi ĉio'n. Ebl'e ŝi permes'os eĉ hund'o'n.”
”Ĉu mi pet'u ŝi'n pri tio?”
”Jes, bon'vol'u far'i tio'n,” ĝoj'eg'is la knab'o. ”Tiu'kaz'e la patr'in'o cert'e permes'os ĝi'n. Kaj kiel ĝi aspekt'as? Blank'a'j'n orel'o'j'n ĝi hav'as, ĉu ne? Ĉu ĝi pov'as al'port'i perd'it'a'j'n objekt'o'j'n?”
”Jes, ĝi pov'as ĉio'n.” La baron'o dev'is rid'et'i pri la ard'a'j fajr'er'o'j, kiu'j'n li aper'ig'is tiel facil'e en la okul'o'j de la infan'o. Subit'e la komenc'a si'n'ĝen'o est'is venk'it'a kaj la pasi'o, antaŭ'e re'ten'it'a de tim'o, super'ŝpruc'is. En fulm'rapid'a ŝanĝ'o, la tim'em'a mal'kuraĝ'a infan'o de antaŭ'e far'iĝ'is petol'a knab'o. Se la patr'in'o nur est'us sam'a, la baron'o pens'is ne'vol'e, sam'e ard'a mal'antaŭ si'a tim'o! Sed jam la knab'o supr'e'n'salt'is al li kun du'dek demand'o'j: ”Kiel nom'iĝ'as la hund'o?”
”Kar'o.”
”Kar'o,” ĝoj'kri'is la infan'o. Li dev'is iel rid'i kaj triumf'i pri ĉiu vort'o, tut'e ebri'a pro la ne'atend'it'a okaz'aĵ'o, ke iu tiel afabl'e interes'iĝ'as pri li. La baron'o mem mir'is pri si'a rapid'a sukces'o kaj decid'is forĝ'i la varm'eg'a'n fajr'o'n. Li invit'is la knab'o'n iom'et'e promen'i kun li, kaj la bedaŭr'ind'a infan'o — soif'int'a de post semajn'o'j al societ'a kun'est'o — est'is rav'it'a de tiu propon'o. Mal'prudent'e li el'babil'is ĉio'n, kio'n li'a nov'a amik'o vol'is el'log'i el li per et'a'j, ŝajn'e hazard'a'j demand'o'j. Baldaŭ la baron'o sci'is ĉio'n pri la famili'o, precip'e ke Edgar est'as la sol'a fil'o de Viena advokat'o, evident'e el la mon'hav'a jud'a burĝ'ar'o. Kaj per lert'a esplor'o li rapid'e ek'sci'is, ke la patr'in'o tut'e ne est'is entuziasm'a pri la rest'ad'o sur Semmering kaj jam plend'is pro mank'o de simpati'a societ'o. Ja li eĉ konjekt'is — el la evit'a manier'o laŭ kiu Edgar respond'is la demand'o'n, ĉu la patr'in'o tre am'as la patr'o'n — ke tiu'rilat'e ver'ŝajn'e ne ĉio est'as en tro bon'a ord'o. Preskaŭ li hont'is, kiel facil'e est'is al li el'log'i el la naiv'a knab'o ĉiu'j'n tiu'j'n et'a'j'n famili-sekret'o'j'n; ĉar Edgar — tut'e fier'a, ke plen'kresk'ul'o'n interes'as io el tio, kio'n li pov'as rakont'i — ja ver'e al'trud'is si'a'n fid'o'n al la nov'a amik'o. Li'a infan'a kor'o bat'is pro fier'o — la baron'o dum la promen'ad'o met'is si'a'n brak'o'n ĉirkaŭ li'a'j'n ŝultr'o'j'n — est'i vid'at'a publik'e en tia intim'ec'o kun plen'kresk'ul'o, kaj iom post iom li forges'is si'a'n propr'a'n infan'aĝ'o'n, babil'ad'is liber'e kaj sen'ĝen'e kvazaŭ al sam'aĝ'ul'o. Edgar est'is, tio'n pruv'is li'a parol'o, tre inteligent'a, iom fru'matur'a kiel la plej'mult'o de mal'san'em'a'j infan'o'j, kiu'j mult'e kun'est'as kun plen'kresk'ul'o'j; kaj li est'is de strang'e tro'ig'ant'a pasi'o koncern'e simpati'o'n kaj mal'amik'ec'o'n. Ŝajn'e li hav'is al neni'o normal'a'n rilat'o'n; pri ĉiu hom'o aŭ afer'o li parol'is aŭ en ekstaz'o aŭ kun mal'am'o tiel sever'a, ke ĝi mal'agrabl'e distord'is li'a'n vizaĝ'o'n kaj far'is ĝi'n preskaŭ malic'a kaj mal'bel'a. Io sovaĝ'a kaj impuls'a, ebl'e kaŭz'it'a de la ĵus sufer'it'a mal'san'o, hav'ig'is al li'a'j parol'ad'o'j fanatik'a'n fajr'o'n, kaj ebl'e li'a mal'lert'ec'o est'is nur pen'e re'ten'it'a tim'o antaŭ la propr'a pasi'o.
La baron'o akir'is facil'e li'a'n konfid'o'n. Post nur du'on'hor'o tiu varm'eg'a kaj mal'trankvil'a kor'o de'pend'is de li. Est'as ja tiel facil'e tromp'i infan'o'j'n, tiu'j'n fid'em'ul'o'j'n, pri kies am'o oni tiel mal'oft'e varb'as. Neces'is nur, ke li mem forges'u si'n en la pas'int'ec'o'n, kaj infan'a konversaci'o far'iĝ'is al li tiel natur'a kaj sen'artifik'a, ke ankaŭ la knab'o pren'is li'n tut'e por sam'ul'o kaj post kelk'a'j minut'o'j perd'is ĉiu'n sent'o'n de distanc'o. Li est'is feliĉ'eg'a pro la bon'ŝanc'o, ke li trov'is en ĉi tiu sol'ec'a lok'o amik'o'n, kaj kia'n amik'o'n! Forges'it'a'j est'is ili ĉiu'j en Vieno, tiu'j et'a'j knab'o'j kun si'a'j mal'fort'a'j voĉ'o'j kaj si'a sen'spert'a babil'ad'o; kvazaŭ for'port'it'a'j est'is ili'a'j bild'o'j per tiu unu nov'a hor'o! Li'a tut'a romantik'a pasi'o aparten'is nun al tiu nov'a grand'a amik'o li'a, kaj li'a kor'o ŝvel'is pro fier'o, kiam tiu adiaŭ'ant'e de'nov'e invit'is li'n re'ven'i morgaŭ antaŭ'tag'mez'e, kaj kiam la nov'a amik'o nun sign'is al li de mal'proksim'e tut'e kiel frat'o. Tiu minut'o ebl'e est'is la plej bel'a en li'a viv'o. Est'as tiel facil'e tromp'i infan'o'j'n.
La baron'o post'rid'et'is la for'kur'ant'o'n. La per'ant'o est'is akir'it'a. La bub'o, tio'n li sci'is, nun turment'os si'a'n patr'in'o'n per rakont'ad'o'j ĝis lac'iĝ'o kaj ripet'os ĉiu'n unu'op'a'n vort'o'n; kaj li re'memor'is kun plezur'o, kiel li est'is lert'e en'plekt'int'a kelk'a'j'n kompliment'o'j'n al ŝi'a adres'o, kiel ili ĉiam parol'is nur pri la ”bel'a patr'in'o” li'a. Est'is tut'cert'a afer'o, ke la komunik'em'a knab'o ne ripoz'os, antaŭ ol li pov'os kun'est'ig'i si'a'n patr'in'o'n kaj li'n. Li mem nun eĉ ne bezon'os mov'i fingr'o'n por mal'grand'ig'i la distanc'o'n inter si kaj la bel'a ne'kon'at'in'o; nun li pov'os trankvil'e rev'i kaj al'rigard'i la pejzaĝ'o'n, ĉar li sci'is: du varm'eg'a'j infan'man'o'j konstru'os por li la pont'o'n al ŝi'a kor'o.
La plan'o est'is, kiel post unu hor'o pruv'iĝ'is, bon'eg'a kaj sukces'is ĝis la last'a'j detal'o'j. Kiam la jun'a baron'o, intenc'e iom mal'fru'e, en'ir'is la manĝ'o'salon'o'n, Edgar ek'mov'iĝ'is de la seĝ'o, salut'is fervor'e kun feliĉ'a rid'et'o kaj sign'is al li. Sam'temp'e li tir'et'is si'a'n patr'in'o'n ĉe la manik'o, parol'is tro rapid'e kaj ekscit'it'e al ŝi, per okul'frap'a'j gest'o'j montr'ant'e al la baron'o.
Ĝen'it'e kaj ruĝ'iĝ'ant'e ŝi mal'laŭd'is li'a'n tro vigl'a'n kondut'o'n, tamen ne pov'is ne trans'rigard'i unu'foj'e, por plen'um'i la dezir'o'n de la bub'o; tio'n la baron'o tuj util'ig'is, por far'i respekt'plen'a'n riverenc'o'n. La inter'kon'at'iĝ'o est'is far'it'a. Ŝi dev'is dank'i, sed de nun klin'is la vizaĝ'o'n pli mal'alt'e'n sur la teler'o'n kaj dum la tut'a vesper'manĝ'o zorg'e evit'is re'foj'e trans'rigard'i. Mal'sam'e Edgar, kiu sen'ĉes'e rigard'is tie'n, unu'foj'e eĉ prov'is parol'i trans'e'n; tiu'n mal'dec'aĵ'o'n la patr'in'o tuj energi'e mal'permes'is al li.
Post la manĝ'o ŝi inform'is li'n, ke li dev'us en'lit'iĝ'i, kaj intens'a flustr'ad'o inter li kaj li'a patr'in'o komenc'iĝ'is; ties fin'rezult'o est'is, ke pro si'a'j ard'a'j pet'o'j li ricev'is permes'o'n trans'ir'i al la ali'a tabl'o kaj adiaŭ'i si'a'n amik'o'n. La baron'o dir'is al li kelk'a'j'n kor'a'j'n vort'o'j'n, kiu'j re'e flagr'ig'is la okul'o'j'n de la infan'o, babil'is kun li dum kelk'a'j minut'o'j. Sed subit'e ek'star'ant'e, li turn'is si'n kun lert'a mov'o trans'e'n al la ali'a tabl'o, gratul'is la iom embaras'it'a'n najbar'in'o'n pro ŝi'a inteligent'a, vigl'a fil'o; li laŭd'is la antaŭ'tag'mez'o'n, kiu'n li tiel bon'eg'e pas'ig'is kun li — Edgar star'is apud'e ruĝ'a pro ĝoj'o kaj fier'o — kaj fin'e esplor'demand'is pri ties san'stat'o tiel detal'e kaj per tiom de demand'o'j, ke la patr'in'o est'is dev'ig'at'a respond'ad'i. Kaj tia'manier'e ili glit'is ne'rezist'ebl'e en long'a'n konversaci'o'n, al kiu la knab'o feliĉ'e kaj respekt'e aŭskult'is. La baron'o prezent'is si'n kaj kred'is rimark'i, ke li'a bel'son'a nom'o far'is cert'a'n impres'o'n al la vant'ul'in'o.
Cert'e, ŝi est'is de ekster'ordinar'a ĝentil'ec'o al li, kvankam ŝi gard'is si'a'n dign'o'n kaj eĉ fru'e adiaŭ'is, pro la bub'o, kiel ŝi sen'kulp'ig'e al'dir'is.
Tiu akr'e protest'is, ke li ne est'as lac'a kaj volont'e pret'a mal'dorm'i la tut'a'n nokt'o'n. Sed jam li'a patr'in'o ofert'is si'a'n man'o'n al la baron'o, kiu respekt'plen'e kis'is ĝi'n.
Edgar dorm'is mal'bon'e en ĉi tiu nokt'o. Est'is en li mal'klar'a miks'aĵ'o de feliĉ'o kaj infan'a mal'esper'o. Ĉar hodiaŭ io nov'a est'is okaz'int'a en li'a viv'o. Unu'a'foj'e li en'miks'is si'n en la sort'o'j'n de plen'kresk'ul'o'j. Li forges'is, jam du'on'sonĝ'e, si'a'n propr'a'n infan'aĝ'o'n kaj pens'is si'n tut'e plen'kresk'a. Sol'ec'e eduk'it'a kaj oft'e mal'san'et'a, li ĝis nun hav'is mal'mult'a'j'n amik'o'j'n.
Por li'a grand'a dorlot'bezon'o neni'u ekzist'is krom la ge'patr'o'j, kiu'j mal'mult'e zorg'is pri li, kaj la serv'ist'ar'o. Kaj la fort'o de iu am'o est'as ĉiam mal'ĝust'e mezur'it'a, se oni taks'as ĝi'n nur laŭ ĝi'a kaŭz'o kaj ne laŭ la antaŭ'ir'a streĉ'o, tiu mal'plen'a mal'hel'a spac'o de sen'iluzi'iĝ'o kaj sol'ec'o, kiu trov'iĝ'as antaŭ ĉiu'j grand'a'j okaz'aĵ'o'j de la kor'o. Iu tro'pez'a, ne el'uz'it'a sent'o est'is tie atend'int'a kaj fal'ig'is si'n nun kun etend'it'a'j brak'o'j renkont'e'n al la unu'a, kiu ŝajn'e merit'is ĝi'n. Edgar kuŝ'is en la mal'lum'o, feliĉ'e kaj embaras'it'e, li vol'is rid'i kaj li dev'is plor'i. Ĉar li am'is ĉi tiu'n hom'o'n, kiel li neniam est'is am'int'a amik'o'n, nek patr'o'n kaj patr'in'o'n, kaj eĉ ne Di'o'n. La tut'a ne'matur'a pasi'o de li'a'j antaŭ'a'j jar'o'j al'kroĉ'is si'n al la bild'o de ĉi tiu hom'o, kies nom'o'n li eĉ ne kon'is antaŭ du hor'o'j.
Tamen li est'is sufiĉ'e inteligent'a por ne est'i prem'it'a de tiu ne'atend'it'a kaj strang'a nov'a amik'ec'o. Kio tiom embaras'is li'n, est'is la sent'o pri li'a propr'a ne'valor'o, li'a propr'a neni'ec'o. ”Ĉu mi do taŭg'as por li, mi mal'grand'a bub'o de dek du jar'o'j, kiu hav'as ankoraŭ la lern'ej'o'n antaŭ si, kiu vesper'e est'as send'it'a en'lit'e'n antaŭ ĉiu'j ali'a'j?” li tortur'e cerb'um'is. ”Kio mi pov'as est'i al li, kio'n mi pov'as ofert'i?” Ĝust'e tiu turment'e sent'it'a mal'kapabl'o iel vid'ig'i si'a'n sent'o'n far'is li'n mal'feliĉ'a. Ali'temp'e, kiam li est'is ek'am'int'a kamarad'o'n, li'a unu'a ag'o est'is divid'i kun li la mal'mult'a'j'n valor'aĵ'o'j'n de si'a pupitr'o, poŝt'mark'o'j'n kaj ŝton'o'j'n, la naiv'a'n hav'aĵ'o'n de la infan'ec'o; sed ĉiu'j tiu'j objekt'o'j, kiu'j ankoraŭ hieraŭ est'is al li de alt'a signif'o kaj strang'a ĉarm'o, ek'ŝajn'is nun sen'valor'a'j, infan'a'j kaj mal'estim'ind'a'j. Ĉar kiel li pov'us propon'i i'o'n tia'n al la nov'a amik'o?
Kie ekzist'is iu voj'o, iu ebl'ec'o mal'kaŝ'i si'a'j'n sent'o'j'n? Ĉiam pli kaj pli aflikt'is li'n la ide'o, ke li est'as mal'grand'a, est'as io du'on'a, ne'matur'a, infan'o de dek du jar'o'j; kaj neniam antaŭ'e li tiel ard'e mal'ben'is la infan'ec'o'n, neniam antaŭ'e li tiel kor'e sopir'is, ke li vek'iĝ'u ali'a, sam'kiel li rev'e vid'is si'n: grand'a kaj fort'a, vir'o, plen'kresk'ul'o kiel la ali'a'j.
En ĉi tiu'j'n mal'trankvil'a'j'n pens'o'j'n en'plekt'iĝ'is rapid'e la unu'a'j kolor'plen'a'j rev'o'j pri tiu nov'a mond'o de vir'est'ad'o. Kun rid'et'o Edgar fin'e ek'dorm'is; tamen la memor'o pri la morgaŭ'a rendevu'o mal'profund'ig'is li'a'n dorm'o'n. Jam je la sep'a hor'o li vek'iĝ'is tim'ant'e mal'fru'i. Rapid'eg'e li vest'is si'n, salut'is en ŝi'a ĉambr'o la mir'ig'it'a'n patr'in'o'n, kiu kutim'e nur pen'e sukces'is el'lit'ig'i li'n, kaj kur'eg'is mal'supr'e'n, antaŭ ol ŝi pov'is far'i plu'a'j'n demand'o'j'n. Ĝis la naŭ'a li ĉirkaŭ'vag'ad'is sen'pacienc'e, forges'is, ke li dev'us maten'manĝ'i, zorg'ant'e nur, ke la amik'o ne atend'u long'e por la promen'ad'o.
Je du'on'o post la naŭ'a la baron'o fin'e al'vag'is sen'cel'e. Kompren'ebl'e li est'is forges'int'a la rendevu'o'n jam de'long'e; sed nun, kiam la knab'o avid'e al'rapid'is li'n, li dev'is rid'et'i pri tiom da pasi'o kaj montr'is si'n pret'a plen'um'i si'a'n promes'o'n. Re'e li pren'is la knab'o'n ĉe'brak'e, ir'is kun la bril'ĝoj'a infan'o tie'n kaj re'e'n; ali'flank'e li rifuz'is, mild'e sed insist'e, jam nun komenc'i la komun'a'n promen'ad'o'n. Li ŝajn'is atend'i i'o'n, almenaŭ sugest'is tio'n li'a rigard'o, kiu nerv'e palp'is la pord'o'j'n. Subit'e li rekt'ig'is si'n. La patr'in'o de Edgar ĵus en'ir'is kaj re'salut'ant'e ven'is afabl'e al ili. Ŝi rid'et'is aprob'e, kiam ŝi aŭd'is pri la intenc'it'a promen'ad'o, kiu'n Edgar antaŭ'e pri'silent'is al ŝi kiel i'o'n tro valor'a'n; kaj laŭ invit'o de la baron'o ŝi rapid'e konsent'is akompan'i ili'n.
Edgar tuj est'iĝ'is grumbl'a kaj mord'is la lip'o'j'n. Kiel ĉagren'e, ke ŝi ĝust'e nun preter'ir'is! Tiu promen'ad'o ja aparten'u al li sol'a; kaj se li prezent'is si'a'n amik'o'n al la patr'in'o, tio ja est'is nur pro afabl'ec'o li'a, sed li tut'e ne vol'is divid'i li'n. Jam ek'est'is en li io kiel ĵaluz'o, kiam li rimark'is la ĝentil'ec'o'n de la baron'o al la patr'in'o.
Ili promen'ad'is nun tri'op'e, kaj la danĝer'a sent'o de li'a grav'ec'o kaj subit'a valor'o nutr'iĝ'is ankoraŭ pli en la infan'o pro la okul'frap'a interes'o, kiu'n ambaŭ dediĉ'is al li. Edgar est'is preskaŭ ekskluziv'e la objekt'o de la konversaci'o; la patr'in'o parol'ad'is kun iom hipokrit'a zorg'o pri li'a pal'ec'o kaj nerv'ec'o, dum ali'flank'e la baron'o rid'et'e refut'is tio'n kaj detal'e laŭd'is la ĉarm'a'n manier'o'n de si'a ”amik'o”, kiel li nom'is li'n. Est'is la plej bel'a hor'o de Edgar. Li hav'is rajt'o'j'n, kiu'j'n oni neniam ced'is al li dum li'a infan'ec'o. Li est'is permes'it'a kun'parol'i, sen tuj'a ordon'o al silent'ad'o, eĉ esprim'i i'a'j'n ne'modest'a'j'n dezir'o'j'n, kiu'j ĝis nun est'us mal'bon'e akcept'it'a'j. Kaj ne est'is mir'ind'e, ke en li grand'iĝ'is super'kresk'e la tromp'a sent'o, ke li est'as plen'kresk'ul'o. En li'a'j hel'a'j rev'o'j la infan'aĝ'o jam kuŝ'is mal'antaŭ li kiel ne-plu'konform'a kaj for'ĵet'it'a vest'o. Dum la tag'manĝ'o la baron'o sid'is ĉe ili'a tabl'o, sekv'int'e invit'o'n de la pli kaj pli afabl'a patr'in'o de Edgar. El la ”vid-al-vid'e” far'iĝ'is apud-est'o, el kon'at'ec'o est'iĝ'is amik'ec'o. La tercet'o ekzist'is, kaj la tri voĉ'o'j de vir'in'o, vir'o kaj infan'o harmoni'e akord'iĝ'is.
Ŝajn'is al la sen'pacienc'a ĉas'ist'o nun la ĝust'a moment'o por kaŝ'e al'ir'i la ĉas'aĵ'o'n. La famili'ec'o, la trison-akord'o en tiu afer'o mal'plaĉ'is al li. Est'is ja bon'et'e babil'i tiel tri'op'e, sed fin'e: li ne intenc'is babil'i. Kaj li sci'is, ke societ'ec'o kun si'a mask'o'lud'o de avid'em'o ĉiam mal'akcel'as la erotik'a'n inter vir'o kaj vir'in'o, for'pren'as de la vort'o'j la ard'ec'o'n, de la atak'o la fajr'o'n.
Neniam ŝi forges'u pro la konversaci'o li'a'n ver'a'n intenc'o'n, kiu'n ŝi — pri tio li est'is cert'a — jam est'is kompren'int'a.
Ke li'a'j klopod'o'j ne est'os van'a'j ĉe tiu vir'in'o, est'is tre ver'ŝajn'e. Ŝi est'is en tiu'j decid'a'j jar'o'j, kiam vir'in'o komenc'as pent'i, ke ŝi rest'is fidel'a al edz'o ver'e neniam am'at'a, kaj kiam la purpur'a sun'sub'ir'o de ŝi'a bel'ec'o permes'as al ŝi ankoraŭ unu last'a'n urĝ'a'n elekt'o'n inter patr'in'ec'o kaj vir'in'ec'o. La viv'o, kiu ŝajn'is jam de'long'e respond'it'a, en ĉi tiu moment'o re'e far'iĝ'as demand'o; last'foj'e oscil'as la magnet'a nadl'o de la vol'o inter esper'o al erotik'a tra'viv'aĵ'o kaj definitiv'a rezignaci'o. Vir'in'o nun dev'as far'i la danĝer'a'n decid'o'n, viv'i aŭ si'a'n propr'a'n viv'o'n aŭ tiu'n de si'a'j infan'o'j, est'i vir'in'o aŭ patr'in'o. Kaj la baron'o, akr'e'vid'a en tia'j afer'o'j, opini'is rimark'i en ŝi ĝust'e tiu'n danĝer'a'n ŝancel'iĝ'o'n inter viv'o'pasi'o kaj si'n'ofer'o. Konstant'e ŝi forges'is en la konversaci'o menci'i si'a'n edz'o'n, kiu evident'e kontent'ig'is nur ŝi'a'j'n ekster'a'j'n bezon'o'j'n, sed ne ŝi'a'n snob'ism'o'n instig'it'a'n de elegant'a viv'manier'o; kaj intern'e ŝi sci'is ver'e tre mal'mult'e pri si'a infan'o. Ombr'o de enu'o, vual'it'a kiel melankoli'o en la mal'hel'a'j okul'o'j, kuŝ'is super ŝi'a viv'o kaj mal'lum'ig'is ŝi'a'n erotik'a'n ard'ec'o'n.
La baron'o decid'is ag'i sen'prokrast'e, sed sam'temp'e evit'i ĉiu'n ŝajn'o'n de rapid'ec'o. Kontraŭ'e, li vol'is — sam'kiel fiŝ'kapt'ist'o al'log'e re'tir'as la hok'o'n — si'a'flank'e renkont'i tiu'n nov'a'n amik'ec'o'n kun ekster'a mal'interes'o; li vol'is al'las'i, ke oni varb'u pri li, dum fakt'e li ja est'is la varb'ant'o. Li intenc'is tro'ig'i cert'a'n fier'ec'o'n, rigor'e vid'ig'i la diferenc'o'n inter ili'a'j soci'a'j klas'o'j; kaj li'n ekscit'is la ide'o, ke li kapabl'os per nur'a akcent'ad'o de si'a fier'o, per iu ekster'aĵ'o, per bel'son'a aristokrat'a nom'o kaj mal'varm'a'j manier'o'j, gajn'i ĉi tiu'n plen'form'a'n, bel'a'n korp'o'n.
La ard'a lud'o jam komenc'is ekscit'i li'n, kaj tial li dev'ig'is si'n al si'n'gard'o. La post'tag'mez'o'n li rest'is en si'a ĉambr'o kun la agrabl'a konsci'o, ke li est'as serĉ'at'a kaj ne'trov'at'a. Tamen, tiu mal'ĉe'est'o ne est'is tre rimark'it'a de ŝi, al kiu ĝi ver'e est'is direkt'it'a, sed ĝi far'iĝ'is tortur'o al la bedaŭr'ind'a bub'o. Dum la tut'a post'tag'mez'o Edgar sent'is si'n tre'eg'e sen'pov'a kaj perd'it'a; kun la fidel'ec'o, tip'a por knab'o'j, li sen'ĉes'e atend'is si'a'n amik'o'n dum long'a'j, long'a'j hor'o'j. Ŝajn'is al li kvazaŭ krim'o kontraŭ la amik'ec'o for'ir'i aŭ far'i i'o'n sol'a. Sen'util'e li vag'ad'is en la koridor'o'j, kaj ju pli mal'fru'e est'iĝ'is, des pli li'a kor'o plen'iĝ'is de mal'feliĉ'o. En la mal'kviet'o de si'a fantazi'o li jam rev'is pri akcident'o aŭ pri sen'konsci'e far'it'a ofend'o kaj li jam preskaŭ ek'plor'is pro sen'pacienc'o kaj tim'o.
Kiam la baron'o nun vesper'e ven'is al la tabl'o, li est'is bril'e akcept'it'a. Edgar salt'is, sen pri'atent'o pri la admon'a vok'o de si'a patr'in'o kaj la ek'mir'o de la ali'a'j hom'o'j, renkont'e'n al li, ĉirkaŭ'pren'is pasi'e li'a'n brust'o'n per si'a'j mal'dik'a'j brak'et'o'j. ”Kie vi est'is? Kie vi trov'iĝ'is?” li vok'is rapid'eg'e. ”Ni serĉ'is vi'n ĉie.”
La patr'in'o ruĝ'iĝ'is pro tiu ne'bon'ven'a inkluziv'o kaj dir'is iom akr'e: ”Sois sag'e, Edgar! Assieds-toi! ”(Ŝi nom'e ĉiam parol'is franc'e kun li, kvankam tiu lingv'o ver'e ne est'is mem'kompren'ebl'a al ŝi kaj ŝi oft'e fiask'is en pli long'a'j fraz'o'j). Edgar obe'is, sed ne ĉes'is esplor'demand'i la baron'o'n. ”Sed ne forges'u do, ke la sinjor'o pov'as far'i, kio'n li vol'as. Ebl'e ni'a ĉe'est'o enu'ig'as li'n.” Ĉi tiu'n foj'o'n ŝi mem inkluziv'ig'is si'n, kaj la baron'o ĝoj'e sent'is, kiel tiu riproĉ'o varb'is je kompliment'o.
La ĉas'ist'o en li vek'iĝ'is. Li est'is ebri'a, ekscit'it'a, ke li trov'is tiel rapid'e la ĝust'a'n al'ir'voj'o'n kaj nun sent'is la ĉas'aĵ'o'n rekt'e antaŭ la paf'il'o. Li'a'j okul'o'j bril'is, la sang'o mal'pez'e tra'flu'is li'a'j'n vejn'o'j'n, la parol'o perl'ond'is de li'a'j lip'o'j, li mem ne sci'is kiel. Sam'kiel ĉiu erotik'a hom'o li est'is du'obl'e bon'a, du'obl'e li mem, sci'ant'e ke li plaĉ'as al vir'in'o'j; sam'e kiel kelk'a'j aktor'o'j est'iĝ'as fajr'ec'a'j nur, kiam ili sent'as en'sorĉ'it'a'j la aŭskult'ant'o'j'n, la spirant'a'n amas'o'n antaŭ si. Li jam ĉiam est'is bon'a rakont'ist'o, dot'it'a per plastik'a'j bild'o'j, sed hodiaŭ — li dum'e trink'is kelk'a'j'n glas'o'j'n da ĉampan'o, kiu'n li ordon'is honor'e de la nov'a amik'ec'o — li super'is si'n mem. Li rakont'is pri ĉas'ad'o'j en Hind'uj'o, kiu'j'n li ĉe'est'is kiel gast'o de alt'rang'a, aristokrat'a brit'a amik'o. Prudent'e li elekt'is tiu'n tem'o'n, ĉar ĝi est'is indiferent'a kaj ali'flank'e li sent'is, kiel ĉio ekzotik'a kaj al ŝi ne'ating'ebl'a ekscit'is ĉi tiu'n vir'in'o'n. Sed li en'sorĉ'is per ĝi precip'e la knab'o'n, kies okul'o'j flam'is pro entuziasm'o. Li forges'is manĝ'i kaj trink'i, kaj fiks'rigard'is la vort'o'j'n for de la lip'o'j de la rakont'ant'o. Neniam li esper'is, ver'e vid'i hom'o'n, kiu tra'viv'is tia'j'n ne'ordinar'a'j'n afer'o'j'n, pri kiu'j li est'is leg'int'a en si'a'j libr'o'j: la tigr'o-ĉas'ad'o'j'n, la brun'a'j'n hom'o'j'n, la hindu'o'j'n kaj la ”dŝagernat”, la terur'a'n rad'eg'o'n, kiu en'ter'ig'as mil hom'o'j'n sub si'a'j rad'radi'o'j. Ĝis nun li neniam pens'is, ke tia'j hom'o'j ver'e ekzist'as, sam'e mal'mult'e, kiel li kred'is je la land'o'j de fabel'o'j, kaj ĉi tiu sekund'o unu'a'foj'e liber'ig'is en li erupci'e grand'a'n sent'o'n.
Li ne pov'is turn'i la rigard'o'n for de si'a nov'a amik'o, kun re'ten'it'a spir'o li fiks'rigard'is la man'o'j'n tie proksim'eg'e antaŭ si, kiu'j est'is mort'ig'int'a'j tigr'o'n. Apenaŭ li kuraĝ'is i'o'n demand'i, kaj tiam li'a voĉ'o son'is febr'e ekscit'it'a. Li'a rapid'a fantazi'o sorĉ'vid'ig'is al li ĉiam la bild'o'j'n por la rakont'o'j; li vid'is si'a'n amik'o'n alt'e sur elefant'o kun purpur'a ĉabrak'o, brun'a'j'n vir'o'j'n dekstr'e kaj mal'dekstr'e kun mult'valor'a'j turban'o'j ... kaj jen subit'e la tigr'o'n, kiu montr'ant'e si'a'j'n dent'o'j'n salt'is el la ĝangal'o kaj en'bat'is si'a'n pied'o'n en la rostr'o'n de la elefant'o. Nun la baron'o rakont'is eĉ i'o'n pli interes'a'n, kiel ruz'e oni kapt'as elefant'o'j'n, al'log'ant'e en la kaĝ'o'j'n la jun'a'j'n, sovaĝ'a'j'n kaj petol'a'j'n help'e de mal'jun'a'j, mal'sovaĝ'a'j best'o'j: la okul'o'j de la infan'o ek'bril'et'is fajr'e. Jen — est'is al li, kvazaŭ tranĉ'il'o fulm'bril'e fal'is mal'supr'e'n antaŭ li — subit'e la patr'in'o dir'is kun rigard'o al la horloĝ'o: ”Neuf heures! Au lit!”
Edgar pal'iĝ'is pro terur'o. Por ĉiu'j infan'o'j est'as la ”est'i-send'it'a-en'lit'e'n” terur'a vort'o, ĉar ĝi est'as por ili la plej evident'a humil'ig'o antaŭ plen'kresk'ul'o'j, la konfes'o, la mal'honor'sign'o de la infan'ec'o, de la mal'grand'ec'o de la infan'a dorm'bezon'o.
Sed kiel terur'a est'is tia hont'o en ĉi tiu plej interes'a moment'o, ĉar ĝi mal'help'is li'n aŭd'i tia'j'n ekster'ordinar'a'j'n afer'o'j'n.
”Nur ankoraŭ ĉi tio'n sol'a'n, pa'nj'o, tio'n pri la elefant'o'j, nur tio'n las'u mi'n aŭd'i!”
Li vol'is ek'pet'eg'i, sed tuj pens'is pri si'a nov'a dign'o kiel plen'kresk'ul'o. Unu sol'a'n prov'o'n li risk'is. Sed li'a patr'in'o est'is hodiaŭ strang'e strikt'a. ”Ne, est'as jam mal'fru'e. Ir'u do supr'e'n!
Sois sag'e, Edgar. Mi ja re'rakont'os al vi akurat'e ĉiu'j'n tiu'j'n histori'o'j'n de la baron'a moŝt'o.”
Edgar hezit'is. Kutim'e li'a patr'in'o ĉiam akompan'is li'n al la lit'o. Sed li ne vol'is almoz'pet'i antaŭ la amik'o. Li'a infan'a fier'o vol'is sav'i almenaŭ ŝajn'o'n de liber'vol'ec'o por tiu mizer'a for'ir'o.
”Sed ver'e, pa'nj'o, vi rakont'os al mi ĉio'n, ĉio'n! Tio'n pri la elefant'o'j kaj ĉio'n ali'a'n!”
”Jes, mi'a infan'o.”
”Kaj tuj! Ankoraŭ hodiaŭ!”
”Jes, jes, sed nun ir'u do en'lit'e'n. Ir'u!”
Edgar admir'is si'n mem, ke li sukces'is don'i la man'o'n al la baron'o kaj al si'a patr'in'o sen ruĝ'iĝ'o, kvankam la plor'ĝem'o jam sid'is tut'e alt'e en li'a gorĝ'o. La baron'o frap'et'is amik'ec'e li'a'n har'ar'o'n; tio dev'ig'is ankoraŭ rid'et'o'n sur li'a'n streĉ'it'a'n vizaĝ'o'n. Sed post'e li dev'is rapid'eg'i al la pord'o, ali'e ili est'us vid'int'a'j, kiel la dik'a'j larm'o'j trans'kur'as li'a'j'n vang'o'j'n.
La patr'in'o rest'is ankoraŭ dum iom da temp'o kun la baron'o ĉe la tabl'o, sed ili parol'is ne plu pri elefant'a'j ĉas'ad'o'j.
Sufok'et'a, rapid'e ek'est'a embaras'o glit'is en ili'a'n konversaci'o'n, de'post kiam la bub'o est'is for'las'int'a ili'n. Fin'e ili trans'ir'is en la hal'o'n kaj sid'iĝ'is en angul'o. La baron'o est'is pli rav'a ol iam, ŝi mem iom ard'ig'it'a per kelk'a'j glas'o'j da ĉampan'o, kaj tia'manier'e la konversaci'o baldaŭ akcept'is danĝer'a'n karakter'o'n.
Ver'dir'e oni ne pov'is nom'i la baron'o'n bel'et'a, li nur est'is jun'a kaj rigard'is tre vir'ec'e el si'a mal'hel'brun'a, energi'a bub'o'vizaĝ'o; li rav'is ŝi'n per si'a'j freŝ'a'j, preskaŭ mal'respekt'a'j mov'o'j. Nun ŝi ŝat'is vid'i li'n de proksim'e, kaj ŝi ankaŭ ne plu tim'is li'a'n rigard'o'n. Sed iom post iom en'ŝtel'iĝ'is en li'a'j'n parol'o'j'n io aŭdac'a, kio et'e embaras'is ŝi'n; io, kio est'is kvazaŭ ek'tuŝ'o de ŝi'a korp'o, palp'ad'o kaj re'a las'ad'o, io mister'e avid'a, kio pel'is la sang'o'n en ŝi'a'j'n vang'o'j'n. Sed post'e li de'nov'e rid'is delikat'e, sen'ĝen'e, knab'ec'e, kaj tio hav'ig'is al ĉiu'j et'a'j avid'aĵ'o'j li'a'j la ne'serioz'a'n ŝajn'o'n de infan'a'j ŝerc'o'j. Kelk'foj'e est'is al ŝi, kvazaŭ ŝi dev'us abrupt'e for'rifuz'i unu vort'o'n, sed — koket'a laŭ'natur'e — ŝi est'is per tiu'j et'a'j volupt'aĵ'o'j nur instig'it'a atend'i pli'a'j'n. Kaj for'tir'it'a de la risk'a lud'o ŝi fin'e eĉ prov'is imit'i li'n.
Subtil'a'j'n, flirt'a'j'n promes'o'j'n ŝi ĵet'is trans'e'n sur si'a'j rigard'o'j, jam don'is si'n en vort'o'j kaj mov'o'j, eĉ toler'is li'a'n al'proksim'iĝ'o'n, la najbar'ec'o'n de li'a voĉ'o, kies spir'o'n ŝi kelk'foj'e sent'is vibr'ant'a kaj varm'a sur si'a'j ŝultr'o'j. Kiel ĉiu'j lud'ant'o'j ili forges'is la temp'o'n kaj perd'is si'n tiel komplet'e en la ard'a konversaci'o, ke ili el'rev'iĝ'is nur, kiam nokt'o'mez'e la hal'o est'is mal'hel'ig'it'a.
Ŝi tuj ek'salt'is, ced'ant'e al la unu'a ek'tim'o, kaj subit'e sent'is, kiel tro'kuraĝ'e kaj risk'e ŝi mov'iĝ'is antaŭ'e'n. La lud'o kun la fajr'o ja ne est'is mal'kon'at'a al ŝi, sed nun ŝi'a stimul'it'a instinkt'o sent'is, kiel tiu lud'o jam preskaŭ far'iĝ'is serioz'a. Kun terur'trem'o ŝi trov'is, ke ŝi ne plu sent'is si'n tut'e cert'a, ke io en ŝi ek'glit'is kaj tim'ig'e for'rapid'is al turn'iĝ'o. En la kap'o ĉio ond'um'is en kirl'eg'o de tim'o, vin'o kaj ard'a'j parol'o'j; stult'a, sen'senc'a tim'o atak'is ŝi'n, tiu tim'o, kiu'n ŝi est'is kon'int'a jam kelk'foj'e en si'a viv'o dum tia'j danĝer'a'j sekund'o'j, sed neniam tiel kap'turn'ig'a kaj per'fort'a. ”Bon'a'n nokt'o'n, bon'a'n nokt'o'n. Ĝis morgaŭ maten'e,” ŝi dir'is rapid'e kaj vol'is for'kur'i. For'kur'i ne tiom de li, kiom de la danĝer'o de ĉi tiu minut'o kaj de tiu strang'a mal'cert'ec'o en si mem. Sed la baron'o firm'ten'is ŝi'a'n adiaŭ'a'n man'o'n kun mild'a fort'o, kis'is ĝi'n, ne nur formal'e unu foj'o'n, sed kvar- aŭ kvin'foj'e, per lip'o'j trem'ant'a'j, de la delikat'a'j fingr'o'pint'o'j ĝis supr'e'n al la man'artik'o, dum kio ŝi sent'is, kun subtil'a trem'o, li'a'j'n hirt'a'j'n lip'har'o'j'n tikl'i trans si'a'n man'dors'o'n.
Iu varm'a kaj prem'a sent'o flug'is de tie kun la sang'o tra la tut'a korp'o, tim'o varm'eg'e supr'e'n'salt'is, martel'is minac'e al la tempi'o'j; ŝi'a kap'o ard'is, la tim'o, la sen'senc'a tim'o trem'e tra'kur'is nun ŝi'a'n tut'a'n korp'o'n, kaj rapid'e ŝi for'tir'is de li si'a'n man'o'n.
”Rest'u do ankoraŭ,” flustr'is la baron'o. Sed jam ŝi for'rapid'is kun mal'lert'a tro'rapid'ec'o, kiu evident'ig'is ŝi'a'j'n tim'o'n kaj embaras'o'n. En ŝi nun est'is la ekscit'iĝ'o, kiu'n la ali'a intenc'is; ŝi sent'is, kiel ĉio en ŝi est'as konfuz'a. Ĉas'is ŝi'n la kruel'e flagr'a tim'o, ke la vir'o mal'antaŭ ŝi ebl'e sekv'os kaj ek'pren'os ŝi'n, sed sam'temp'e — ankoraŭ dum la eskap'o — ŝi jam sent'is bedaŭr'o'n, ke li ne far'is tio'n. En tiu hor'o pov'is okaz'i tio, kio'n ŝi sen'konsci'e sopir'atend'is de post jar'o'j, la aventur'o, kies proksim'a'n spir'et'o'n ŝi volupt'e am'is, por — ĉiam ĝis nun — last'moment'e evit'i ĝi'n, la grand'a kaj danĝer'a aventur'o, ne nur la pas'em'a ekscit'a flirt'o. Sed la baron'o est'is tro fier'a por post'kur'i favor'a'n sekund'o'n. Li est'is tro cert'a pri si'a venk'o, por pren'i ĉi tiu'n vir'in'o'n rab'ist'e en mal'fort'a, vin'ebri'a minut'o; kontraŭ'e, la ver'a'n lud'ist'o'n ekscit'is nur la lukt'o kaj si'n'don'o plen'konsci'a. Eskap'i de li ŝi ne pov'is. La ard'a venen'o jam puls'is en ŝi'a'j vejn'o'j, tio'n li vid'is.
Supr'e sur la ŝtup'ar'o ŝi halt'is, prem'ant'e la man'o'n al la pen'spir'a kor'o. Ŝi dev'is ripoz'i unu sekund'o'n. Ŝi'a'j nerv'o'j mal'funkci'is. Sopir'o el'iĝ'is el la brust'o, du'on'e trankvil'iĝ'o, ke ŝi est'is fuĝ'int'a el danĝer'o, du'on'e bedaŭr'o; sed ĉio tio est'is konfuz'a kaj daŭr'e erar'vag'is en la sang'o nur kiel delikat'a kap'turn'o.
Kun du'on'ferm'it'a'j okul'o'j, kiel ebri'ul'in'o, ŝi palp'e paŝ'is plu'e'n al si'a pord'o kaj liber'e ek'spir'is, kiam ŝi nun pren'is la mal'varm'et'a'n ans'o'n. Nur nun ŝi sent'is si'n en sekur'ec'o!
Mal'laŭt'e ŝi rond'ir'ig'is la pord'o'n en la ĉambr'o'n. Kaj re'salt'is jam en la sekv'ant'a sekund'o. Io mov'iĝ'is en la ĉambr'o, tut'e mal'antaŭ'e en la mal'lum'o. Ŝi'a'j ekscit'it'a'j nerv'o'j akr'e konvulsi'is, jam ŝi vol'is kri'i por help'o, jen ven'is mal'laŭt'e de intern'e tut'e dorm'ebri'a voĉ'o: ”Ĉu est'as vi, pa'nj'o?”
”Di'o mi'a, kio'n vi far'as tie?” Ŝi rapid'eg'is al la divan'o, kie Edgar kuŝ'is kun vest'ar'o ĉif'it'a kaj ĵus liber'iĝ'is de la dorm'o. Ŝi'a unu'a pens'o est'is, ke la infan'o cert'e est'as mal'san'a aŭ bezon'as help'o'n.
Sed Edgar dir'is, ankoraŭ tut'e dorm'em'a kaj kun et'a riproĉ'o: ”Mi atend'is vi'n tiel long'e kaj post'e mi ek'dorm'is.”
”Kial do?”
”Pro la elefant'o'j”
”Kiu'j elefant'o'j?”
Nur nun ŝi kompren'is. Ŝi ja est'is promes'int'a al la infan'o rakont'i ĉio'n ankoraŭ hodiaŭ pri la ĉas'ad'o kaj la aventur'o'j.
Kaj nun tiu bub'o kaŝ'ir'is en ŝi'a'n ĉambr'o'n, tiu naiv'a infan'ec'a bub'o, kaj atend'is en cert'a fid'o, ĝis ŝi ven'os, kaj dum'e en'dorm'iĝ'is. La ekstravaganc'o indign'ig'is ŝi'n. Aŭ ver'dir'e, ŝi sent'is koler'o'n kontraŭ si mem, mal'laŭt'a'n flustr'o'n de kulp'o kaj hont'o, kiu'n ŝi vol'is super'kri'i. ”Tuj en'lit'iĝ'u, vi mal'obe'em'a infan'aĉ'o,” ŝi al'kri'is li'n. Edgar mir'e rigard'is ŝi'n. Kial ŝi koler'is tiel pri li, li ja far'is neni'o'n. Sed tiu mir'o ankoraŭ pli incit'is la jam ekscit'it'a'n vir'in'o'n. ”Ir'u tuj en vi'a'n ĉambr'o'n,” ŝi ek'kri'is furioz'e, ĉar ŝi sent'is, ke ŝi ag'is mal'just'e kontraŭ li. Edgar ir'is sen vort'o. Ver'e li est'is terur'e lac'a kaj sent'is nur mal'klar'e tra la prem'a nebul'o de dorm'o, ke li'a patr'in'o est'is ne plen'um'int'a promes'o'n, kaj ke oni iel trakt'is li'n mal'bon'e. Sed li ne ribel'is.
En li ĉio est'is apati'a pro dorm'em'o; kaj krom'e, li tre ĉagren'iĝ'is, ke li est'is en'dorm'int'a ĉi tie, anstataŭ mal'dorm'e atend'i. ”Tut'e kiel mal'grand'a infan'o,” li dir'is indign'e al si mem, antaŭ ol li de'nov'e ek'dorm'is.
Ĉar de hieraŭ li mal'am'is si'a'n propr'a'n infan'ec'o'n.
La baron'o est'is dorm'int'a mal'bon'e. Est'as ĉiam danĝer'e en'lit'iĝ'i post inter'romp'it'a aventur'o: mal'kviet'a nokt'o, minac'it'a de volupt'a'j sonĝ'o'j, baldaŭ ig'is li'n pent'i, ke li ne firm'e ek'kapt'is la minut'o'n. Kiam li maten'e, ankoraŭ mal'klar'a pro dorm'o kaj mal'bon'humor'o, ven'is mal'supr'e'n, la knab'o el kaŝ'ej'o salt'is renkont'e'n al li, ĉirkaŭ'brak'is li'n ekstaz'e kaj komenc'is tortur'i li'n per mil demand'o'j. Li est'is feliĉ'a, ke li hav'as si'a'n grand'a'n amik'o'n de'nov'e dum unu minut'o por si mem kaj ne dev'as divid'i li'n kun la patr'in'o. Li pet'eg'is la amik'o'n rakont'i nur al li, ne plu al pa'nj'o; ĉar malgraŭ si'a promes'o, ŝi ne re'dir'is al li i'o'n de tiu'j mir'ind'a'j rakont'o'j. Li super'ŝut'is la mal'agrabl'e tuŝ'it'a'n baron'o'n, kiu preskaŭ ne kaŝ'is si'a'n mal'bon'humor'o'n, per cent infan'a'j ted'aĵ'o'j. En tiu'j'n demand'o'j'n li krom'e miks'is pasi'a'j'n atest'aĵ'o'j'n de si'a am'o, feliĉ'eg'a, ke li de'nov'e est'as sol'a kun la long'e serĉ'it'a kaj de fru'maten'e atend'it'a amik'o.
La baron'o respond'is mal'afabl'e. Tiu sen'ĉes'a spion'ad'o de la knab'o, la infan'a'j demand'o'j kaj la ne'dezir'at'a pasi'o en'tut'e, komenc'is enu'ig'i li'n. Ted'is li'n, tag'o'n post tag'o promen'ad'i kun dek'du'jar'a bub'o kaj babil'i sen'senc'aĵ'o'j'n kun li. Nun valor'is por la baron'o nur kapt'i la patr'in'o'n sol'a, kio ĝust'e per la ne'dezir'at'a ĉe'est'o de la infan'o far'iĝ'is problem'o. Unu'a mal'agrabl'a sent'o pro tiu sen'pri'pens'e vek'it'a kares'em'o ek'posed'is li'n, ĉar provizor'e li ne vid'is iu'n ebl'ec'o'n for'ig'i la tro fidel'a'n amik'o'n.
Ceter'e: tio de'pend'is de prov'o. Ĝis la dek'a, kiu'n hor'o'n li est'is fiks'int'a por la promen'ad'o kun la patr'in'o, li las'is sen'atent'e plaŭd'et'i la fervor'a'n parol'ad'o'n de la knab'o, kelk'foj'e li en'ĵet'is mal'mult'a'j'n vort'o'j'n, por ne ofend'i li'n, sed sam'temp'e li tra'foli'is gazet'o'n. Fin'e, kiam la montr'il'o star'is preskaŭ vertikal'e, li — kvazaŭ subit'e re'memor'ant'e — pet'is Edgar trans'ir'i nur moment'o'n por li al la ali'a hotel'o kaj demand'i tie, ĉu graf'o Grundheim, li'a kuz'o, jam al'ven'is.
La naiv'a infan'o, feliĉ'a ke li fin'e pov'us est'i util'a al si'a amik'o, fier'a pro si'a dign'o kiel send'it'o, tuj for'salt'is kaj rapid'eg'is tiel frenez'e laŭ la voj'o, ke la hom'o'j mir'e post'rigard'is li'n. Sed grav'is al li pruv'i kiel rapid'a li est'as, se oni al'fid'as al li sci'ig'o'j'n.
Oni dir'is al li, ke la graf'o ankoraŭ ne al'ven'is, ja ĝis'hor'e eĉ ne est'is anonc'it'a. Tiu'n sci'ig'o'n li re'port'is en de'nov'a rapid'eg'o.
Sed en la hal'o la baron'o ne plu est'is trov'ebl'a. Do li frap'is je li'a ĉambr'o'pord'o — van'e! Mal'trankvil'e li tra'kur'is ĉiu'j'n ej'o'j'n, la muzik'salon'o'n kaj la kaf'ej'o'n, rapid'eg'is ekscit'it'e al si'a patr'in'o, por inform'iĝ'i: ankaŭ ŝi est'is for. La pord'ist'o, al kiu li fin'e turn'is si'n tut'e mal'esper'e, dir'is je li'a konstern'o, ke ili ambaŭ for'ir'is kun'e antaŭ kelk'a'j minut'o'j.
Edgar atend'is pacienc'e. Li'a naiv'ec'o ne supoz'is i'o'n mal'bon'a'n. Ili ja pov'us for'rest'i nur mal'long'a'n temp'o'n, pri tio li est'is cert'a, ĉar la baron'o ja bezon'is li'a'n sci'ig'o'n. Sed la temp'o vast'e etend'is si'a'j'n hor'o'j'n, mal'trankvil'o al'ŝtel'iĝ'is al li. Ceter'e de la tag'o, kiam tiu fremd'a al'tir'a hom'o en'miks'is si'n en li'a'n et'a'n naiv'a'n viv'o'n, la infan'o est'is dum la tut'a tag'o nerv'streĉ'it'a, ĉas'it'a kaj embaras'it'a. En subtil'a'n organism'o'n kiel tiu'n de infan'o ĉiu pasi'o prem'as si'a'j'n post'sign'o'j'n, kvazaŭ en mol'a'n vaks'o'n. La nervoz'a trem'ad'o de la palpebr'o'j vid'iĝ'is re'e, jam li aspekt'is pli pal'a. Edgar atend'is kaj atend'is, unu'e pacienc'a, post'e ard'e ekscit'it'a kaj fin'e jam preskaŭ plor'ant'a. Sed suspekt'em'a li ankoraŭ ne est'is. Li'a blind'a fid'o al tiu mir'ind'a amik'o supoz'is mis'kompren'o'n kaj sekret'a tim'o turment'is li'n, ke li ebl'e mal'ĝust'e interpret'is la komisi'o'n.
Sed kiel strang'e est'is, ke ili nun — fin'e re'ven'int'a'j — daŭr'ig'is gaj'e babil'i kaj vid'ig'is absolut'e neniu'n surpriz'o'n. Li'a mal'ĉe'est'o ŝajn'e tut'e ne grav'is al ili. ”Ni ir'is ekster'e'n al vi esperant'e renkont'i vi'n sur'voj'e, Eĉjo,” dir'is la baron'o sen iu demand'o pri la komisi'o. Kaj kiam la infan'o — iom terur'it'a, ke ili ebl'e serĉ'is li'n van'e — ek'asert'is, ke li kur'is nur rekt'voj'e sur la ŝose'o, kaj vol'is sci'i, kiu'n direkt'o'n ili elekt'is, tiam la patr'in'o abrupt'e fin'is la konversaci'o'n: ”Bon'e, sufiĉ'as! Infan'o'j ne parol'u tiel mult'e!”
Edgar ruĝ'iĝ'is pro ĉagren'o. Tio est'is nun jam la du'a ruz'a prov'o, humil'ig'i li'n antaŭ li'a amik'o. Kial ŝi ag'is tia'manier'e, kial ŝi prov'is ĉiam prezent'i li'n kiel infan'o'n, kio li tut'e ne plu est'is laŭ si'a konvink'o. Evident'e ŝi envi'is li'n pro la amik'o kaj plan'is for'tir'i tiu'n al si. Jes, kaj cert'e ankaŭ est'is ŝi, kiu intenc'e gvid'is la baron'o'n sur la mal'ĝust'a'n voj'o'n. Sed li ne las'os si'n mal'bon'e trakt'i de ŝi, tio'n ŝi vid'os. Li ja spit'os ŝi'n. Kaj Edgar decid'is, hodiaŭ ĉe'tabl'e parol'i neniu'n vort'o'n kun ŝi, nur sol'e kun la amik'o.
Sed tio far'iĝ'is al li mal'facil'a. Kio'n li mal'plej'e atend'is, tio okaz'is: oni ne rimark'is li'a'n spit'o'n. Ja, eĉ li'n mem ili ŝajn'e ne vid'is, li'n, kiu ankoraŭ hieraŭ est'is la centr'o de ili'a kun'est'o. Ili ambaŭ parol'is trans li'n, ŝerc'is kaj rid'is kvazaŭ li est'us fal'int'a sub la tabl'o'n. La sang'o alt'iĝ'is en li'a'j vang'o'j, en la gorĝ'o est'is bul'o, kiu for'pren'is de li la spir'o'n. Trem'e li ek'konsci'is pri si'a terur'a sen'potenc'o. Ĉu li do sid'u ĉi tie trankvil'a kaj toler'u, ke la patr'in'o for'pren'as de li la amik'o'n, la sol'a'n hom'o'n, kiu'n li am'as, ĉu li ne pov'us defend'i si'n ali'e ol per silent'ad'o? Est'is al li, kvazaŭ li dev'us ek'star'i kaj ek'bat'i per ambaŭ si'a'j pugn'o'j sur la tabl'o'n. Nur por ke ili rimark'u li'n. Sed li re'ten'is si'n, nur de'met'is fork'o'n kaj tranĉ'il'o'n kaj ne plu tuŝ'is iu'n manĝ'o'n. Sed ankaŭ tiu'n obstin'a'n fast'ad'o'n ili long'e ne atent'is, nur ĉe la last'a manĝ'aĵ'o la patr'in'o not'is ĝi'n kaj demand'is, ĉu li sent'as si'n mal'san'a. Naŭz'e, li medit'is, ĉiam ŝi pens'as nur pri tio sam'a, ĉu mi est'as mal'san'a; ĉio ali'a mal'grav'as al ŝi. Li respond'is lakon'e, ke li ne em'as manĝ'i, kaj je tio ŝi kontent'iĝ'is. Neni'o, absolut'e neni'o dev'ig'is al li pri'atent'o'n. La baron'o ŝajn'e est'is forges'int'a li'n, almenaŭ li ne al'parol'is li'n eĉ unu'foj'e. Pli kaj pli ard'e mal'sek'iĝ'is li'a'j okul'o'j; li dev'is uz'i la infan'a'n ruz'o'n kaj rapid'e lev'i la buŝ'tuk'o'n, antaŭ ol iu pov'us vid'i, ke larm'o'j trans'salt'is li'a'j'n vang'o'j'n kaj sal'e mal'sek'ig'is li'a'j'n lip'o'j'n. Li re'plen'spir'is, kiam la manĝ'o fin'iĝ'is.
Dum la tag'manĝ'o li'a patr'in'o est'is propon'int'a komun'a'n vetur'il-ekskurs'o'n al Maria-Ŝuc. Edgar est'is aŭd'int'a tio'n mord'ant'e la lip'o'j'n. Do, eĉ ne unu minut'o'n ŝi vol'is plu las'i li'n sol'a kun la amik'o. Sed li'a mal'am'o ek'flagr'is pli, kiam nun ek'star'ant'e ŝi dir'is: ”Edgar, vi ja forges'os ĉio'n por la lern'ej'o, ver'e unu'foj'e vi dev'us rest'i hejm'e por iom'et'e post'lern'i!” De'nov'e li pugn'ig'is la mal'grand'a'n infan'man'o'n. Ĉiam ŝi vol'is li'n humil'ig'i antaŭ li'a amik'o, ĉiam publik'e memor'ig'i, ke li est'as ankoraŭ infan'o, ke li dev'as ir'i en lern'ej'o'n kaj inter plen'kresk'ul'o'j nur est'as toler'it'a. Sed tiu'foj'e la intenc'o est'is tro tra'vid'ebl'a al li. Li tut'e ne respond'is, sed abrupt'e turn'is si'n for.
”Ho, re'e ofend'it'a,” ŝi dir'is rid'et'e kaj post'e al la baron'o: ”Ĉu ver'e est'us tiel mal'bon'e, se li iu'foj'e labor'us unu hor'o'n?”
Kaj jen — en la kor'o de la infan'o io far'iĝ'is mal'varm'a kaj rigid'a — dir'is la baron'o, li, kiu nom'is si'n li'a amik'o, li, kiu pri'mok'is li'n kiel en'ĉambr'ul'o'n: ”Nu, unu hor'o aŭ du ver'e ne mal'util'us.”
Ĉu tio est'is inter'konsent'o? Ĉu la du ver'e unu'ig'is kontraŭ li? En la rigard'o de la infan'o ek'flam'is koler'o. ”Mi'a patr'o mal'permes'is, ke mi lern'u ĉi tie, patr'o vol'as, ke mi ĉi tie re'freŝ'iĝ'u,”
li el'ĵet'is kun la tut'a fier'o pri si'a mal'san'o, mal'esper'e al'kroĉ'ant'e si'n al la vort'o, al la aŭtoritat'o de si'a patr'o. Kvazaŭ minac'o'n li el'kri'is tio'n. Kaj strang'eg'e: la vort'o fakt'e ŝajn'is vek'i mal'agrabl'ec'o'n en ambaŭ. La patr'in'o rigard'is for kaj nur fingr'o'tambur'is nervoz'e sur la tabl'o. Mal'agrabl'a silent'o faŭk'is inter ili. ”Laŭ vi'a vol'o, Eĉjo,” fin'e dir'is la baron'o kun ne'natur'a rid'et'o. ”Mi ja ne dev'as tra'pas'i ekzamen'o'j'n, mi jam de'long'e mal'sukces'is en ĉiu'j.”
Sed Edgar ne rid'et'is pri la ŝerc'o, li nur al'vid'is li'n per taks'a, sopir'e en'penetr'a rigard'o, kvazaŭ li vol'us esplor'i li'a'n anim'o'n. Kio tie okaz'is? Io est'is ŝanĝ'it'a inter ili, kaj la infan'o ne sci'is la kaŭz'o'n. Mal'kviet'e li ig'is la okul'o'j'n migr'ad'i. En li'a kor'o martel'is et'a, tro'rapid'a martel'o: la unu'a suspekt'o.
Kio ŝanĝ'is ili'n tiel?” medit'is la infan'o, kiu sid'is kontraŭ'e de ili en la rul'iĝ'ant'a vetur'il'o. ”Kial ili ne trakt'as mi'n sam'kiel antaŭ'e? Kial pa'nj'o ĉiam evit'as mi'a'j'n okul'o'j'n, kiam mi al'rigard'as ŝi'n? Kial li ĉiam prov'as far'i ŝerc'o'j'n antaŭ mi kaj lud'i arleken'o'n? Ambaŭ ne plu parol'as al mi kiel hieraŭ kaj antaŭ'hieraŭ; preskaŭ est'as al mi, kvazaŭ ili ek'hav'is ali'a'j'n vizaĝ'o'j'n. Pa'nj'o hav'as hodiaŭ tiel ruĝ'a'j'n lip'o'j'n, cert'e ŝi kolor'ig'is ili'n. Tio'n mi neniam vid'is de ŝi. Kaj li ĉiam sulk'ig'as la frunt'o'n, kvazaŭ li est'us ofend'it'a. Mi ja neni'o'n far'is al ili, ne dir'is unu vort'o'n, kiu pov'us ĉagren'i ili'n. Ne, mi ne pov'as est'i la kial'o, ĉar si'n reciprok'e ili trakt'as mal'sam'e ol antaŭ'e. Ili kondut'as, kvazaŭ ili far'is i'o'n, pri kio parol'i ili ne kuraĝ'as. Ili ne plu babil'as kiel hieraŭ, ili ankaŭ ne rid'as, ili est'as ĝen'it'a'j, ili kaŝ'as i'o'n. Ili hav'as komun'a'n sekret'o'n, kiu'n ili ne vol'as mal'kaŝ'i al mi, sekret'o'n, kiu'n mi nepr'e dev'as el'trov'i. Mi jam kon'as ĝi'n; ĝi dev'as est'i la sam'a, pro kiu ili ĉiam ŝlos'as la pord'o'n antaŭ mi, pri kio tem'as en la libr'o'j kaj en la oper'o'j, kiam vir'o'j kaj vir'in'o'j kun etend'it'a'j brak'o'j al'kant'as, ĉirkaŭ'pren'as kaj for'puŝ'as si'n. Dev'as iel est'i la sam'a, kiel tiu de mi'a franc'a instru'ist'in'o, kiu tiel mal'bon'e akord'is kun mi'a patr'o kaj post'e est'is for'send'it'a. Ĉiu'j tiu'j afer'o'j iel inter'rilat'as, tio'n mi sent'as, sed mi nur ne sci'as kiel. Ho, sci'i ĝi'n, fin'e sci'i ĝi'n, tiu'n sekret'o'n, kapt'i ĝi'n, tiu'n ŝlos'il'o'n, kiu mal'ferm'as ĉiu'j'n pord'o'j'n; ne plu est'i infan'o, antaŭ kiu oni ĉio'n kaŝ'as kaj mal'dir'as, ne plu las'i si'n atend'ig'i kaj tromp'i. Nun aŭ neniam! Mi vol'as for'tir'eg'i ĝi'n de ili, tiu'n terur'a'n sekret'o'n.” Sulk'o ek'iĝ'is en li'a frunt'o; preskaŭ mal'jun'a aspekt'is tiu mal'dik'a dek'du'jar'ul'o, kiam li tiel serioz'e cerb'um'is. Eĉ ne unu sol'a'n rigard'o'n li direkt'is al la pejzaĝ'o, kiu en bril'a'j kolor'o'j vid'iĝ'is ĉirkaŭ'e: la mont'o'j en la pur'ig'it'a verd'o de si'a'j pin'arb'ar'o'j, la val'o'j en la ankoraŭ subtil'a bril'o de la mal'fru'iĝ'int'a printemp'o. Li ĉiam al'rigard'is nur tiu'j'n du sur la mal'antaŭ'a benk'o de la vetur'il'o, kvazaŭ li pov'us per tiu'j ard'a'j rigard'o'j — kiel per fiŝ'kapt'il'o — el'tir'eg'i la sekret'o'n el la bril'a'j profund'o'j de ili'a'j okul'o'j. Neni'o pli akr'ig'as la intelekt'o'n ol pasi'a suspekt'o, neni'o pli evolu'ig'as ĉiu'j'n ebl'ec'o'j'n de ne'matur'a mens'o ol post'sign'o'j, kiu'j for'perd'iĝ'as en mal'lum'o. Kelk'foj'e est'as ja nur unu sol'a mal'dik'a pord'o, kiu apart'ig'as infan'o'j'n de la mond'o, kiu'n ni nom'as la ver'a, kaj hazard'a vent'et'o ĝi'n blov'e mal'ferm'as al ili.
Edgar subit'e sent'is si'n tiel palp'e proksim'a al la mister'o, al la grand'a sekret'o, kiel neniam antaŭ'e; li sent'is ĝi'n tuj antaŭ si, kvankam ankoraŭ kaŝ'it'a kaj enigm'a, tamen proksim'a, tut'e proksim'a. Tio ekscit'is li'n kaj hav'ig'is al li tiu'n subit'a'n, festen'a'n serioz'ec'o'n. Ĉar ne'konsci'e li sci'et'is, ke li star'as ĉe la rand'o de si'a infan'ec'o.
La du ali'a'j sent'is iu'n obtuz'a'n rezist'o'n ne'rimark'ant'e, ke ĝi el'ir'as de la knab'o. Ili sent'is si'n prem'it'a'j kaj mal'help'it'a'j tri'op'e en la vetur'il'o. La du okul'o'j kontraŭ'e kun si'a mal'hel-flagr'a ard'ec'o ĝen'is ili'n. Ili apenaŭ kuraĝ'is parol'i, apenaŭ rigard'i. La voj'o'n al si'a antaŭ'a supr'aĵ'a societ'a konversaci'o ili nun ne plu re'trov'is; ili est'is jam tro implik'it'a'j en la ton'o de ard'a'j intim'ec'o'j, de tiu'j danĝer'a'j vort'o'j, en kiu'j trem'as la flat'a mal'dec'ec'o de sekret'a palp'ad'o. Ili'a inter'parol'o ĉiam de'nov'e est'iĝ'is mal'kontinu'a kaj hezit'a. Ĝi halt'is, vol'is plu'e'n, sed ĉiam de'nov'e fal'et'is pro la obstin'a silent'ad'o de la infan'o.
Precip'e al la patr'in'o li'a persist'a silent'ad'o est'is pez'o. Si'n'gard'e ŝi al'rigard'is li'n de la flank'o kaj ek'tim'is, kiam ŝi subit'e — en la manier'o, laŭ kiu la infan'o kun'prem'is la lip'o'j'n — unu'a'foj'e ek'kon'is simil'ec'o'n al si'a edz'o, kiam tiu est'as ekscit'it'a aŭ ĉagren'it'a. Mal'agrabl'a est'is al ŝi la ide'o est'i memor'ig'it'a pri la edz'o ĝust'e nun, kiam ŝi vol'is kaŝ'lud'i kun aventur'o. La infan'o ŝajn'is al ŝi kvazaŭ fantom'o, kvazaŭ gard'ist'o de la konscienc'o, du'obl'e ne'toler'ebl'a ĉi tie en la mal'larĝ'o de la vetur'il'o, kontraŭ'vizaĝ'e en distanc'o de dek col'o'j, kun si'a'j mal'lum'a'j sen'ripoz'a'j okul'o'j kaj la insid'ad'o mal'antaŭ la pal'a frunt'o. Subit'e Edgar supr'e'n'rigard'is por unu sekund'o. Ambaŭ tuj mal'lev'is la okul'o'j'n: ili sent'is, ke ili spion'observ'is unu la ali'a'n unu'a'foj'e en la viv'o. Ĝis tiam ili est'is blind'e fid'int'a'j si'n reciprok'e, sed nun subit'e io ŝanĝ'iĝ'is inter patr'in'o kaj infan'o, inter ŝi kaj li. Unu'a'foj'e en la viv'o ili komenc'is observ'i unu la ali'a'n, apart'ig'i si'a'j'n du sort'o'j'n; ambaŭ jam kun kaŝ'a mal'am'o reciprok'a, kiu ankoraŭ est'is tro nov'a, por ke ili kuraĝ'u konfes'i ĝi'n.
Ĉiu'j tri re'plen'spir'is, kiam la ĉeval'o'j de'nov'e halt'is antaŭ la hotel'o. Est'is mal'sukces'a ekskurs'o, ĉiu'j sent'is tio'n kaj neni'u risk'is dir'i ĝi'n. Edgar de'salt'is kiel unu'a. Li'a patr'in'o sen'kulp'ig'is si'n pro kap'dolor'o'j kaj rapid'e ir'is supr'e'n. Ŝi est'is lac'a kaj vol'is est'i sol'a. Edgar kaj la baron'o post'rest'is. La baron'o pag'is al la vetur'ig'ist'o, rigard'is al la horloĝ'o kaj ir'is en la hal'o'n; la knab'o'n li ne pri'atent'is. Li preter'ir'is, kun si'a graci'a svelt'a dors'o, kun tiu ritm'e elast'a balanc'paŝ'o, kiu tiel en'sorĉ'is la infan'o'n, ke li hieraŭ jam prov'is imit'i ĝi'n. Li preter'pas'is, simpl'e preter'pas'is. Evident'e li est'is forges'int'a pri la knab'o kaj las'is li'n star'i apud la vetur'ig'ist'o, apud la ĉeval'o'j, kvazaŭ la infan'o ne rilat'us al li.
En Edgar io dis'ŝir'iĝ'is, kiam li vid'is li'n preter'pas'i, kiu'n li malgraŭ ĉio ankoraŭ am'is kvazaŭ idol'o'n. Mal'esper'o el'iĝ'is el li'a kor'o, kiam la vir'o tiel preter'ir'is, ne tuŝ'is li'n per la mantel'o, ne dir'is vort'o'n al li, kiu ja konsci'is pri neni'u propr'a kulp'o. Li'a pen'e konserv'it'a trankvil'o for'iĝ'is, la ne'natur'e pli'ig'it'a ŝarĝ'o de dign'ec'o for'glit'is de li'a'j tro mal'larĝ'a'j ŝultr'o'j; li iĝ'is re'e infan'o, mal'grand'a kaj humil'a kiel hieraŭ kaj antaŭ'e. Li est'is for'tren'it'a plu'e'n kontraŭ'vol'e. Kun rapid'trem'a'j paŝ'o'j li post'ir'is la baron'o'n, kiu tiu'moment'e vol'is supr'e'n'ir'i la ŝtup'ar'o'n, bar'is al li la voj'o'n kaj dir'is prem'e, kun pen'e re'ten'it'a'j larm'o'j: ”Kio'n mi far'is al vi, ke vi ne plu atent'as mi'n? Kial vi nun ĉiam trakt'as mi'n tia'manier'e? Kaj la patr'in'o sam'e! Kial vi ĉiam vol'as for'send'i mi'n? Ĉu mi ted'as vi'n, aŭ ĉu mi far'is i'o'n?”
La baron'o ek'tim'is. En la voĉ'o est'is io, kio embaras'is kaj mild'ig'is li'n. Kompat'o al la naiv'a bub'o ek'reg'is li'n. ”Eĉjo, vi est'as stult'ul'o! Mi nur est'is mal'bon'humor'a hodiaŭ. Kaj vi est'as kar'a bub'o, kiu'n mi ver'e ŝat'as.” Dum tio li sku'is li'n vigl'e je la har'o'j tie'n kaj re'e'n, sed tamen flank'e'n'turn'is du'on'e la vizaĝ'o'n, por ke li ne vid'u tiu'j'n grand'a'j'n, mal'sek'et'a'j'n pet'eg'a'j'n infan'okul'o'j'n. La komedi'o, kiu'n li lud'is, komenc'is ĝen'i li'n. Li ver'e jam hont'is, ke li est'is lud'int'a tiel frivol'e kun la am'o de la infan'o, kaj tiu mal'fort'a voĉ'o, sku'it'a de sub'a plor'ĝem'o, dolor'ig'is li'n. ”Ir'u nun supr'e'n, Eĉjo, hodiaŭ vesper'e ni re'pac'iĝ'os, vi jam vid'os,” li dir'is konsol'e.
”Sed vi ne toler'os, ke pa'nj'o tuj send'os mi'n supr'e'n, ĉu?”
”Ne, ne, Eĉjo, mi ne toler'os tio'n,” rid'et'is la baron'o. ”Ir'u do supr'e'n nun, mi dev'as vest'i mi'n por la vesper'manĝ'o.”
Edgar ir'is, feliĉ'a por moment'o. Sed baldaŭ la martel'o en la kor'o de'nov'e ek'mov'iĝ'is. De hieraŭ li iĝ'is jar'o'j'n pli aĝ'a; fremd'a gast'o, la mal'fid'o, nun sid'is jam firm'e en li'a infan'a brust'o.
Li atend'is. Tem'is ja pri la decid'a prov'o. Ili sid'is kun'e ĉe la tabl'o. Est'iĝ'is la naŭ'a hor'o, sed la patr'in'o ne send'is li'n en'lit'e'n. Jam li mal'kviet'iĝ'is. Kial ŝi ĝust'e hodiaŭ las'is li'n tie tiel long'e, ŝi, kiu ali'tag'e est'is tiel akurat'a? Ĉu la baron'o ebl'e al ŝi perfid'is li'a'n dezir'o'n kaj la konversaci'o'n? Ard'a pent'o subit'e ek'reg'is la knab'o'n, ke li hodiaŭ est'is post'kur'int'a li'n kun si'a plen'a fid'em'a kor'o. Je la dek'a la patr'in'o subit'e ek'star'is kaj adiaŭ'is al la baron'o. Kaj strang'e, ankaŭ tiu ŝajn'e neniel mir'is pri la fru'a for'ir'o; li ankaŭ ne prov'is kiel kutim'e, re'ten'i ŝi'n.
Pli kaj pli intens'e bat'is la martel'o en la brust'o de la infan'o.
Nun neces'is rigor'a prov'o. Ankaŭ li ŝajn'ig'is suspekt'i neni'o'n, kaj sen kontraŭ'dir'o sekv'is la patr'in'o'n al la pord'o. Sed tie li subit'e lev'is la okul'o'j'n. Kaj fakt'e, li kapt'is en tiu sekund'o rid'et'a'n rigard'o'n, kiu ir'is trans li'a'n kap'o'n rekt'e de ŝi al la baron'o, rigard'o'n de inter'konsent'o, de iu sekret'o. Do la baron'o est'is perfid'int'a li'n. Pro tio do la fru'a dis'ir'o: oni vol'is inspir'i al li cert'ec'o'n hodiaŭ, por ke li ne plu mal'help'u ili'n morgaŭ.
”Fripon'o,” li murmur'is.
”Kio'n vi dir'is?” demand'is la patr'in'o.
”Neni'o'n,” li el'puŝ'is inter la dent'o'j. Ankaŭ li nun hav'is si'a'n sekret'o'n. Ĝi nom'iĝ'is mal'am'o, sen'lim'a mal'am'o kontraŭ ambaŭ.
Nun Edgar ne plu est'is mal'kviet'a. Fin'e li ĝu'is pur'a'n, klar'a'n sent'o'n: mal'am'o'n kaj ne'kaŝ'a'n mal'amik'ec'o'n. Nun, kiam li est'is cert'a ĝen'i ili'n, la kun'est'o far'iĝ'is al li kruel'e komplik'a volupt'o. Li ĝoj'is pens'ant'e, ke li mal'help'as ili'n, ke li nun fin'e pov'os kontraŭ'i ili'n kun la tut'a kompakt'a fort'o de si'a mal'amik'ec'o. Unu'e li montr'is la dent'o'j'n al la baron'o. Kiam tiu ven'is mal'supr'e'n en la maten'o kaj preter'pas'ant'e kor'e salut'is li'n ”Hola, Eĉjo,” tiam Edgar rest'is sid'ant'a en la apog'seĝ'o, ne al'rigard'is li'n kaj grumbl'is nur mal'ĝentil'a'n ”Maten'o'n.” ”Ĉu la patr'in'o jam est'as mal'supr'e?” Edgar en'rigard'is la gazet'o'n: ”Mi ne sci'as.” La baron'o ek'mir'is. Kio'n signif'as tio? ”Mal'bon'e dorm'int'a, Edgar, ĉu?” Kiel ĉiam, ŝerc'o dev'us sav'i la situaci'o'n. Sed Edgar nur re'e ĵet'is al li mal'estim'a'n ”Ne” kaj de'nov'e en'profund'iĝ'is en la gazet'o. ”Stult'a bub'o,” murmur'is la baron'o, sku'et'is la ŝultr'o'j'n kaj ir'is plu'e'n. La mal'amik'ec'o est'is deklar'it'a.
Kontraŭ si'a patr'in'o Edgar est'is sam'e indiferent'a kaj ĝentil'a. Mal'lert'a'n prov'o'n send'i li'n al la tenis'lud'ej'o li rifuz'is trankvil'e. Li'a rid'et'o, apenaŭ vid'ebl'a ĉe la lip'o'j kaj iom'et'e krisp'a pro amar'iĝ'o, pruv'is, ke li ne plu est'as tromp'ebl'a. ”Mi prefer'e promen'as kun vi, pa'nj'o,” li dir'is en hipokrit'a afabl'ec'o kaj rigard'is en ŝi'a'j'n okul'o'j'n. La respond'o evident'e est'is mal'agrabl'a al ŝi. Ŝi hezit'is kaj ŝajn'e serĉ'is i'o'n. ”Atend'u mi'n ĉi tie,”
ŝi decid'is fin'e kaj ir'is al la maten'manĝ'o.
Edgar atend'is. Sed li'a mal'fid'o est'is vigl'a. Mal'kviet'a instinkt'o el'labor'is nun sekret'a'n intenc'o'n mal'amik'a'n el ĉiu'j ili'a'j vort'o'j. La suspekt'em'o nun kelk'foj'e hav'ig'is al li strang'a'n klar'vid'o'n de decid'o'j. Kaj anstataŭ, laŭ ordon'o, atend'i en la hal'o, Edgar prefer'is ek'posten'i en la strat'o, kie li pov'is pri'gard'i ne nur la ĉef'pord'o'n sed ĉiu'j'n en'ir'ej'o'j'n. Io en li suspekt'is tromp'o'n. Sed ili ne plu for'kur'u de li! En la strat'o li prem'is si'n — kiel li est'is leg'int'a en si'a'j indi'an'o'libr'o'j — mal'antaŭ ŝtip'ar'o'n.
Kaj li nur rid'et'is kontent'e, kiam fakt'e post du'on'hor'o li vid'is si'a'n patr'in'o'n el'ir'i el la flank'a pord'o, kun buked'o de bel'eg'a'j roz'o'j en la man'o kaj sekv'at'a de la baron'o, la perfid'ul'o.
Ambaŭ ŝajn'e est'is tre petol'a'j. Ĉu ili jam liber'spir'is, ĉar ili sukces'is fuĝ'i de li kaj est'i sol'a'j por si'a sekret'o? Ili rid'is dum la konversaci'o kaj vol'is ek'ir'i mal'supr'e'n laŭ la arb'ar'voj'o.
Jen la ĝust'a moment'o! Kvazaŭ hazard'o al'ven'ig'is li'n, Edgar vag'is sen'cel'e de mal'antaŭ la ŝtip'ar'o. Tre tre kviet'e li al'paŝ'is ili'n, ne rapid'is, tut'e ne rapid'is, por intens'e ĝu'i ili'a'n surpriz'o'n.
La du konstern'iĝ'is kaj frap'it'e inter'ŝanĝ'is rigard'o'j'n. Mal'rapid'e, kun lud'it'a natur'ec'o, la infan'o al'ven'is kaj ne for'turn'is de ili si'a'n mok'a'n rigard'o'n. ”Ho, jen vi est'as, Eĉjo, ni jam serĉ'is vi'n intern'e,” fin'e dir'is la patr'in'o. Kiel sen'hont'e ŝi mensog'as, pens'is la infan'o. Sed la lip'o'j rest'is mal'mol'a'j. Ili ten'is la sekret'o'n de mal'am'o post la dent'o'j.
Sen'decid'e ĉiu'j tri star'is. Unu sub'rigard'is al la ali'a. ”Ni ir'u do,” dir'is rezign'e la ĉagren'it'a vir'in'o kaj taŭz'is unu el la bel'a'j roz'o'j. Re'e tiu subtil'a trem'o ĉirkaŭ la nazal'o'j, kiu je ŝi mal'kaŝ'is koler'o'n. Edgar rest'is star'ant'a, kvazaŭ tio ne koncern'as li'n, rigard'is en la neni'o'n, atend'is ĝis kiam ili ir'is, kaj post'e ek'sekv'is ili'n. La baron'o far'is ankoraŭ unu last'a'n prov'o'n: ”Hodiaŭ est'as tenis-turnir'o, ĉu vi jam iam vid'is tia'n?” Edgar nur al'rigard'is li'n mal'estim'e. Li ne plu respond'is al li, nur kurb'ig'is la lip'o'j'n, kvazaŭ li vol'us fajf'i. Tio est'is li'a respond'o. Li'a mal'am'o mal'kaŝ'e montr'is la dent'o'j'n.
Kiel inkub'o pez'is nun li'a mal'dezir'at'a ĉe'est'o sur la du ali'a'j.
Tia'manier'e mal'liber'ul'o'j ir'as post la gard'ist'o, kun kaŝ'e pugn'ig'it'a'j man'o'j. Ver'dir'e la infan'o far'is neni'o'n kaj tamen en ĉiu minut'o est'iĝ'is pli ne'toler'ebl'a al ili pro si'a'j sub'atend'a'j rigard'o'j, kiu'j est'is mal'sek'et'a'j de re'ten'it'a'j larm'o'j, pro si'a incit'it'a mal'bon'humor'o, kiu for'grumbl'is ĉi'a'j'n al'proksim'i ̧-prov'o'j'n.
”Ir'u antaŭ'e,” la patr'in'o dir'is furioz'e, ted'it'a de li'a daŭr'a sub'aŭskult'ad'o. ”Ne danc'u ĉiam mal'antaŭ mi'a'j pied'o'j, ĝi nervoz'ig'as mi'n!” Edgar obe'is, sed ĉiam post kelk'a'j paŝ'o'j li turn'is si'n, halt'is atend'e, kiam ili post'rest'is, rond'ir'is ĉirkaŭ ili per si'a rigard'o mefistofel'e kiel nigr'a pudel'o kaj en'teks'is ili'n en fajr'a'n ret'o'n de mal'am'o, en kiu ili sent'is si'n ne'evit'ebl'e kapt'it'a'j.
Li'a malic'a silent'ad'o ruin'ig'is kiel acid'o ili'a'n bon'a'n humor'o'n, li'a rigard'o amar'ig'is al ili la konversaci'o'n. La baron'o ne plu risk'is eĉ unu varb'a'n vort'o'n; koler'e li sent'is, ke tiu vir'in'o re'e for'glit'is de li, ke ŝi'a pen'e instig'it'a pasi'ec'o nun mal'varm'et'iĝ'is pro tim'o antaŭ tiu ĝen'a antipati'a infan'o. Re'e kaj re'e ili prov'is parol'i, re'e kaj re'e ili'a konversaci'o abrupt'e fin'iĝ'is.
Fin'e ĉiu'j tri ir'is silent'e sur la voj'o, aŭd'is nur la arb'o'j'n, kiu'j flustr'e frap'is unu'j kontraŭ la ali'a'j, kaj si'a'n propr'a'n mal'gaj'a'n paŝ'o'n. La infan'o est'is strangol'int'a ili'a'n inter'parol'o'n.
Nun en ĉiu'j tri est'is tiu incit'it'a mal'amik'ec'o. Volupt'e sent'is la perfid'it'a infan'o, kiel ili'a furioz'o van'e amas'iĝ'is kontraŭ li'a mal'estim'at'a ekzist'ad'o. Per mok'e palpebr'a rigard'o li tuŝ'et'is jen kaj jen la streĉ'a'n vizaĝ'o'n de la baron'o. Li vid'is, kiel tiu grinc'e form'is insult'vort'o'j'n inter la dent'o'j kaj dev'is re'ten'i si'n por ne el'kraĉ'i ili'n kontraŭ li; sam'temp'e li ek'kon'is en diabl'a ĝoj'o la ek'a'n koler'o'n de si'a patr'in'o, kaj ke ambaŭ nur sopir'dezir'is kaŭz'o'n, por ĵet'i si'n sur li'n, for'ŝov'i li'n aŭ far'i li'n mal'ĝen'a. Sed li ne ofert'is iu'n ŝanc'o'n; li'a mal'am'o est'is antaŭkakulita en long'a'j hor'o'j kaj ne montr'is iu'j'n mal'fort'a'j'n flank'o'j'n.
”Ni ir'u re'e'n,” dir'is subit'e la patr'in'o. Ŝi sent'is, ke ŝi ne pov'as pli long'e re'ten'i si'n, ke ŝi dev'us far'i i'o'n, almenaŭ ek'kri'i sub tiu tortur'o. ”Kiel domaĝ'e,” dir'is Edgar trankvil'e, ”est'as tiel bel'e.”
Ambaŭ sent'is, ke la infan'o mok'as ili'n. Sed ili ne risk'is i'o'n dir'i; en du tag'o'j tiu tiran'o ja mir'ig'e lern'is reg'i si'n. Neni'u mov'et'o en la vizaĝ'o mal'kaŝ'is la tranĉ'a'n ironi'o'n. Sen'vort'e ili re'ir'is la long'a'n voj'o'n hejm'e'n. En ŝi la ekscit'iĝ'o ankoraŭ post'flagr'is, kiam ili ambaŭ nun est'is sol'a'j en la ĉambr'o. Koler'e ŝi for'ĵet'is la sun'ombrel'o'n kaj si'a'j'n gant'o'j'n. Edgar tuj ek'sci'is, ke ŝi'a'j nerv'o'j est'is ekscit'it'a'j kaj postul'is mal'ŝarg'o'n, sed li cel'is eksplod'o'n kaj intenc'e rest'is en la ĉambr'o, por incit'i ŝi'n. Ŝi ir'is tie'n kaj re'e'n, de'nov'e ek'sid'is, ŝi'a'j fingr'o'j tambur'is sur la tabl'o, post'e ŝi re'e supr'e'n'salt'is. ”Kiel taŭz'it'a vi est'as, kiel mal'pur'a vi aspekt'as! Est'as skandal'o antaŭ la hom'o'j. Ĉu vi ne hont'as en vi'a aĝ'o?” Sen vort'o de kontraŭ'parol'o la infan'o ir'is kaj komb'is si'n. Tiu silent'ad'o, kun la trem'o de mok'o sur la lip'o'j, furioz'ig'is ŝi'n. Prefer'e ŝi est'us bat'eg'int'a li'n. ”Ir'u en vi'a'n ĉambr'o'n,” ŝi al'kri'is li'n. Ŝi ne plu pov'is toler'i li'a'n ĉe'est'o'n. Edgar rid'et'is kaj el'ir'is.
Kiel ili ambaŭ nun trem'is pro li; kiel ili, la baron'o kaj ŝi, tim'is ĉiu'n hor'o'n de kun'est'o, tim'is la sen'kompat'e rigor'a'n firm'ten'o'n de li'a'j okul'o'j! Ju pli mal'agrabl'a'j ili sent'is si'n, en des pli sat'a bon'fart'o bril'is li'a rigard'o, des pli arog'a far'iĝ'is li'a ĝoj'o.
Edgar tortur'is nun la sen'defend'a'j'n kun la tut'a preskaŭ best'a kruel'ec'o de infan'o'j. La baron'o kapabl'is ankoraŭ reg'i si'a'n koler'o'n, ĉar — pens'ant'e nur pri si'a cel'o — li ĉiam esper'is iel super'ruz'i la bub'o'n. Sed la patr'in'o ĉiam de'nov'e perd'is la mem'reg'o'n. Por ŝi est'is mal'ŝarĝ'o, kiam ŝi pov'is al'kri'i li'n. ”Ne lud'u per la fork'o!” ŝi brusk'e mal'laŭd'is li'n ĉe'tabl'e. ”Vi est'as mal'eduk'it'a jun'ul'aĉ'o; vi ankoraŭ ne merit'as, sid'i inter plen'kresk'ul'o'j.” Edgar ĉiam nur rid'et'is, rid'et'is, ten'ant'e la kap'o'n iom flank'e'n. Li sci'is, ke tiu kri'ad'o est'is mal'esper'o, kaj sent'is fier'o'n, ke ili tiel mal'kaŝ'is si'n. Li hav'is nun tut'e trankvil'a'n rigard'o'n, kvazaŭ kurac'ist'a'n. Antaŭ'e li ebl'e est'is malic'a, por ĉagren'i ŝi'n, sed en mal'am'o oni lern'as mult'o'n kaj rapid'e. Nun li nur silent'is, silent'ad'is, ĝis kiam ili komenc'is kri'i sub la prem'o de li'a silent'ad'o.
Li'a patr'in'o ne plu pov'is toler'i tio'n. Kiam ili nun ek'star'is post la manĝ'o kaj Edgar de'nov'e vol'is sekv'i ili'n kun tiu natur'a fidel'ec'o, ŝi forges'is ĉi'a'n indulg'o'n. En subit'a erupci'o ŝi el'kraĉ'is la ver'o'n. Tortur'it'a de li'a daŭr'a ĉe'est'o, ŝi ribel'is kiel ĉeval'o turment'it'a de muŝ'o'j. ”Kial vi ĉiam post'kur'as mi'n kiel tri'jar'a infan'o? Mi ne vol'as hav'i vi'n ĉiam proksim'e! Infan'o'j ne est'u kun plen'kresk'ul'o'j! Not'u tio'n! Do okup'u vi'n iel pri vi mem dum unu hor'o! Leg'u i'o'n aŭ far'u, kio'n vi vol'as. Las'u mi'n trankvil'a! Vi far'as mi'n nervoz'a per vi'a ŝtel'ir'ad'o, vi'a naŭz'a mal'gaj'ec'o.”
Fin'e li est'is el'tir'int'a ĝi'n de ŝi, la konfes'o'n! Edgar rid'et'is, dum la baron'o kaj ŝi nun ŝajn'is est'i embaras'it'a'j. Ŝi turn'is si'n kaj vol'is for'ir'i, furioz'a pri si mem, ke ŝi konfes'is si'a'n mal'plaĉ'o'n al la infan'o. Sed Edgar nur dir'is sen'pasi'e: ”Patr'o ne vol'as, ke mi ir'u ĉi tie sol'a. Patr'o ig'is mi'n promes'i, ke mi ne est'os mal'si'n'gard'a kaj ke mi rest'os kun vi.”
Li emfaz'is la vort'o'n ”Patr'o,” ĉar li jam antaŭ'e rimark'is, ke ĝi kaŭz'is cert'a'n paraliz'a'n efik'o'n al ili. Ankaŭ li'a patr'o do est'is en'volv'it'a en tiu ard'a sekret'o. Patr'o cert'e hav'is iu'n sekret'a'n potenc'o'n super la du, kiu'n li ne kon'is, ĉar iam la menci'o de li'a nom'o evident'e hav'ig'is al ili tim'o'n kaj mal'agrabl'o'n. Ankaŭ ĉi foj'e ili respond'is neni'o'n. Ili de'met'is la arm'il'o'j'n. La patr'in'o ir'is antaŭ'e'n, la baron'o kun ŝi. Mal'antaŭ ili ven'is Edgar, ne humil'a kiel serv'ist'o, sed sever'a kaj sen'kompat'a kiel gard'ist'o.
Ne'vid'ebl'e li tint'et'is per la ĉen'o, kiu'n ili ek'sku'is kaj kiu ne est'is frakas'ebl'a. La mal'am'o est'is hard'int'a li'a'n infan'a'n fort'o'n; li, la ne'sci'ant'o, est'is pli fort'a ol ili ambaŭ, al kiu'j la sekret'o lig'is la man'o'j'n.
Sed la temp'o urĝ'is. Al la baron'o rest'is nur mal'mult'a'j tag'o'j, kaj li dev'is uz'i ili'n. Rezist'o kontraŭ la persist'em'o de la ekscit'it'a infan'o est'us van'a, tio'n ili sent'is, kaj tial ili elekt'is la last'a'n, la plej mal'glor'a'n rimed'o'n: la fuĝ'o'n; nur por evit'i li'a'n tiran'ad'o'n por unu-du hor'o'j.
”Port'u ĉi tiu'j'n registr'ot'a'j'n leter'o'j'n al la poŝt'ofic'ej'o,” dir'is la patr'in'o al Edgar. Ili ambaŭ star'is en la hal'o, la baron'o parol'is ekster'e kun fiakr'o-vetur'ig'ist'o.
Mal'fid'em'e Edgar trans'pren'is la du leter'o'j'n. Li est'is rimark'int'a, ke antaŭ'e serv'ist'o trans'don'is iu'n sci'ig'o'n al li'a patr'in'o.
Ĉu ili ebl'e komun'e prepar'is i'o'n kontraŭ li?
Li hezit'is. ”Kie vi atend'os mi'n?”
”Ĉi tie.”
”Ĉu cert'e?”
”Jes.”
”Sed ne for'ir'u! Vi do atend'os mi'n ĉi tie en la hal'o, ĝis kiam mi re'ven'os?”
Sent'ant'e si'a'n super'ec'o'n, li jam parol'is ordon'e al si'a patr'in'o. De post antaŭ'hieraŭ mult'o ŝanĝ'iĝ'is.
Post'e li ir'is kun la leter'o'j. Ĉe la pord'o li kun'puŝ'iĝ'is kun la baron'o. Li al'parol'is li'n, unu'a'foj'e de post du tag'o'j. ”Mi nur al'poŝt'ig'os tiu'j'n du leter'o'j'n. Mi'a patr'in'o atend'os mi'n, ĝis mi re'ven'os. Bon'vol'u ne for'ir'i antaŭ tio.”
La baron'o preter'ŝov'is si'n rapid'e. ”Jes, jes, ni ja atend'os.”
Edgar rapid'eg'is al la poŝt'ej'o. Li dev'is atend'i. Sinjor'o antaŭ li hav'is dek'du'o'n da enu'ig'a'j demand'o'j. Fin'e li pov'is plen'um'i si'a'n komisi'o'n kaj tuj re'e'n kur'is kun la kvitanc'o'j. Kaj al'ven'is ĝust'e por vid'i, kiel li'a patr'in'o kaj la baron'o for'vetur'is en fiakr'o.
Li rigid'iĝ'is pro furioz'o. Preskaŭ li vol'is klin'iĝ'i kaj post'ĵet'i ŝton'o'n. O, ili tamen fuĝ'is de li, sed per kia aĉ'a, kia fripon'a mensog'o! Ke li'a patr'in'o mensog'is, li sci'is de hieraŭ. Sed ke ŝi pov'us est'i tiel sen'hont'a kaj romp'i klar'a'n promes'o'n, tio dis'ŝir'is en li la last'a'n fid'em'o'n. La tut'a'n viv'o'n li ne plu kompren'is, vid'int'e ke vort'o'j, mal'antaŭ kiu'j li supoz'is ver'ec'o'n, est'is nur kolor'a'j vezik'o'j, kiu'j ek'blov'iĝ'is kaj krev'is en neni'o'n. Sed kia terur'a sekret'o pov'us pel'i plen'aĝ'a'j'n hom'o'j'n mensog'i al li, infan'o, kaj for'ŝtel'iĝ'i kiel krim'ul'o'j? En la libr'o'j, kiu'j'n li est'is leg'int'a, la hom'o'j murd'is kaj tromp'is por gajn'i mon'o'n aŭ potenc'o'n aŭ reĝ'o'land'o'j'n. Sed kio est'is la kaŭz'o ĉi tie, kio'n intenc'is tiu'j du, kial ili kaŝ'is si'n antaŭ li, kio'n ili prov'is vual'i per cent mensog'o'j. Li tortur'is si'a'n cerb'o'n. Mal'klar'e li sent'is: tiu sekret'o est'as la rigl'il'o de la infan'ec'o; konker'i ĝi'n signif'us est'i plen'kresk'int'a, fin'e est'i vir'o. Ho, kapt'i ĝi'n! Sed ne plu li pov'is klar'e pens'i. La koler'o, ke ili for'iĝ'is de li, konfuz'is kaj vual'is al li la klar'a'n vid'o'n.
Li for'kur'is en la arb'ar'o'n; li apenaŭ pov'is sav'i si'n en la mal'lum'o'n, kie neni'u vid'is li'n, kaj jen el'iĝ'is flu'eg'o da ard'a'j larm'o'j.
”Mensog'ul'o'j, hund'o'j, tromp'ist'o'j, fripon'o'j!” — li dev'is kri'i laŭt'e tiu'j'n vort'o'j'n, ali'e li est'us sufok'iĝ'int'a. La furioz'o, la mal'pacienc'o, la ĉagren'o, la sci'vol'em'o, la sen'help'ec'o kaj la perfid'o de la last'a'j tag'o'j, re'ten'it'a'j en infan'a kramf'o, en la iluzi'o de plen'kresk'ec'o, nun krev'ig'is li'a'n brust'o'n kaj far'iĝ'is larm'o'j.
Est'is la last'a plor'ad'o de li'a infan'ec'o, la last'a plej sovaĝ'a plor'ad'o; last'foj'e li for'don'is si'n vir'in'ec'e al la volupt'o de larm'o'j.
En ĉi tiu hor'o de konstern'a furioz'o li el'plor'is de si ĉio'n: fid'o'n, am'o'n, kred'em'o'n, respekt'o'n — si'a'n tut'a'n infan'ec'o'n.
La knab'o, kiu post'e re'ir'is al la hotel'o, est'is iu ali'a. Li est'is ne'emoci'a kaj ag'is pri'pens'e. Unu'e li ir'is al si'a ĉambr'o, lav'is zorg'e la vizaĝ'o'n kaj la okul'o'j'n por ne don'i al la du la triumf'o'n vid'i la post'sign'o'j'n de li'a'j larm'o'j. Post'e li prepar'is la fin'a'n venĝ'o'n kaj atend'is pacienc'e, sen iu mal'kviet'o.
La hal'o est'is bon'e vizit'at'a, kiam la vetur'il'o kun la du rifuĝ'int'o'j re'e halt'is ekster'e. Kelk'a'j sinjor'o'j lud'is ŝak'o'n, ali'a'j leg'is gazet'o'j'n, la sinjor'in'o'j babil'is. Inter ili sid'is la infan'o, sen'mov'a, iom pal'a, kun trem'a'j rigard'o'j. Kiam nun li'a patr'in'o kaj la baron'o en'ven'is tra la pord'o, iom ĝen'it'e vid'is li'n tiel subit'e kaj jam vol'is balbut'i la prepar'it'a'n el'turn'iĝ'o'n, li kontraŭ'dir'is ili'n rekt'e kaj kviet'e kaj dir'is: ”Sinjor'o baron'o, mi vol'as dir'i i'o'n al vi.”
La baron'o hav'is mal'agrabl'a'n sent'o'n. Iel li opini'is si'n kapt'it'a. ”Jes, jes, post'e, baldaŭ!”
Sed Edgar alt'ig'is la voĉ'o'n, dir'is hel'e kaj akr'e, por ke ĉiu'j ĉirkaŭ'e pov'u aŭd'i tio'n: ”Sed mi vol'as parol'i kun vi nun. Vi kondut'is fripon'e. Vi mensog'is al mi. Vi sci'is, ke mi'a patr'in'o atend'as mi'n, kaj tamen ...”
”Edgar!” kri'is la patr'in'o, kiu vid'is ĉiu'j'n rigard'o'j'n direkt'it'a'j'n al ŝi, kaj ĵet'is si'n kontraŭ li.
Sed nun la infan'o akr'e ek'kri'aĉ'is, rimark'ant'e, ke ŝi vol'as super'kri'i li'a'j'n vort'o'j'n: ”Mi dir'as ĝi'n re'foj'e antaŭ ĉiu'j hom'o'j. Vi mensog'is abomen'e, kaj tio est'as fi'a, tio est'as fripon'a.”
La baron'o est'is pal'a; la hom'o'j ek'rigard'is, iu'j rid'et'is.
La patr'in'o ek'kapt'is la infan'o'n trem'ant'a'n de ekscit'iĝ'o: ”Ven'u tuj al vi'a ĉambr'o, aŭ mi bat'os vi'n ĉi tie antaŭ ĉiu'j hom'o'j,”
ŝi balbut'is raŭk'e.
Sed Edgar jam re'e est'is kviet'a. Li bedaŭr'is, ke li antaŭ'e est'is tiel pasi'a. Li est'is mal'kontent'a pri si mem, ĉar ver'e li ja vol'is sen'emoci'e provok'i la baron'o'n, sed la koler'eg'o est'is pli fort'a ol li'a vol'o. Nun kviet'e, sen tro'a rapid'ec'o, li turn'is si'n al la ŝtup'ar'o.
”Sen'kulp'ig'u li'a'n mal'dec'ec'o'n, sinjor'o baron'o. Vi ja sci'as, ke li est'as nervoz'a infan'o,” ŝi balbut'e al'don'is, embaras'it'a de la iom malic'a'j rigard'o'j de la ĉe'est'ant'o'j ĉirkaŭ'e, kiu'j fiks'rigard'is ŝi'n. Neni'o en la mond'o est'is pli terur'a al ŝi ol skandal'o, kaj ŝi sci'is, ke ŝi dev'as nun reg'i si'n. Anstataŭ tuj re'tir'iĝ'i, ŝi unu'e ir'is al la pord'ist'o, demand'is pri leter'o'j kaj ali'a'j ne'grav'aĵ'o'j, kaj post'e susur'is supr'e'n, kvazaŭ neni'o est'us okaz'int'a.
Sed post ŝi aŭd'iĝ'is mal'laŭt'a flu'et'o de sibl'a flustr'ad'o kaj re'ten'it'a rid'et'ad'o.
Sur'voj'e ŝi'a paŝ'o mal'rapid'iĝ'is. Ŝi ĉiam est'is sen'pov'a en serioz'a'j situaci'o'j kaj ver'dir'e tim'is tiu'n disput'o'n. Ŝi ne pov'is ne'i, ke ŝi est'is kulp'a, kaj krom'e: ŝi tim'is la rigard'o'n de la infan'o, tiu'n nov'a'n fremd'a'n strang'a'n rigard'o'n, kiu ŝi'n paraliz'is kaj hezit'ig'is. Pro tim'o ŝi decid'is prov'uz'i mild'ec'o'n. Ĉar ŝi sci'is, ke nun en batal'o la ekscit'it'a infan'o est'us la pli fort'a.
Mal'laŭt'e ŝi prem'is la ans'o'n, mal'ferm'is la pord'o'n. La knab'o sid'is trankvil'e kaj sen'emoci'e. La okul'o'j, kiu'j'n li lev'is al ŝi, est'is tut'e sen tim'o, eĉ ne mal'kaŝ'is sci'vol'o'n. Li ŝajn'e est'is tre cert'a.
”Edgar,” ŝi komenc'is kiel ebl'e plej patr'in'ec'e, ”kio est'is al vi? Mi hont'is pro vi. Kiel oni pov'as est'i tiel mal'ĝentil'a, kaj precip'e kiel infan'o kontraŭ plen'kresk'ul'o! Vi post'e tuj sen'kulp'ig'os vi'n ĉe la baron'o.”
Edgar el'rigard'is tra la fenestr'o. La ”Ne” li kvazaŭ dir'is trans'e'n al la arb'o'j.
Li'a cert'ec'o komenc'is mir'ig'i ŝi'n.
”Edgar, kio fakt'e okaz'as en vi? Vi ja tut'e ŝanĝ'iĝ'is! Mi neniel plu re'kon'as vi'n. Vi ĉiam est'is prudent'a, obe'em'a infan'o, kun kiu oni pov'is parol'i. Kaj subit'e vi kondut'as, kvazaŭ la diabl'o en'ir'is vi'n. Kio'n vi do hav'as kontraŭ la baron'o? Vi ja tre ŝat'is li'n. Li ĉiam est'is tiel afabl'a al vi.”
”Jes, ĉar li vol'is kon'at'iĝ'i kun vi.”
Ŝi ek'sent'is ĝen'o'n. ”Sen'senc'aĵ'o! Kio'n vi pens'as! Kiel vi pov'as imag'i i'o'n tia'n?”
Sed nun la infan'o ek'flam'is.
”Mensog'ul'o li est'as, mal'sincer'a hom'o. Kio'n ajn li far'as, ĉio est'as nur efik'o'n-cel'a kaj mal'nobl'a. Li vol'is kon'at'iĝ'i kun vi, tial li est'is afabl'a kaj promes'is hund'o'n al mi. Mi ne sci'as, kio'n li promes'is al vi kaj kial li est'as afabl'a al vi, sed ankaŭ de vi li vol'as i'o'n, pa'nj'o, tut'cert'e. Ali'e li ne est'us tiel ĝentil'a kaj afabl'a. Li est'as mal'bon'a hom'o. Li mensog'as. Observ'u li'n nur ĝust'e, kiel hipokrit'e li ĉiam rigard'as. Ho, mi mal'am'as li'n, tiu'n mizer'a'n mensog'ul'o'n, tiu'n fripon'o'n”
”Sed Edgar, kiel oni pov'as dir'i i'o'n tia'n.” Ŝi est'is embaras'it'a kaj ne sci'is respond'i. En ŝi ek'mov'iĝ'is sent'o, ke la infan'o prav'as.
”Jes, li est'as fripon'o, oni ne pov'as for'pren'i tiu'n konvink'o'n de mi. Tio'n vi mem dev'as vid'i. Kial do li tim'as mi'n? Kial li kaŝ'as si'n de mi? Ĉar li sci'as, ke mi taks'as li'n ĝust'e, ke mi kon'as li'n, tiu'n fripon'o'n!”
”Kiel oni pov'as dir'i i'o'n tia'n, kiel oni pov'as dir'i i'o'n tia'n.”
Ŝi'a cerb'o mal'funkci'is, nur la sen'sang'a'j lip'o'j balbut'is ĉiam de'nov'e la du fraz'o'j'n. Nun ŝi subit'e ek'sent'is terur'a'n tim'o'n kaj ver'e ne sci'is, ĉu antaŭ la baron'o aŭ antaŭ la infan'o.
Edgar vid'is, ke li'a admon'o impres'is. Kaj log'is li'n la ide'o, trans'tir'i ŝi'n al si, hav'i kun'ul'o'n en la mal'am'o, en la mal'amik'ec'o kontraŭ li. Mild'e li al'paŝ'is si'a'n patr'in'o'n, ĉirkaŭ'brak'is ŝi'n, kaj li'a voĉ'o far'iĝ'is flat'a pro ekscit'o. ”Pa'nj'o,” li dir'is, ”vi cert'e mem rimark'is, ke li ne vol'as i'o'n bon'a'n. Li far'is vi'n tut'e ali'a. Vi ŝanĝ'iĝ'is, ne mi. Li incit'eg'is vi'n kontraŭ mi, nur por hav'i vi'n sol'a. Cert'e li vol'as tromp'i vi'n. Mi ne sci'as, kio'n li promes'is al vi. Mi nur sci'as, ke li ne plen'um'os ĝi'n. Vi dev'as est'i si'n'gard'a kontraŭ li. Kiu mensog'as al unu, tiu mensog'as ankaŭ al ali'a. Li est'as mal'bon'a hom'o, al kiu oni ne fid'u.”
Tiu voĉ'o, mild'a kaj preskaŭ en larm'o'j, son'is kiel el ŝi'a propr'a kor'o. De hieraŭ vek'iĝ'is en ŝi mal'plaĉ'o, kiu dir'is al ŝi la sam'o'n: pli kaj pli insist'e. Sed ŝi hont'is deklar'i prav'a la propr'a'n infan'o'n. Kaj ŝi sav'is si'n, sam'kiel mult'a'j, el la embaras'o de profund'a sent'o en la raŭk'ec'o'n de la esprim'o. Ŝi rekt'iĝ'is.
”Infan'o'j ne kompren'as i'o'n tia'n. Vi ne parol'u pri tia'j afer'o'j. Vi dev'as kondut'i dec'e. Jen ĉio.”
La vizaĝ'o de Edgar de'nov'e glaci'iĝ'is. ”Kiel vi vol'as,” li dir'is mal'mol'e, ”mi avert'is vi'n.”
”Do vi ne vol'as sen'kulp'ig'i vi'n?”
”Ne.”
Mal'amik'e ili kontraŭ'star'is unu la ali'a'n. Ŝi sent'is, ke tem'as pri ŝi'a aŭtoritat'o.
”Tiu'kaz'e vi manĝ'os ĉi supr'e. Sol'a. Kaj ne ven'os pli fru'e al ni'a tabl'o, ĝis vi sen'kulp'ig'is vi'n. Mi ja ig'os vi'n lern'i bon'a'n kondut'o'n. Vi ne mov'iĝ'os el la ĉambr'o, ĝis mi permes'os tio'n.
Ĉu vi kompren'is?”
Edgar rid'et'is. Tiu perfid'a rid'et'o ŝajn'e jam al'kresk'is al li'a'j lip'o'j. Intern'e li koler'is kontraŭ si mem. Kiel stult'e, ke li re'e las'is for'kur'i si'a'n kor'o'n kaj eĉ vol'is avert'i ŝi'n, la mensog'ul'in'o'n.
La patr'in'o susur'is ekster'e'n, ne rigard'ant'e li'n de'nov'e. Ŝi tim'is tiu'j'n tranĉ'a'j'n okul'o'j'n. La infan'o est'iĝ'is mal'agrabl'a al ŝi, de post kiam ŝi sent'is, ke li hav'as si'a'j'n okul'o'j'n mal'ferm'a'j kaj dir'as al ŝi ĝust'e tio'n, kio'n ŝi vol'is nek sci'i nek aŭd'i. Terur'e est'is al ŝi vid'i, ke intern'a voĉ'o, ŝi'a konscienc'o, dis'ig'it'a for de ŝi mem, ĉirkaŭ'ir'as mask'o'vest'it'a kiel infan'o, kiel ŝi'a propr'a infan'o, ĉirkaŭ'ir'as kaj avert'as ŝi'n kaj pri'mok'as ŝi'n. Ĝis nun tiu infan'o ĉiam est'is flank'e de ŝi'a viv'o, ornam'aĵ'o, lud'il'o, io kar'a kaj bon'kon'at'a, kelk'foj'e ebl'e ŝarĝ'o, sed ĉiam io, kio trov'iĝ'is en la sam'a flu'o, en la sam'a takt'o de ŝi'a viv'o. Unu'a'foj'e hodiaŭ ĝi ribel'is kaj spit'is ŝi'a'n vol'o'n. Io kiel mal'am'o nun ĉiam en'miks'iĝ'is en la memor'o'n pri ŝi'a infan'o.
Sed tamen: nun, kiam ŝi iom lac'e mal'supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n, son'is la infan'a voĉ'o el ŝi'a propr'a brust'o: ”Vi dev'us est'i si'n'gard'a kontraŭ li.” — La admon'o ne las'is si'n silent'ig'i. Jen, dum preter'pas'o, spegul'o kontraŭ'bril'is al ŝi; demand'e ŝi en'rigard'is, profund'e kaj pli profund'e, ĝis la lip'o'j tie dis'iĝ'is en subtil'a rid'et'o kaj rond'iĝ'is kvazaŭ al danĝer'a vort'o. Ankoraŭ sen'ĉes'e de intern'e son'is la voĉ'o; sed ŝi ek'lev'is la ŝultr'o'j'n, kvazaŭ for'ĵet'ant'e ĉiu'j'n tiu'j'n ne'vid'ebl'a'j'n skrupul'o'j'n de si, don'is klar'a'n rigard'o'n al la spegul'o, lev'is la jup'o'n kaj ir'is mal'supr'e'n kun la decid'a gest'o de lud'ant'o, kiu rul'ĵet'as si'a'n last'a'n or'mon'er'o'n trans la tabl'o'n.
La kelner'o, kiu est'is al'port'int'a al Edgar la manĝ'o'n en li'a'n ĉambr'o-arest'o'n, ferm'is la pord'o'n. Post li krak'et'is la serur'o. Furioz'e la infan'o ek'salt'is: evident'e okaz'is laŭ ordon'o de li'a patr'in'o, ke oni en'ŝlos'is li'n sam'kiel danĝer'a'n best'o'n. Mal'klar'e sent'iĝ'is en li: Kio okaz'as nun tie mal'supr'e, dum mi est'as en'ŝlos'it'a ĉi tie?
Kio'n tiu'j du nun pri'parol'as? Ĉu ebl'e nun tie okaz'as la sekret'aĵ'o kaj mi dev'as mal'ĉe'est'i? Ho, tiu sekret'o, kiu'n mi sent'as ĉiam kaj ĉie, kiam mi est'as inter plen'kresk'ul'o'j, antaŭ kiu ili ŝlos'as la pord'o'n en la nokt'o, kiu'n ili merg'as en mal'laŭt'a'n konversaci'o'n, kiam mi en'ir'as ne'supoz'it'e; tiu grand'a sekret'o, kiu nun jam de tag'o'j est'as proksim'e al mi, dens'eg'e ĉe la man'o'j, kaj kiu'n mi tamen ankoraŭ ne pov'as ek'pren'i! Kio'n mi ne jam far'is, por kapt'i ĝi'n! Iam mi ŝtel'is de pa'ĉj'o libr'o'j'n el la skrib'o'tabl'o kaj leg'is ili'n, kaj ĉiu'j tiu'j strang'a'j afer'o'j est'is en ili, mi nur ne kompren'is ili'n. Ŝajn'e ekzist'as ia sigel'o, kiu'n oni dev'as antaŭ'e for'ig'i, por trov'i la sekret'o'n. Mi demand'is la serv'ist'in'o'n, pet'is ŝi'n klar'ig'i al mi la fraz'o'j'n en la libr'o'j, sed ŝi pri'rid'is mi'n. Terur'e est'i infan'o, plen'a de sci'vol'o kaj ne'permes'at'a demand'i iu'n, ĉiam est'i rid'ind'a antaŭ tiu'j grand'ul'o'j, kvazaŭ oni est'us io stult'a aŭ sen'util'a. Sed mi ek'sci'os ĝi'n, mi sent'as, ke mi nun baldaŭ sci'os ĝi'n. Part'o jam est'as en mi'a'j man'o'j, kaj mi ne vol'as mal'persist'i, antaŭ ol mi posed'os la tut'o'n!”
Li aŭskult'is, ĉu iu ven'as. Ekster'e et'a vent'o flug'is tra la arb'o'j kaj romp'is la rigid'a'n spegul'o'n de la lun'lum'o inter la branĉ'ar'o en cent vibr'a'j'n vitr'o'split'o'j'n.
”Ne pov'as est'i io bon'a, kio'n la du intenc'as; ali'e ili ne serĉ'us tiel mizer'a'j'n mensog'o'j'n por for'ig'i mi'n. Cert'e ili nun rid'as pri mi, la mal'ben'it'a'j, ĉar ili fin'e liber'iĝ'is de mi, sed mi rid'os la last'a. Kiel stult'e de mi, ke mi nun las'is mi'n en'ŝlos'i ĉi tie, ke mi don'is al ili sekund'o'n da liber'ec'o, anstataŭ glu'iĝ'i al ili kaj kaŝ'e pri'atent'i ĉiu'j'n ili'a'j'n mov'o'j'n. Mi ja sci'as, ke la grand'ul'o'j ĉiam est'as mal'si'n'gard'a'j, kaj ankaŭ la du mal'kaŝ'os si'n. Ili ĉiam kred'as, ke ni est'as ankoraŭ tut'e mal'grand'a'j kaj ĉiam dorm'as vesper'e; ili forges'as, ke oni pov'as ankaŭ nur ŝajn'ig'i si'n dorm'ant'a kaj sub'aŭskult'i, ke oni pov'as ŝajn'ig'i si'n stult'a kaj en'ver'e est'i tre prudent'a. Pas'int'jar'e, kiam mi'a onkl'in'o ek'hav'is infan'o'n, ili sci'is tio'n antaŭ'e; nur antaŭ mi ili ŝajn'ig'is si'n mir'ig'it'a'j, kvazaŭ ili est'us surpriz'it'a'j. Sed ankaŭ mi sci'is tio'n, ĉar mi aŭd'is ili'n parol'i unu'vesper'e antaŭ semajn'o'j, kiam ili kred'is mi'n dorm'ant'a. Kaj sam'e ankaŭ ĉi'foj'e mi surpriz'os ili'n, tiu'j'n abomen'ul'o'j'n. Ho, se mi pov'us spion'i tra la pord'o, kaŝ'e observ'i ili'n nun, kiam ili kred'as si'n sekur'a'j. Ĉu mi ebl'e nun sonor'ig'u? Tiam ven'us la serv'ist'in'o, mal'ŝlos'us la pord'o'n kaj demand'us, kio'n mi dezir'as. Aŭ mi pov'us bru'eg'i, romp'i vaz'ar'o'n, tiu'kaz'e oni sam'e mal'ŝlos'us. Kaj en tiu sekund'o mi pov'us el'glit'i kaj sub'aŭskult'i ili'n. Sed ne, tio'n mi ne vol'as. Neni'u vid'u, kiel abomen'ind'e ili trakt'as mi'n. Mi est'as tro fier'a por tio. Morgaŭ mi ja re'pag'os al ili ĉio'n.”
Mal'supr'e rid'is vir'in'a voĉ'o. Edgar ek'tim'is: tio pov'us est'i li'a patr'in'o. Tiu ja hav'as kaŭz'o'n rid'i, pri'mok'i li'n, la et'ul'o'n, sen'help'ul'o'n, mal'antaŭ kiu oni turn'is la ŝlos'il'o'n, kiam li est'is ĝen'a, kiu'n oni ĵet'is en angul'o'n kvazaŭ fask'o'n de mal'sek'a'j vest'o'j. Si'n'gard'e li klin'iĝ'is ekster'e'n el la fenestr'o. Ne, ne est'is ŝi, sed fremd'a'j petol'a'j knab'in'o'j, kiu'j ŝerc'mok'is jun'ul'o'n.
Jen, en ĉi tiu minut'o li rimark'is, kiel mal'alt'e li'a fenestr'o lev'iĝ'is super la ter'o. Kaj jam — apenaŭ ke li not'is ĝi'n — la ide'o ek'est'is: el'salt'i nun, kiam ili kred'is si'n tut'e sekur'a'j, sub'aŭskult'i ili'n. Li febr'is pro ĝoj'o pri si'a decid'o. Est'is al li, kvazaŭ li ten'us per tio en si'a'j man'o'j la grand'a'n, la bril'a'n sekret'o'n de la infan-aĝ'o. ”Ekster'e'n, ekster'e'n,” ĉio trem'is en li.
Danĝer'o ne ekzist'is. Hom'o'j ne preter'pas'is, kaj jam li salt'is.
Ek'est'is et'a bru'o de grinc'a'j ŝton'et'o'j, kiu'n neni'u aŭd'is.
En tiu'j du tag'o'j la sub'aŭskult'ad'o, la embusk'ad'o est'is far'iĝ'int'a la ĝoj'o de li'a viv'o. Kaj li nun sent'is volupt'o'n miks'it'a'n kun trem'et'o de tim'o, kiam li tut'e sen'bru'e ŝtel'ir'is ĉirkaŭ la hotel'o, zorg'e evit'ant'e la hel'radi'a'n re'bril'o'n de la lum'o'j. Unu'e li rigard'is, prem'ant'e la vang'o'n si'n'gard'e al la fenestr'o'vitr'o, en la manĝ'o'salon'o'n. Ili'a kutim'a sid'lok'o est'is ne'okup'at'a. Nun li kaŝ'rigard'is plu'e'n, de fenestr'o al fenestr'o. Ir'i en la hotel'o'n mem li ne kuraĝ'is, tim'ant'e, ke li pov'us sen'vol'e renkont'i ili'n en la koridor'o'j. Neni'e ili est'is trov'ebl'a'j. Jam li preskaŭ mal'esper'is; jen li vid'is du ombr'o'j'n antaŭ'e'n'fal'i el la pord'o kaj — li re'tir'iĝ'is kaj kaŭr'iĝ'is en la mal'hel'o'n — si'a'n patr'in'o'n el'paŝ'i kun si'a nun jam ne'evit'ebl'a kun'ul'o. Do li est'is ven'int'a ĝust'a'temp'e. Kio'n ili parol'is? Li ne pov'is kompren'i tio'n. Ili parol'is mal'laŭt'e, kaj la vent'o bru'is tro mal'kviet'e en la arb'o'j. Sed nun rid'o klar'e preter'son'is, la voĉ'o de li'a patr'in'o. Est'is rid'o, kiu'n li tut'e ne kon'is je ŝi, strang'e akr'a rid'ad'o, kvazaŭ tikl'it'a, ekscit'it'a, nervoz'a, kiu ŝajn'is al li fremd'a kaj tim'ig'is li'n. Ŝi rid'is.
Do ne pov'as est'i io danĝer'a, ne io grand'eg'a kaj grandioz'a, kio'n oni kaŝ'is antaŭ li. Edgar est'is iom'et'e sen'iluzi'ig'it'a.
Sed kial ili for'las'is la hotel'o'n? Kie'n ili ir'is nun sol'a'j en la nokt'o? Alt'supr'e, vent'o'j ŝajn'is ŝveb'i per gigant'a'j flug'il'o'j, ĉar la ĉiel'o — ĵus antaŭ'e ankoraŭ pur'a kaj lun'hel'a — nun far'iĝ'is mal'lum'a. Nigr'a'j tuk'o'j, ĵet'it'a'j de ne'vid'ebl'a'j man'o'j, iam kaj iam en'volv'is la lun'o'n, kaj la nokt'o tiam far'iĝ'is tiel mal'penetr'ebl'a, ke oni apenaŭ pov'is vid'i la voj'o'n; sed baldaŭ ĝi de'nov'e bril'e hel'iĝ'is, kiam la lun'o liber'ig'is si'n. Arĝent'o mal'varm'et'e trans'flu'is la pejzaĝ'o'n. Mister'a est'is tiu lud'o inter lum'o kaj ombr'o, kaj ekscit'a kiel la lud'o de vir'in'o, kiu jen nud'ig'as jen vual'as si'n. Ĝust'e nun la pejzaĝ'o re'e sen'vest'ig'is si'a'n bril'a'n korp'o'n. Oblikv'e trans la voj'o Edgar vid'is la nigr'a'j'n siluet'o'j'n, aŭ pli ver'e nur unu, ĉar ili ir'is tiel inter'prem'e, kvazaŭ intern'a tim'o kun'puŝ'as ili'n. Sed kie'n ili ir'as nun, la du? La pin'arb'o'j ĝem'is, est'is demon'a ag'em'o en la arb'ar'o, kvazaŭ iu sovaĝ'a ĉas'ad'o furioz'us tie. ”Mi sekv'os ili'n,” pens'is Edgar, ”ili ne pov'os aŭd'i mi'a'j'n paŝ'o'j'n en tiu tumult'o de vent'o kaj arb'ar'o.”
Kaj dum la du mal'supr'e ir'is sur la larĝ'a hel'a strat'o, li salt'is supr'e en la mal'lum'o plu'e'n de arb'o al arb'o, de ombr'o al ombr'o.
Li sekv'is ili'n obstin'e kaj persist'e, ben'is la vent'o'n, kiu far'is li'a'j'n paŝ'o'j'n ne'aŭd'ebl'a'j, kaj mal'ben'is ĝi'n, ĉar ĝi ĉiam for'port'is de li la vort'o'j'n de trans'e. Se eĉ nur unu'foj'e li pov'us aŭd'i ili'a'n konversaci'o'n, li cert'e ten'us la sekret'o'n.
La du mal'supr'e ir'is sen'suspekt'e. Ili sent'is si'n feliĉ'eg'e sol'a'j en tiu vast'a embaras'a nokt'o kaj perd'iĝ'is en si'a kresk'ant'a ekscit'iĝ'o. Neni'u antaŭ'sent'o avert'is ili'n, ke supr'e en la mult'branĉ'a mal'lum'o iu sekv'as ĉiu'n ili'a'n paŝ'o'n kaj ke du okul'o'j ung'eg'e ĉirkaŭ'pren'ad'as ili'n kun la tut'a fort'o de mal'am'o kaj sci'vol'o.
Subit'e ili halt'is. Ankaŭ Edgar tuj paŭz'is kaj prem'is si'n proksim'e al arb'o. Fort'a tim'o ek'kapt'is li'n. Se ili nun re'turn'us kaj ating'us la hotel'o'n antaŭ li, se li ne pov'us sav'i si'n en si'a'n ĉambr'o'n kaj la patr'in'o trov'us ĝi'n mal'plen'a? Tiu'kaz'e ĉio est'us perd'it'a, tiam ili sci'us, ke li kaŝ'e observ'as ili'n, kaj li ne plu pov'us esper'i iam el'log'i de ili la sekret'o'n. Sed la du hezit'is, evident'e pro iu mal'konsent'o. Bon'ŝanc'e la lun'o lum'is kaj li pov'is ĉio'n klar'e vid'i. La baron'o montr'is al mal'hel'a mal'larĝ'a flank'voj'et'o, kiu konduk'is mal'supr'e'n en la val'o'n; tie la lun'lum'o ne plaŭd'is kvazaŭ larĝ'a plen'a river'eg'o sam'kiel sur la ŝose'o, sed ĝi tra'flu'et'is la dens'aĵ'o'n nur en gut'o'j kaj grotesk'a'j radi'o'j. ”Kial li vol'as tie'n mal'supr'e'n?” ek'pens'is Edgar. Li'a patr'in'o ŝajn'e dir'is ”ne”, sed li, la ali'a, prov'is persvad'i ŝi'n. El la manier'o de li'a'j gest'o'j Edgar pov'is ek'kon'i, kiel insist'e li parol'as. Angor'o atak'is la infan'o'n. Kio'n vol'is tiu hom'o de li'a patr'in'o? Kial prov'is li, tiu fripon'o, tren'i ŝi'n en la mal'hel'o'n? El li'a'j libr'o'j, kiu'j por li est'is la mond'o, subit'e ven'is viv'a'j memor'o'j pri murd'o kaj for'rab'o, pri terur'a'j krim'o'j. Cert'e li intenc'as murd'i ŝi'n, kaj pro tio li est'is antaŭ'e for'ig'int'a li'n, pro tio li log'is ŝi'n sol'ec'a ĉi tie'n. Ĉu li vok'u pro help'o? Murd'ist'o! La ek'kri'o jam est'is tut'e alt'e en li'a gorĝ'o, sed la lip'o'j est'is sek'a'j kaj el'ig'is eĉ ne unu son'o'n. Li'a'j nerv'o'j streĉ'iĝ'is pro ekscit'o, apenaŭ li pov'is ten'i si'n rekt'e; en terur'a tim'o li ek'pren'e serĉ'is iu'n apog'o'n — jen krak'is branĉ'et'o sub li'a'j man'o'j.
Tim'ig'it'e la du turn'is si'n kaj fiks'rigard'is en la mal'lum'o'n.
Edgar rest'is mut'e apog'ant'a si'n al la arb'o, kun al'prem'it'a'j brak'o'j, kaj kaŭr'ig'is la et'a'n korp'o'n profund'e'n en la ombr'o'n. Reg'is tomb'a silent'o. Tamen ili ŝajn'is terur'ig'it'a'j. ”Ni re'ir'u,” li aŭd'is dir'i si'a'n patr'in'o'n. Tim'e son'is tio de ŝi'a'j lip'o'j. La baron'o, evident'e mem mal'trankvil'a, konsent'is. La du re'ir'is mal'rapid'e, kares'e al'prem'iĝ'int'a'j. Ili'a intern'a embaras'o est'is bon'ŝanc'o por Edgar. Kvar'pied'e li ramp'is tut'e mal'supr'e en la arbust'aĵ'o, sang'vund'ant'e la man'o'j'n, ĝis la fin'o de la arb'ar'o; de tie li kur'is plen'rapid'e, tiel ke li'a spir'o perd'iĝ'is, ĝis la hotel'o kaj tie per kelk'a'j salt'o'j supr'e'n. La ŝlos'il'o, kiu antaŭ'e en'karcer'ig'is li'n, feliĉ'e en'est'is de ekster'e; li turn'is ĝi'n, rapid'eg'is en la ĉambr'o'n kaj tuj sur la lit'o'n. Kelk'a'j'n minut'o'j'n li dev'is ripoz'i, ĉar la kor'o bat'is furioz'e kontraŭ la brust'o, kiel sving'il'o kontraŭ son'a sonor'il'vand'o.
Post'e li risk'is ek'star'i, apog'is si'n apud la fenestr'o, kaj atend'is ĝis ili ven'is. Daŭr'is long'temp'e. Cert'e ili est'is ir'int'a'j tre tre mal'rapid'e. Si'n'gard'e li spion'is el la ombr'it'a kadr'o. Nun ili al'ven'is mal'rapid'e, kun lun'lum'o sur la vest'o'j. Fantom'e ili aspekt'is en tiu verd'a lum'o; kaj de'nov'e atak'is li'n dolĉ'a tim'o'trem'o, ĉu tiu ver'e est'as murd'ist'o kaj kia'n terur'a'n okaz'aĵ'o'n li mem est'is mal'help'int'a per si'a ĉe'est'o. Klar'e li vid'is la kret'o'hel'a'j'n vizaĝ'o'j'n. En tiu de la patr'in'o est'is esprim'o de ekstaz'o, kiu'n li ne kon'is je ŝi, dum la baron'o ŝajn'e est'is sever'a kaj ĉagren'it'a; evident'e, ĉar li'a intenc'o mal'sukces'is.
Tut'e proksim'e ili jam est'is. Nur mal'long'e antaŭ la hotel'o ili'a'j figur'o'j dis'iĝ'is. Ĉu ili rigard'os supr'e'n? Ne, neni'u far'is tio'n.
”Ili forges'is mi'n,” pens'is la knab'o kun ard'a koler'o, kun sekret'a triumf'o, ”sed mi ne vi'n! Vi ebl'e imag'as, ke mi dorm'as aŭ ne est'as en la mond'o, sed vi vid'os vi'a'n erar'o'n. Ĉiu'j'n vi'a'j'n paŝ'o'j'n mi kontrol'os, ĝis mi el'tir'os la sekret'o'n de li, la fripon'o, la terur'a'n sekret'o'n, kiu mal'dorm'ig'as mi'n. Mi ja dis'ŝir'os vi'a'n inter'lig'o'n. Mi ne dorm'as.”
Mal'rapid'e la du en'ir'is la pord'o'n. Kaj kiam ili nun unu post la ali'a en'ir'is, la fal'ant'a'j siluet'o'j re'e ĉirkaŭ'brak'is si'n por unu sekund'o; kiel unu'sol'a nigr'a stri'o mal'aper'is ili'a ombr'o en la hel'ig'it'a'n portal'o'n. Post'e la plac'o de'nov'e kuŝ'is bril'a en la lun'lum'o antaŭ la dom'o, sam'kiel vast'a herb'ej'o de neĝ'o.
Plen'spir'e Edgar re'paŝ'is de la fenestr'o; terur'trem'o sku'is li'n. Neniam antaŭ'e en si'a viv'o li est'is tiel proksim'a al io simil'e mister'a. Laŭ li'a percept'o, la mond'o de ekscit'o'j, de streĉ'a'j aventur'o'j, tiu mond'o de murd'o kaj tromp'o, ĉiam situ'is sam'lok'e kiel la fabel'o'j, tuj mal'antaŭ la sonĝ'o'j, en sfer'o ne'real'a kaj ne'ating'ebl'a. Nun subit'e li ŝajn'e trov'iĝ'is rekt'e en ĝi, en tiu terur'a mond'o, kaj li'a tut'a est'aĵ'o est'is febr'e sku'it'a de tia ne'atend'it'a renkont'o. Kiu est'as tiu mister'a hom'o, kiu subit'e ven'is en ili'a'n trankvil'a'n viv'o'n? Ĉu li ver'e est'as murd'ist'o, ke li ĉiam serĉ'as la sol'ec'o'n kaj vol'as for'tren'i li'a'n patr'in'o'n tie'n, kie est'as mal'lum'e? Io terur'a ŝajn'e minac'is. Li ne sci'is, kio'n far'i. Morgaŭ, tio est'is cert'a, li skrib'os al la patr'o aŭ telegraf'os. Sed ĉu tio ne pov'us okaz'i jam nun, ĉi-nokt'e? Ankoraŭ ja li'a patr'in'o ne est'is en si'a ĉambr'o, ankoraŭ ŝi est'is kun tiu abomen'a, mal'am'at'a fremd'a hom'o. Inter la intern'a pord'o kaj la ekster'a facil'e mov'ebl'a tapet'o'pord'o est'is mal'larĝ'a inter'spac'o, ne pli grand'a ol la intern'o de vest'o'ŝrank'o. Tie'n, en tiu'n man'larĝ'o'n da mal'lum'o, li en'prem'is si'n, por sub'aŭskult'i ŝi'a'j'n paŝ'o'j'n en la koridor'o. Ĉar li decid'is, ke eĉ unu moment'o'n li ne vol'as las'i ŝi'n sol'a. La koridor'o est'is nun, nokt'mez'e, mal'plen'a kaj nur mal'bril'e hel'ig'it'a de unu sol'ec'a flam'o.
Fin'e — la minut'o'j long'iĝ'is terur'e por li — li aŭd'is si'n'gard'a'j'n paŝ'o'j'n supr'e'n'ven'i. Streĉ'e li aŭskult'is. Ne est'is iu rapid'a paŝ'ad'o, kvazaŭ iu vol'as rekt'e en si'a'n ĉambr'o'n, sed tren'a'j, hezit'a'j, tre mal'rapid'ig'it'a'j paŝ'o'j kvazaŭ supr'e'n'ir'ant'a'j sen'fin'e mal'facil'a'n kaj krut'a'n voj'o'n. Inter'temp'e ĉiam de'nov'e flustr'ad'o kaj halt'ad'o. Edgar trem'is pro ekscit'iĝ'o. Ĉu ebl'e est'is ambaŭ, ĉu li ankoraŭ rest'is kun ŝi? La flustr'ad'o est'is tro mal'proksim'a. Sed la paŝ'o'j, kvankam ankoraŭ hezit'a'j, pli kaj pli al'proksim'iĝ'is. Kaj nun subit'e li aŭd'is la mal'am'at'a'n voĉ'o'n de la baron'o dir'i i'o'n mal'laŭt'e kaj raŭk'e, kio'n li ne kompren'is, kaj tuj post'e tiu'n de si'a patr'in'o en rapid'a si'n'defend'o: ”Ne, ne hodiaŭ! Ne.”
Edgar trem'is, ili proksim'iĝ'is kaj li dev'is aŭd'i ĉio'n. Ĉiu paŝ'o, kiom mal'laŭt'a ĝi est'is, dolor'ig'is li'n en la brust'o. Kaj la voĉ'o, kiel mal'bel'a ĝi ŝajn'is al li, tiu avid'e varb'ant'a, naŭz'a voĉ'o de la mal'am'at'o! ”Ne est'u kruel'a. Vi est'is tiel bel'a ĉi tiu'n vesper'o'n.” Kaj re'e la ali'a: ”Ne, mi ne est'as permes'at'a, mi ne pov'as, las'u mi'n.”
Est'is tiom da tim'o en la voĉ'o de li'a patr'in'o, ke la infan'o terur'iĝ'is. Kio'n ali'a'n li ankoraŭ vol'is de ŝi? Kial ŝi sent'is tim'o'n? Pli kaj pli ili al'proksim'iĝ'is kaj cert'e jam est'is nun antaŭ li'a pord'o. Dens'eg'e mal'antaŭ ili star'is li, trem'ant'a kaj ne'vid'ebl'a, en distanc'o de nur unu man'larĝ'o, ŝirm'it'a nur per la mal'dik'a tavol'o de tapet'o. La voĉ'o'j est'is nun proksim'eg'a'j.
”Ven'u do, Matilde, ven'u!” Re'e li aŭd'as si'a'n patr'in'o'n ĝem'i, pli mal'fort'e nun, en lac'iĝ'ant'a rezist'o.
Sed kio est'is tio? Ili ir'is ja plu'e'n en la mal'lum'o. Li'a patr'in'o ne en'ir'is si'a'n ĉambr'o'n, sed preter'pas'is ĝi'n! Kie'n li tren'as ŝi'n? Kial ŝi ne plu parol'as? Ĉu li prem'eg'is ŝtop'il'o'n en ŝi'a'n buŝ'o'n? Ĉu li strangol'e ferm'as al ŝi la gorĝ'o'n?
Tiu'j pens'o'j furioz'ig'as li'n. Per trem'a man'o li puŝ'e mal'ferm'as la pord'o'n iom'et'e. Nun li vid'as la du en la mal'hel'a koridor'o. La baron'o brak'e ĉirkaŭ'plekt'as la koks'o'n de li'a patr'in'o kaj mal'laŭt'e for'konduk'as ŝi'n, kiu ŝajn'e jam ced'as. Nun li halt'as antaŭ si'a ĉambr'o. ”Li vol'as for'tren'i ŝi'n,” ek'tim'as la infan'o, ”nun li vol'as far'i la terur'a'n.”
Sovaĝ'a ek'puŝ'o, li bru'ferm'as la pord'o'n kaj el'rapid'as sekv'ant'e la du. Li'a patr'in'o ek'kri'as, kiam nun el la mal'lum'o subit'e io salt'as kontraŭ'e al ili, ŝajn'e ŝi sven'as, nur pen'e ten'at'a de la baron'o. Sed tiu sam'moment'e sent'as en si'a vizaĝ'o et'a'n, mal'fort'a'n pugn'o'n, kiu rigor'e frap'as li'a'j'n lip'o'j'n kontraŭ la dent'o'j, sent'as i'o'n, kio kat'simil'e al'kroĉ'iĝ'as al li'a korp'o. Li las'as la tim'ig'it'a'n vir'in'o'n, kiu rapid'e eskap'as, kaj blind'e re'bat'as per la pugn'o, antaŭ ol li sci'as, kontraŭ kiu li defend'as si'n.
La knab'o sci'as, ke li est'as la mal'pli fort'a, sed li ne ced'as. Fin'e, fin'e ja ven'is la moment'o long'e pri'sopir'it'a, por pasi'e el'ŝarĝ'i la tut'a'n perfid'it'a'n am'o'n, la amas'ig'it'a'n mal'am'o'n. Blind'e li martel'ad'as per si'a'j et'a'j pugn'o'j, mord'ant'e la lip'o'j'n en febr'a, sen'senc'a ekscit'iĝ'o. La baron'o nun ankaŭ ek'kon'is li'n, ankaŭ li est'as plen'a de mal'am'o kontraŭ tiu kaŝ'a spion'o, kiu amar'ig'is al li la last'a'j'n tag'o'j'n kaj fuŝ'is la lud'o'n; energi'e li re'bat'as, kie'n ajn li traf'as. Edgar ek'ĝem'as, sed ne ĉes'as kaj ne vok'as pro help'o. Dum unu minut'o ili lukt'as mut'e kaj persist'e en la nokt'o'mez'a koridor'o. Iom post iom la baron'o konsci'iĝ'as pri la rid'ind'ec'o de si'a batal'o kun mal'matur'a bub'o, li firm'e ek'kapt'as li'n, por li'n for'ĵet'eg'i. Sed la infan'o nun sent'as si'a'j'n muskol'o'j'n mal'fort'iĝ'i kaj sci'as, ke en la ven'ont'a sekund'o li est'os venk'it'a, bat'it'a; en sen'brid'a furioz'o li ek'mord'as tiu'n fort'a'n, firm'a'n man'o'n, kiu vol'as kapt'i li'n en la nuk'o. Kontraŭ'vol'e la mord'it'o el'ig'as obtuz'a'n kri'o'n kaj mal'ten'as por sekund'o, kiu'n la infan'o profit'as, por eskap'i en la ĉambr'o'n kaj antaŭ'ŝov'i la rigl'il'o'n.
Nur unu minut'o'n daŭr'is tiu nokt'o'mez'a batal'o. Neni'u dekstr'e kaj mal'dekstr'e aŭd'is ĝi'n. Ĉio est'as kviet'a, ĉio ŝajn'as dron'int'a en dorm'o. La baron'o viŝ'as la sang'a'n man'o'n per poŝ'tuk'o, rigard'as mal'kviet'e en la mal'lum'o'n.
Neni'u sub'aŭskult'is. Nur supr'e bril'et'as — al li ŝajn'as: mok'e — unu last'a mal'trankvil'a lum'o.
Ĉu tio est'is sonĝ'o, mal'agrabl'a danĝer'a sonĝ'o?” demand'is si'n Edgar la sekv'ant'a'n maten'o'n, kiam li vek'iĝ'is kun hirt'a'j har'o'j el labirint'o de tim'o. La kap'o'n tortur'is obtuz'a bru'ad'o, la artik'o'j'n rigid'a lign'ec'a sent'o, kaj nun, kiam li rigard'is mal'supr'e'n al si mem, li rimark'is terur'ig'it'e, ke li ankoraŭ sur'hav'as la vest'o'j'n. Li ek'star'is, ŝancel'iĝ'is al la spegul'o kaj sku'iĝ'is mal'antaŭ'e'n pro si'a propr'a pal'a, grimac'a vizaĝ'o, kiu super la frunt'o ŝvel'is en ruĝ'et'a bat'vund'o. Pen'e li ord'ig'is si'a'j'n pens'o'j'n kaj tim'e memor'is pri ĉio, pri la nokt'a batal'o ekster'e en la koridor'o, pri si'a eskap'o en la ĉambr'o'n, kaj ke li post'e, trem'ant'e en febr'o, vest'it'a kaj fuĝ'pret'a ĵet'is si'n sur'lit'e'n. Tie li ŝajn'e est'is ek'dorm'int'a, fal'eg'int'a en tiu'n obtuz'a'n dorm'o'n, en kies sonĝ'o'j ankoraŭ'foj'e ĉio re'ven'is, nur ali'e kaj pli terur'e, kun la mal'sek'et'a odor'o de freŝ'a flu'ant'a sang'o.
Mal'supr'e paŝ'o'j grinc'e ir'is trans la rul'ŝton'et'o'j, voĉ'o'j flug'is supr'e'n kiel ne'vid'ebl'a'j bird'o'j, kaj la sun'o profund'e'n en'penetr'is la ĉambr'o'n. Cert'e jam est'is mal'fru'e en la antaŭ'tag'mez'o, sed la horloĝ'o, kiu'n li tim'e konsult'is, anonc'is nokt'o'mez'o'n; en si'a ekscit'iĝ'o li forges'is hieraŭ tir'i ĝi'n. Kaj tiu mal'cert'ec'o, pend'i ie mal'firm'e en la temp'o, mal'trankvil'ig'is li'n, pli'ig'it'e per la sent'o de ne'sci'o, kio fakt'e est'is okaz'int'a. Li rapid'e koncentr'iĝ'is kaj ir'is mal'supr'e'n, kun mal'trankvil'o en la kor'o kaj subtil'a sent'o de kulp'o.
En la maten'manĝ'a ĉambr'o li'a patr'in'o sid'is sol'a ĉe la kutim'a tabl'o. Edgar ek'spir'is, ke li'a mal'amik'o ne ĉe'est'as, ke li ne dev'us vid'i ties mal'am'at'a'n vizaĝ'o'n, en kiu'n li hieraŭ frap'is per si'a pugn'o. Kaj tamen, nun al'ir'ant'e la tabl'o'n, li sent'is si'n mal'firm'a.
”Bon'a'n maten'o'n,” li salut'is.
Li'a patr'in'o ne respond'is. Ŝi eĉ ne rigard'is li'n, sed rigard'is per strang'e fiks'a'j pupil'o'j al la mal'proksim'a pejzaĝ'o. Ŝi aspekt'is tre pal'a, hav'is blu'e kadr'it'a'j'n okul'o'j'n kaj ĉirkaŭ la nazal'o'j tiu'n nervoz'a'n trem'ad'o'n, kiu mal'kaŝ'is ŝi'a'n ekscit'iĝ'o'n. Edgar mord'is la lip'o'j'n. Tiu silent'ad'o embaras'is li'n. Li ver'e ne sci'is, ĉu li grav'e vund'is la baron'o'n hieraŭ kaj ĉu ŝi iel pov'as sci'i pri tiu nokt'a renkont'o. Kaj la mal'cert'ec'o turment'is li'n. Sed ŝi'a vizaĝ'o rest'is tiel rigid'a, ke li tut'e ne prov'is supr'e'n'rigard'i al ŝi, tim'ant'e, ke la nun mal'lev'it'a'j okul'o'j pov'os subit'e ek'salt'i de mal'antaŭ la vual'it'a'j palpebr'o'j kaj kapt'i li'n. Li far'iĝ'is tut'e silent'a, eĉ ne kuraĝ'is far'i bru'et'o'n; tre si'n'gard'e li lev'is la tas'o'n kaj re'star'ig'is ĝi'n, kaŝ'e rigard'ant'e la fingr'o'j'n de si'a patr'in'o, kiu'j lud'is tre nervoz'e per la kuler'o kaj ŝajn'e mal'kaŝ'is per si'a kurb'ec'o sekret'a'n koler'o'n. Kvar'on'hor'o'n li sid'is tie en la obtuz'a sent'o de atend'o por io, kio ne ven'is. Neni'u vort'o, eĉ ne unu, liber'ig'is li'n. Kaj nun, kiam li'a patr'in'o ek'star'is, ĉiam ankoraŭ ignor'ant'e li'a'n ĉe'est'o'n, li ne sci'is, kio'n li far'u: rest'i sid'ant'a sol'e ĉi tie ĉe la tabl'o aŭ sekv'i. Fin'e li tamen lev'iĝ'is, humil'e post'ir'is ŝi'n, kiu intenc'e ne vid'is li'n, kaj dum'e ĉiam sent'is, kiel rid'ind'a li'a post'ir'ad'o est'as. Pli kaj pli li mal'grand'ig'is si'a'j'n paŝ'o'j'n, pli kaj pli li post'rest'is mal'antaŭ ŝi, kiu ir'is en si'a'n ĉambr'o'n, ne atent'ant'e li'n. Kiam Edgar fin'e post'ven'is, li star'is antaŭ decid'e ferm'it'a pord'o.
Kio est'is okaz'int'a? Li ne plu kompren'is i'o'n ajn. La firm'a konsci'o de hieraŭ est'is for'las'int'a li'n. Ĉu li ebl'e hieraŭ mal'prav'is en tiu surpriz'atak'o? Kaj ĉu ili prepar'is kontraŭ li pun'o'n aŭ nov'a'n humil'ig'o'n? Io cert'e okaz'os, tio'n li sent'is, io terur'a cert'e okaz'os tre baldaŭ. Inter ili est'is la sufok'ec'o de proksim'iĝ'ant'a fulm'o'tondr'o, la elektr'a tensi'o de du ŝarg'it'a'j polus'o'j, kiu dev'us liber'iĝ'i en fulm'o. Kaj tiu'n ŝarĝ'o'n de antaŭ'sent'o li pen'e port'is kun si tra kvar sol'ec'a'j hor'o'j, de ĉambr'o al ĉambr'o, ĝis li'a mal'larĝ'a infan'nuk'o kolaps'is pro la ne'vid'ebl'a ŝarĝ'o kaj li tag'mez'e, nun jam tut'e humil'a, al'ir'is ŝi'a'n tabl'o'n.
”Bon'a'n tag'o'n,” li dir'is re'e. Li dev'is dis'ŝir'i tiu'n silent'o'n, tiu'n tre'eg'e minac'ant'a'n silent'o'n, kiu pend'is super li kiel nigr'a nub'o.
Re'e la patr'in'o ne respond'is, re'e ŝi preter'rigard'is li'n. Kaj en nov'a terur'o Edgar sent'is si'n nun kontraŭ'e de intenc'a, amas'ig'it'a koler'o, kia'n li ĝis nun en si'a viv'o ne spert'is. Ĝis nun ŝi'a'j disput'o'j ĉiam est'is nur furioz'a'j eksplod'o'j, pli de la nerv'o'j ol de la sent'o, rapid'e fin'it'a'j per kviet'ig'a rid'et'o. Sed tiu'foj'e, tio'n li klar'e ek'kon'is, li est'is el'ig'int'a sovaĝ'a'n sent'o'n el la plej profund'a grund'o de ŝi'a natur'o, kaj li ek'tim'is pro tiu potenc'o mal'si'n'gard'e provok'it'a. Li apenaŭ kapabl'is manĝ'i. En li'a gorĝ'o io sek'a ŝvel'is, kio minac'is sufok'i li'n. Li'a patr'in'o ŝajn'e ne rimark'is i'o'n ajn de ĉio tio. Nur nun, ek'star'ant'e, ŝi kvazaŭ okaz'e re'turn'is si'n kaj dir'is: ”Ven'u post'e supr'e'n, Edgar, mi dev'as parol'i kun vi.”
Tio ne son'is minac'e, sed tamen tiel glaci'e, ke Edgar frost'o'trem'e sent'is la vort'o'j'n, kvazaŭ oni est'us subit'e met'int'a fer'a'n ĉen'o'n ĉirkaŭ li'a'n kol'o'n. Li'a spit'o est'is dis'frap'it'a. Silent'e, kiel bat'eg'it'a hund'o, li sekv'is ŝi'n supr'e'n al la ĉambr'o.
Ŝi long'ig'is li'a'n tortur'o'n per silent'ad'o de kelk'a'j minut'o'j; minut'o'j, en kiu'j li aŭd'is la horloĝ'o'n son'i kaj infan'o'n rid'i ekster'e kaj en si mem la kor'o'n martel'i kontraŭ la brust'o. Sed evident'e ankaŭ en ŝi est'is eg'a mal'cert'ec'o, ĉar parol'ant'e nun ŝi ne al'rigard'is li'n, sed turn'is al li la dors'o'n.
”Mi ne vol'as plu parol'i pri vi'a hieraŭ'a kondut'o. Ĝi est'is sen'ekzempl'a, kaj mi hont'as ankoraŭ nun, kiam mi pens'as pri ĝi. Vi dev'as dank'i vi'n mem pro la sekv'o'j. Nun mi vol'as dir'i al vi nur: tio est'is la last'a foj'o, ke vi hav'is permes'o'n est'i sol'a inter plen'aĝ'ul'o'j. Mi ĵus skrib'is al vi'a patr'o, ke vi ricev'u guvern'ist'o'n aŭ est'u send'it'a en intern'ul'ej'o'n por lern'i bon'a'n kondut'o'n. Mi ne plu ĉagren'iĝ'os pri vi.”
Edgar star'is kun klin'it'a kap'o. Li sent'is, ke tio est'is nur en'konduk'o, minac'o, kaj li atend'is mal'trankvil'e la ĉef'aĵ'o'n.
”Vi nun tuj sen'kulp'ig'os vi'n ĉe la baron'o.”
Edgar ek'mov'iĝ'is, sed ŝi ne permes'is iu'n inter'romp'o'n.
”La baron'o for'vojaĝ'is hodiaŭ, kaj vi skrib'os al li leter'o'n, kiu'n mi dikt'os al vi.”
Edgar de'nov'e mov'iĝ'is, sed li'a patr'in'o est'is firm'a.
”Neni'u kontraŭ'dir'o! Jen ink'o kaj paper'o, sid'iĝ'u!”
Edgar rigard'is supr'e'n. Ŝi'a'j okul'o'j est'is hard'it'a'j de ne'sku'ebl'a decid'o. Li neniam est'is kon'int'a ŝi'n tia, tiel sever'a kaj sen'emoci'a. Tim'o ek'reg'is li'n. Li sid'iĝ'is, pren'is la plum'o'n, sed klin'is la vizaĝ'o'n mal'alt'e'n sur la tabl'o'n.
” Supr'e la dat'o'n. Ĉu skrib'it'a? Antaŭ la super'skrib'o las'u liber'a unu lini'o'n. Nu! Tre estim'at'a sinjor'o baron'o! Kri'sign'o.
Re'e preter'las'u unu lini'o'n. Mi ĵus sci'iĝ'as je mi'a bedaŭr'o — ĉu vi skrib'is? — je mi'a bedaŭr'o, ke vi jam for'las'is Semmering — Semmering kun du m — kaj tial mi dev'as skrib'e far'i, kio'n mi intenc'is far'i person'e, nom'e — iom pli rapid'e, ne neces'as kaligrafi'i — pet'i vi'a'n pardon'o'n pro mi'a hieraŭ'a kondut'o. Kiel mi'a patr'in'o cert'e dir'is al vi, mi ankoraŭ est'as re'san'iĝ'ant'o post grav'a mal'san'o kaj tre ekscit'ebl'a. Mi tial oft'e vid'as afer'o'j'n tro'ig'it'a'j, pro kio mi pent'as tuj post'e.”
La kurb'it'a dors'o super la tabl'o ek'rekt'iĝ'is. Edgar turn'is si'n: li'a spit'o re'vigl'iĝ'is.
”Tio'n mi ne skrib'as, tio ne est'as ver'a!”
”Edgar!”
Ŝi minac'is per la voĉ'o.
”Ĝi ne est'as ver'a. Mi far'is neni'o'n, kio'n mi dev'as pent'i. Mi far'is neni'o'n mal'bon'a'n, pro kio mi dev'us pardon'pet'i. Mi nur ven'is al vi'a help'o, kiam vi vok'is!”
Ŝi'a'j lip'o'j far'iĝ'is sen'sang'a'j, la nazal'o'j streĉ'iĝ'is.
”Mi vok'is pro help'o? Vi est'as frenez'a!”
Edgar far'iĝ'is koler'a, unu'mov'e li ek'salt'is.
”Jes, vi vok'is pro help'o, tie ekster'e en la koridor'o, hieraŭ nokt'e, kiam li ek'pren'is vi'n. ’Las'u mi'n, las'u mi'n,’ vi kri'is. Tiel laŭt'e, ke mi aŭd'is ĝi'n ĝis intern'e en la ĉambr'o.”
”Vi mensog'as, mi neniam est'is kun la baron'o en la koridor'o ĉi tie. Li akompan'is mi'n nur ĝis la ŝtup'ar'o.”
En Edgar la kor'o ĉes'is bat'i pro tiu risk'a mensog'o. Li'a voĉ'o ne funkci'is, li fiks'rigard'is ŝi'n per vitr'ec'a'j okul'o'j.
”Vi ... ne ... est'is ... en la koridor'o? Kaj ... li ... li ne ten'is vi'n?
Ne per'fort'e ĉirkaŭ'brak'is vi'n?”
Ŝi rid'is. Mal'varm'a, sek'a rid'o.
”Vi sonĝ'is.”
Tio est'is tro mult'e por la infan'o. Li ja nun jam sci'is, ke plen'kresk'ul'o'j mensog'as, ke ili hav'as et'a'j'n risk'a'j'n el'turn'iĝ'o'j'n, mensog'o'j'n, kiu'j glit'as tra dens'a'j maŝ'o'j, kaj ruz'a'j'n du'senc'aĵ'o'j'n. Sed tiu impertinent'a, frivol'a ne'ad'o frunt-al-frunt'e furioz'ig'is li'n.
”Kaj jen, ĉu tiu'j'n bat'vund'o'j'n mi ankaŭ sonĝ'is?”
”Kiu sci'as, kun kiu vi inter'batal'is. Sed mi ja ne dev'as diskut'i kun vi; vi'a afer'o est'as obe'i, kaj fin'o! Sid'iĝ'u kaj skrib'u!”
Ŝi est'is tre pal'a kaj prov'is per last'a fort'o, konserv'i si'a'n si'n'ten'o'n.
Sed ia'manier'e nun io en Edgar neni'iĝ'is, iu last'a flam'o de kred'em'o. Ke oni tiel simpl'e pov'us pied'prem'e esting'i la ver'o'n kvazaŭ brul'ant'a'n alumet'o'n, tio'n li ne kompren'is. Intern'e li glaci'iĝ'is; ĉio, kio'n li dir'is, far'iĝ'is akr'a, malic'a, emoci'a: ”Ver'e, ĉu tio'n mi sonĝ'is? Tio'n en la koridor'o kaj la bat'sign'o'n tie? Kaj ke vi ambaŭ tie promen'is hieraŭ en la lun'lum'o? Kaj ke li vol'is konduk'i vi'n mal'supr'e'n sur la voj'o'n, ebl'e ankaŭ tio'n? Ĉu vi kred'as, ke mi las'as mi'n en'ŝlos'i en ĉambr'o'n kiel et'a infan'o? Ne, mi ne est'as tiel stult'a, kiel vi pens'as. Mi sci'as, kio'n mi sci'as.”
Impertinent'e li fiks'rigard'is en ŝi'a'n vizaĝ'o'n, kaj tio romp'is ŝi'a'n fort'o'n: vid'i la vizaĝ'o'n de si'a propr'a infan'o proksim'eg'a antaŭ si kaj dis'form'it'a de mal'am'o. Sen'brid'e ŝi'a koler'o eksplod'is: ”Ek! Vi tuj skrib'os! Aŭ ...”
”Aŭ kio ...?” Provok'e arogant'a nun far'iĝ'is li'a voĉ'o.
”Aŭ mi bat'os vi'n kiel et'a'n infan'o'n.”
Edgar al'proksim'iĝ'is je unu paŝ'o, mok'e, kaj nur rid'is. Jen ŝi'a man'o jam frap'is en li'a'n vizaĝ'o'n. Edgar ek'kri'is.
Kaj kiel dron'ant'o, kiu ĉirkaŭ'bat'as per'man'e, nur kun obtuz'a susur'ad'o en la orel'o'j, kun ruĝ'a flirt'ad'o antaŭ la okul'o'j, li re'bat'is blind'e per la pugn'o'j. Li sent'is, ke li frap'is en i'o'n mol'a'n, nun kontraŭ la vizaĝ'o'n, aŭd'is kri'o'n. ..
Tiu kri'o re'konsci'ig'is li'n. Subit'e li vid'is si'n mem, kaj en li'a'n konsci'o'n en'iĝ'is la terur'a ver'o: ke li bat'is si'a'n patr'in'o'n. Tim'o ek'reg'is li'n, hont'o kaj panik'o, la urĝ'eg'a dezir'o nun est'i for, mal'aper'i en la grund'o'n, est'i for, for, nur ne plu sub tiu'j rigard'o'j. Li kur'eg'is al la pord'o, kaj rapid'e mal'supr'e'n sur la ŝtup'ar'o, tra la dom'o en la strat'o'n, for, nur for, kvazaŭ furioz'a hund'ar'o persekut'us li'n.
Pli mal'supr'e sur la voj'o li fin'e halt'is. Li dev'is firm'ten'i si'n ĉe arb'o, tiel li'a'j membr'o'j trem'is en tim'o kaj ekscit'o, tiel stertor'e el'iĝ'is li'a spir'o el la tro'streĉ'it'a brust'o. Mal'antaŭ li est'is kur'int'a la terur'o pro la propr'a ag'o, nun ĝi kapt'is li'a'n gorĝ'o'n kaj kiel en febr'o sku'is li'n tie'n kaj re'e'n. Kio'n li far'u?
Kie'n fuĝ'i? Ĉar jam ĉi tie, mez'e en la proksim'a arb'ar'o, nur kvar'on'hor'o'n de la dom'o, kie li loĝ'is, kapt'is li'n la sent'o de sol'ec'o. Ĉio aspekt'is ali'e, pli mal'amik'e, pli mal'am'e, de post kiam li est'is sol'a kaj sen help'o. La arb'o'j, kiu'j ankoraŭ hieraŭ frat'ec'e ĉirkaŭ'murmur'is li'n, subit'e amas'iĝ'is mal'lum'e kiel minac'o. Sed kiom pli fremd'a kaj ne'kon'at'a dev'us est'i ĉio, kio ankoraŭ est'is antaŭ li? Tiu izol'ec'o en la grand'a ne'kon'at'a mond'o kap'turn'ig'is la infan'o'n. Ne, li ankoraŭ ne pov'is el'port'i ĝi'n, ankoraŭ ne el'port'i ĝi'n sol'a. Sed al kiu li fuĝ'u? Si'a'n patr'o'n li tim'is; li est'is facil'e ekscit'ebl'a, ne'al'ir'ebl'a kaj tuj re'send'us li'n.
Sed re'turn'e'n li ne vol'is, prefer'e ja en la danĝer'a'n fremd'ec'o'n de la ne'kon'at'o; ŝajn'is al li, ke li neniam plu pov'os vid'i la vizaĝ'o'n de si'a patr'in'o sen memor'o, ke li frap'is ĝi'n per la pugn'o.
Jen li ek'memor'is pri si'a av'in'o, tiu mal'jun'a, bon'a, afabl'a vir'in'o, kiu dorlot'is li'n de li'a infan'ec'o, ĉiam ŝirm'is li'n, kiam hejm'e minac'is iu pun'ad'o, iu mal'just'ec'o. Ĉe ŝi en Baden li vol'is kaŝ'i si'n, ĝis la unu'a koler'o pas'os, tie li vol'is skrib'i leter'o'n al la ge'patr'o'j kaj sen'kulp'ig'i si'n. En tiu kvar'on'hor'o li jam tiel humil'iĝ'is — pro la nur'a pens'o, ke li star'as sol'a en la mond'o kun si'a'j mal'spert'a'j man'o'j — ke li mal'ben'is si'a'n fier'o'n, tiu'n stult'a'n fier'o'n, kiu'n fremd'ul'o pel'is en li'a'n sang'o'n per mensog'o. Li ja vol'is est'i neni'o ali'a ol la infan'o de antaŭ'e, obe'em'a, pacienc'a, sen la arog'ec'o, kies rid'ind'a'n tro'ig'o'n li nun sent'is.
Sed kiel ven'i al Baden? Kiel trans'flug'i la plur'hor'a'n land'a'n inter'spac'o'n? Rapid'e li rigard'is en si'a'n mal'grand'a'n led'a'n mon'uj'o'n, kiu'n li ĉiam port'is kun si. Dank’al Di'o, jen ĝi bril'is ankoraŭ, la nov'a or'a du'dek'kron'a mon'er'o, kiu'n oni donac'is al li je li'a nask'iĝ'tag'o. Neniam li pov'is decid'iĝ'i el'spez'i ĝi'n. Sed preskaŭ ĉiu'tag'e li kontrol'is, ĉu ĝi ankoraŭ est'as tie, ĝu'is ĝi'a'n aspekt'o'n, sent'is si'n riĉ'a pro ĝi, kaj post'e frot'bril'ig'is la mon'er'o'n per si'a poŝ'tuk'o en dank'a kares'em'o, ĝis kiam ĝi lum'is kiel et'a sun'o. Sed nun tim'ig'is li'n la ide'o, ĉu tio sufiĉ'os. Li jam tiom oft'e en si'a viv'o vetur'is fer'voj'e, sen iel pri'pens'i, ke oni dev'as pag'i por ĝi aŭ eĉ kiom tio pov'us kost'i, ĉu unu kron'o'n aŭ cent. Unu'a'foj'e li sent'is, ke ekzist'as fakt'o'j de la viv'o, pri kiu'j li neniam est'is pens'int'a; ke ĉiu'j tiu'j mult'a'j aĵ'o'j, kiu'j ĉirkaŭ'is li'n, kiu'j'n li ten'is en la fingr'o'j kaj per kiu'j li lud'is, iel est'is plen'a'j de propr'a valor'o, de iu special'a grav'ec'o. Li, kiu antaŭ unu hor'o ankoraŭ imag'is si'n ĉio'sci'a, est'is — tio'n li sent'is nun — preter'ir'int'a sen'atent'e mil sekret'o'j'n kaj demand'o'j'n, kaj hont'is, ke li'a mizer'a saĝ'ec'o jam fal'et'is pro la unu'a ŝtup'o en la viv'o'n. Pli kaj pli li sen'kuraĝ'iĝ'is, pli kaj pli mal'grand'a'j est'iĝ'is li'a'j mal'firm'a'j paŝ'o'j ĝis mal'supr'e en la staci'dom'o. Kiom oft'e li est'is rev'int'a pri ĉi tiu eskap'o, kiom oft'e li est'is pens'int'a for'rapid'i en la viv'o'n, far'iĝ'i imperi'estr'o aŭ reĝ'o, soldat'o aŭ poet'o, kaj nun li al'rigard'is tim'e la mal'grand'a'n hel'a'n dom'o'n kaj nur pens'is, ĉu la du'dek kron'o'j sufiĉ'os por ven'ig'i li'n ĝis la av'in'o. La rel'o'j bril'is mal'proksim'e en la land'o, la staci'dom'o est'is mal'plen'a kaj sol'ec'a. Tim'e Edgar ŝtel'ir'is al la bilet'ej'o kaj flustr'is, por ke neni'u ali'a aŭd'u li'n, kiom bilet'o al Baden kost'us. Mir'ig'it'a vizaĝ'o el'rigard'is de post la mal'hel'a giĉet'o, du okul'o'j rid'et'is mal'antaŭ okul'vitr'o'j al la sen'kuraĝ'a infan'o: ”Ĉu bilet'o por plen'kresk'ul'o?”
”Jes,” balbut'is Edgar. Sed tut'e sen fier'o, pli ver'e en tim'o, ke ĝi pov'us kost'i tro mult'e.
”Ses kron'o'j'n!”
”Jen.”
Mal'ŝarĝ'it'e, li trans'ŝov'is la bril'a'n mult'am'at'a'n mon'er'o'n; mon'o tint'is re'e'n, kaj Edgar subit'e re'sent'is si'n sen'lim'e riĉ'a, kiam li hav'is en la man'o la brun'a'n pec'o'n de karton'o, kiu garanti'is al li la liber'ec'o'n, kaj krom'e en li'a poŝ'o son'is la obtuz'a muzik'o de arĝent'o.
Laŭ la hor'tabel'o la vagon'ar'o al'ven'os post du'dek minut'o'j.
Edgar prem'is si'n en angul'o'n. Kelk'a'j hom'o'j star'is sur la kaj'o, ne'okup'it'a'j kaj sen'pens'e. Sed al la mal'kviet'ul'o ŝajn'is, kvazaŭ ĉiu'j al'rigard'us nur li'n, kvazaŭ ĉiu'j mir'us, ke tia infan'o jam vetur'as sol'a, kvazaŭ la fuĝ'o kaj krim'o est'us skrib'it'a'j sur li'a frunt'o. Li liber'spir'is, kiam fin'e de mal'proksim'e la trajn'o unu'a'foj'e hurl'is kaj post'e al'bru'is. La trajn'o, kiu port'os li'n en la mond'o'n. Nur en'ir'ant'e li rimark'is, ke li'a bilet'o valid'as por la tri'a klas'o. Ĝis nun li ĉiam est'is vetur'int'a en la unu'a klas'o; kaj re'e li sent'is, ke nun io est'is ŝanĝ'it'a, ke ekzist'as divers'ec'o'j, kiu'j'n li ne est'is rimark'int'a. Ali'a'j'n hom'o'j'n li hav'is kiel najbar'o'j'n ol ĝis nun. Kelk'a'j ital'a'j labor'ist'o'j kun mal'mol'a'j man'o'j kaj raŭk'a'j voĉ'o'j, kun fos'il'o'j kaj ŝovel'il'o'j en la man'o'j, sid'is vid-al-vid'e kaj rigard'is per ne'bril'a'j mal'esper'a'j okul'o'j antaŭ si'n. Evident'e ili est'is pen'e labor'int'a'j sur la ŝose'o, ĉar iu'j el ili dorm'is en la bru'eg'a trajn'o, apog'ant'e si'n al la mal'mol'a mal'pur'a lign'o, kun buŝ'o'j mal'ferm'it'a'j. Ili est'is labor'int'o'j, por gajn'i mon'o'n, pens'is Edgar, sed li ne pov'is imag'i, kiom tio est'is.
Tamen li sent'is re'e, ke mon'o est'as objekt'o, kiu'n oni ne ĉiam hav'as, sed kiu dev'as est'i iel akir'it'a. Unu'a'foj'e li konsci'iĝ'is, ke al li est'is kutim'a kaj mem'kompren'ebl'a iu atmosfer'o de komfort'o, sed ke dekstr'e-mal'dekstr'e de li'a viv'o fend'iĝ'as abism'o'j profund'e'n en mal'lum'o'n, kiu'j'n li'a rigard'o neniam est'is tuŝ'int'a. Nun li rimark'is, ke ekzist'as profesi'o'j kaj sort'o'j, ke ĉie ĉirkaŭ li'a viv'o ar'iĝ'as sekret'o'j, palp'ebl'e proksim'a'j kaj tamen neniam pri'atent'it'a'j. Edgar lern'is mult'o'n en tiu unu hor'o, de kiam li star'is sol'a; li komenc'is vid'i mult'o'n de ĉi tiu mal'larĝ'a kupe'o kun la fenestr'o'j al la liber'ec'o. Kaj io komenc'iĝ'is subtil'e ek'flor'i en li'a kaŝ'a tim'o, io, kio ankoraŭ ne est'is feliĉ'o, sed tamen jam mir'o pri la mult'vari'ec'o de la viv'o. Li est'is fuĝ'int'a pro tim'o kaj mal'kuraĝ'o, tio'n li ek'sent'is en ĉiu sekund'o, tamen unu'a'foj'e li ag'is mem'star'e, tra'viv'is i'o'n de la real'o, kiu'n li est'is preter'ir'int'a antaŭ'e. Unu'a'foj'e ebl'e li mem far'iĝ'is sekret'o al la ge'patr'o'j, sam'kiel antaŭ'e la mond'o al li. Per ali'a'j rigard'o'j li vid'is tra la fenestr'o. Kaj est'is al li, kvazaŭ li unu'a'foj'e vid'us ĉio'n ver'a'n, kvazaŭ vual'o est'us de'fal'int'a de la aĵ'o'j kaj ili nun montr'us al li ĉio'n, la intern'o'n de si'a intenc'o, la kaŝ'it'a'n nerv'o'n de si'a aktiv'ec'o. Dom'o'j preter'flug'is kiel de'ŝir'it'a'j de la vent'o, kaj li dev'is pens'i pri la hom'o'j, kiu'j loĝ'as intern'e, ĉu ili est'as riĉ'a'j aŭ mal'riĉ'a'j, feliĉ'a'j aŭ mal'feliĉ'a'j, ĉu ankaŭ ili sam'e kiel li sopir'as sci'i ĉio'n, kaj ĉu ebl'e tie est'as infan'o'j, kiu'j ankaŭ ĝis nun nur lud'is per la aĵ'o'j kiel li mem. La rel'gard'ist'o'j, kiu'j star'is kun flirt'ant'a'j flag'o'j ĉe'voj'e, ŝajn'is unu'a'foj'e al li ne nur'a'j pup'o'j kaj mal'viv'a lud'il'ar'o kiel ĝis nun, kvazaŭ objekt'o'j star'ig'it'a'j de simpl'a hazard'o, sed li kompren'is, ke tio est'as ili'a sort'o, ili'a batal'o kontraŭ la viv'o. Pli kaj pli rapid'e rul'iĝ'is la rad'o'j, nun la zigzag'a'j kurb'iĝ'o'j mal'supr'e'n'ig'is la trajn'o'n al la val'o, pli kaj pli mal'krut'a'j far'iĝ'is la mont'o'j, pli kaj pli mal'proksim'a'j; jam la eben'o est'is ating'it'a. Ankoraŭ unu foj'o'n li rigard'is re'turn'e, tiam ili jam est'is blu'a'j kaj ombr'ec'a'j, mal'proksim'a'j kaj ne'ating'ebl'a'j; kaj est'is al li, kvazaŭ tie, kie ili mal'rapid'e solv'iĝ'is en nebul'a ĉiel'o, kuŝ'us li'a propr'a infan'ec'o.
Sed post'e en Baden, kiam la vagon'ar'o halt'is kaj Edgar trov'iĝ'is sol'a sur la kaj'o, kie la lamp'o'j jam est'is lum'ig'it'a'j kaj la signal'o'j bril'is verd'a'j kaj ruĝ'a'j en la mal'proksim'o, jen lig'iĝ'is kun tiu mult'kolor'a aspekt'o iu subit'a tim'et'o antaŭ la ven'ont'a nokt'o. Dum'tag'e li sent'is si'n ankoraŭ sekur'a, ĉar ĉirkaŭ'e ja est'is hom'o'j, oni pov'is ripoz'i, sid'iĝ'i sur benk'o aŭ rigard'i en la butik'fenestr'o'j'n. Sed kiel li pov'os toler'i tio'n, kiam la hom'o'j perd'iĝ'os en la dom'o'j'n, ĉiu hav'os lit'o'n, konversaci'o'n kaj post'e kviet'a'n nokt'o'n, dum li — sent'ant'e si'a'n kulp'o'n — dev'os ĉirkaŭ'vag'i for'las'it'a en fremd'a sol'ec'o. Ho, nur baldaŭ hav'i tegment'o'n super si, ne unu minut'o'n pli star'i sub fremd'a liber'a ĉiel'o; tio est'is li'a sol'a klar'a sent'o.
Rapid'e li laŭ'ir'is la bon'e kon'at'a'n voj'o'n, ne'rigard'ant'e dekstr'e'n aŭ mal'dekstr'e'n, ĝis kiam li fin'e al'ven'is antaŭ la vila'o'n, en kiu li'a av'in'o loĝ'is. Ĝi situ'is bel'e ĉe larĝ'a strat'o; ne liber'e prezent'it'a al la rigard'o'j, sed mal'antaŭ grimp'ant'a'j plant'o'j kaj heder'o de bon'e fleg'it'a ĝarden'o, bril'a mal'antaŭ nub'o de verd'aĵ'o, blank'a, pra'patr'e ĉarm'a dom'o. Edgar kaŝ'rigard'is tra la krad'o kiel fremd'ul'o. Intern'e neni'o mov'iĝ'is; la fenestr'o'j est'is ferm'it'a'j, evident'e ĉiu'j est'is kun gast'o'j mal'antaŭ'e en la ĝarden'o. Jam li tuŝ'is la mal'varm'et'a'n ans'o'n, kiam io strang'a okaz'is: subit'e ŝajn'is al li ne'ebl'a tio, kio'n li de du hor'o'j opini'is tiel facil'a, tiel mem'kompren'ebl'a. Kia'manier'e li en'ir'u, kiel li salut'u ili'n, kiel li pov'os toler'i tiu'j'n demand'o'j'n kaj kiel ili'n respond'i? Kiel el'ten'i tiu'n unu'a'n rigard'o'n, kiam li dev'os raport'i, ke li kaŝ'e fuĝ'is de si'a patr'in'o? Kaj kiel eĉ klar'ig'i si'a'n terur'a'n ag'o'n, kiu'n li mem jam ne kompren'is! Intern'e nun mov'iĝ'is pord'o. Subit'e, stult'a tim'o kapt'is li'n, ke ebl'e iu ven'os, kaj li kur'is for, ne'sci'ant'e kie'n.
Antaŭ la ĝarden'o de la kazin'o li halt'is, ĉar tie li vid'is mal'lum'o'n kaj ne supoz'is hom'o'j'n. Tie li ebl'e pov'us sid'iĝ'i kaj fin'fin'e medit'i en kviet'o, ripoz'i kaj klar'iĝ'i pri si'a sort'o. Tim'e li en'ir'is. En la antaŭ'a part'o kelk'a'j lantern'o'j lum'is kaj don'is al la ankoraŭ jun'a'j foli'o'j fantom'a'n akv'o'bril'o'n de tra'vid'ebl'a verd'ec'o; sed pli mal'antaŭ'e, kie li dev'is mal'supr'e'n'ir'i la mont'et'o'n, ĉio kuŝ'is kiel unu sol'a, obtuz'a, nigr'a, ferment'a amas'o en la embaras'a mal'lum'o de tro'fru'a printemp'a nokt'o. Edgar tim'et'e ŝtel'ir'is preter la mal'mult'a'j hom'o'j, kiu'j ĉi tie sid'is babil'ant'e kaj leg'ant'e sub la lum'o'cirkl'o de la lantern'o'j: li vol'is est'i sol'a. Sed ankaŭ supr'e en la ombr'a mal'hel'o de la mal'lum'ig'it'a'j ir'ej'o'j est'is neni'u trankvil'o. Ĉio tie est'is plen'ig'it'a da mal'laŭt'a, lum'evit'a murmur'ad'o kaj flustr'ad'o, kiu est'is mult'vari'e miks'it'a kun la spir'o de la vent'o inter la fleks'ebl'a'j foli'o'j, la frot'bru'o de for'a'j paŝ'o'j, la flustr'ad'o de re'ten'it'a'j voĉ'o'j, kun iu volupt'a, tim'e ĝem'plend'a son'ad'o, kiu pov'us sam'temp'e de'ven'i de hom'o'j kaj best'o'j kaj la mal'pac'e dorm'ant'a natur'o. Est'is danĝer'a mal'kviet'o, kaŭr'a, kaŝ'a kaj tim'ig'e mister'a, kiu tie spir'is, iu sub'ter'a ag'ad'o en la arb'ar'o, kiu ebl'e rezult'is nur el la printemp'o, tamen strang'e tim'ig'is la sen'konsil'a'n infan'o'n.
Li prem'is si'n tut'e mal'grand'a sur benk'o'n en tiu abism'a mal'lum'o kaj prov'is nun pri'pens'i, kio'n li hejm'e rakont'u. Sed la pens'o'j glit'e eskap'is de li, antaŭ ol li pov'is kapt'i ili'n; kontraŭ'vol'e li dev'is ĉiam nur aŭskult'i kaj aŭskult'i al la du'on'laŭt'a son'ad'o, al la mister'a'j voĉ'o'j de la mal'lum'o. Kiel terur'a tiu mal'lum'o est'is, kiel embaras'a kaj tamen kiel mister'e bel'a! Ĉu est'is best'o'j aŭ hom'o'j aŭ nur la fantom'a man'o de la vent'o, kiu kun'teks'is ĉiu'n tiu'n susur'ad'o'n kaj krak'et'ad'o'n, tiu'n zum'ad'o'n kaj log'ad'o'n? Li aŭskult'is. Est'is la vent'o, kiu mal'kviet'e ŝtel'iĝ'is tra la arb'o'j, sed — nun li vid'is tio'n klar'e — ankaŭ hom'o'j, en'brak'iĝ'int'a'j par'o'j, kiu'j alt'e'n'ven'is de mal'supr'e, de la hel'a urb'o, kaj viv'ig'is la mal'lum'o'n per si'a enigm'a ĉe'est'o. Kio'n ili vol'is?
Li ne pov'is kompren'i tio'n. Ili ne konversaci'is; ĉar li ne aŭd'is iu'j'n voĉ'o'j'n, nur la paŝ'o'j grinc'is mal'kviet'e sur la ŝton'et'o'j; kaj tie kaj tie, en sen'arb'ej'o, li vid'is ili'a'j'n figur'o'j'n preter'ŝveb'i pas'em'e kiel ombr'o'j, sed ĉiam sam'e inter'plekt'it'a'j, kiel li tiam vid'is si'a'n patr'in'o'n kun la baron'o. Tiu sekret'o, la grand'a, bril'a kaj fatal'a, ĝi do est'is ankaŭ ĉi tie. Pli kaj pli proksim'e'n li aŭd'is nun ven'i paŝ'o'j'n kaj jam ankaŭ re'ten'it'a'n rid'ad'o'n. Ek'kapt'is li'n tim'o, ke la al'proksim'iĝ'ant'o'j pov'us trov'i li'n ĉi tie, kaj li prem'is si'n ankoraŭ pli profund'e'n en la mal'lum'o'n. Sed la du, kiu'j nun tra la ne'penetr'ebl'a mal'lum'o palp'e supr'e'n'ir'is la voj'o'n, ne vid'is li'n. Inter'plekt'it'a'j ili preter'ir'is, jam Edgar ek'spir'is liber'e, kiam subit'e ili'a'j paŝ'o'j halt'is, proksim'eg'e antaŭ li'a benk'o.
Ili kun'prem'is la vizaĝ'o'j'n, Edgar ne pov'is vid'i i'o'n klar'e, li aŭd'is nur, ke ĝem'ad'o el'iĝ'is el la buŝ'o de la vir'in'o, ke la vir'o balbut'is ard'a'j'n, frenez'a'j'n vort'o'j'n, kaj ia sufok'a antaŭ'sent'o tra'penetr'is li'a'n tim'o'n en volupt'a ek'trem'o. Unu minut'o'n ili rest'is tiel, post'e la ŝton'et'o'j re'e grinc'is sub ili'a'j for'ir'a'j paŝ'o'j, kiu'j baldaŭ perd'iĝ'is en la mal'lum'o.
Edgar ek'trem'et'is. La sang'o re'e flu'eg'is en li'a'j'n vejn'o'j'n, pli varm'eg'e kaj ard'e ol antaŭ'e. Kaj subit'e li sent'is si'n ne'toler'ebl'e sol'ec'a en tiu embaras'a mal'lum'o; potenc'eg'e ek'kapt'is li'n la bezon'o je iu amik'ec'a voĉ'o, je ĉirkaŭ'brak'o, je hel'a ĉambr'o, je hom'o'j, kiu'j'n li am'is. Est'is al li, kvazaŭ la tut'a sen'konsil'ig'a mal'hel'ec'o de tiu embaras'a nokt'o nun est'us en'flu'int'a en li'n kaj krev'ig'us li'a'n brust'o'n.
Li ek'salt'is. Nur hejm'e'n, hejm'e'n, nur est'i dom'e ie en varm'a, en hel'a ĉambr'o, en iu kontakt'o kun hom'o'j. Kio do pov'us okaz'i al li? Oni bat'u aŭ insult'u li'n, li ne plu tim'is i'o'n ajn, de kiam li est'is sent'int'a tiu'n mal'lum'o'n kaj la tim'o'n antaŭ la sol'ec'o.
Sen'konsci'e li est'is pel'it'a antaŭ'e'n, kaj subit'e li re'e star'is antaŭ la vila'o, kun la man'o de'nov'e sur la mal'varm'et'a ans'o.
Li vid'is, kiel nun la hel'ig'it'a'j fenestr'o'j lum'et'is tra la verd'aĵ'o, imag'e vid'is mal'antaŭ ĉiu hel'a vitr'aĵ'o la kon'at'a'n ĉambr'o'n kun ĝi'a'j hom'o'j intern'e. Jam tiu najbar'ec'o feliĉ'ig'is li'n, jam tiu unu'a kviet'ig'a sent'o, est'i proksim'a al hom'o'j, de kiu'j li sci'is si'n am'at'a. Kaj se li ankoraŭ hezit'is, tio est'is nur, por pli intens'e ĝu'i tiu'n antaŭ'sent'o'n.
Jen kri'is mal'antaŭ li voĉ'o en laŭt'a ek'tim'o: ”Edgar, tie li ja est'as!”
La serv'ist'in'o de li'a av'in'o est'is vid'int'a li'n, rapid'eg'is al li kaj kapt'is li'n ĉe la man'o. Intern'e la pord'o est'is bru'e mal'ferm'it'a, hund'o boj'e supr'e'n'salt'is li'n, el la dom'o oni ven'is kun kandel'o'j, li aŭd'is voĉ'o'j'n vok'i en ĝoj'eg'o kaj terur'o: gaj'a tumult'o de kri'o'j kaj paŝ'o'j al'proksim'iĝ'ant'a'j, figur'o'j, kiu'j'n li nun ek'kon'is. Unu'e li'a av'in'o kun etend'it'a'j brak'o'j kaj mal'antaŭ ŝi — li pens'is sonĝ'i — li'a patr'in'o. Kun plor'a'j okul'o'j, trem'e kaj tim'ig'it'e, li mem star'is mez'e de tiu ard'a eksplod'o de tro'emoci'a'j sent'o'j, ne'decid'a, kio'n li far'u, kaj eĉ ne'cert'a, kio'n li sent'as: tim'o'n aŭ feliĉ'o'n.
Tio est'is okaz'int'a jen'e: oni jam de'long'e serĉ'is kaj atend'is li'n ĉi tie. Li'a patr'in'o, malgraŭ si'a koler'o, terur'ig'it'a de la furioz'a for'rapid'o de la ekscit'it'a infan'o, ig'is li'n serĉ'i sur la Semmering-mont'o. Jam ĉiu est'is en plej'a ekscit'o kaj plen'a de dan'ger'a'j antaŭ'sent'o'j, kiam sinjor'o ven'is kun la sci'ig'o, ke li vid'is la infan'o'n ĉirkaŭ la tri'a hor'o ĉe la fer'voj'a giĉet'o. Tie oni rapid'e konstat'is, ke Edgar pren'is bilet'o'n al Baden, kaj sen'hezit'e ŝi tuj post'vetur'is li'n. Telegram'o'j al Baden kaj al li'a patr'o en Vieno antaŭ'kur'is ŝi'n, dis'vast'ig'ant'e ekscit'o'n, kaj de du hor'o'j ĉio est'is en mov'ad'o post la fuĝ'int'o.
Nun ili firm'ten'is li'n, sed sen per'fort'o. En re'ten'it'a triumf'o li est'is konduk'it'a en la ĉambr'o'n; sed strang'e, li ne sent'is ĉiu'j'n tiu'j'n sever'a'j'n riproĉ'o'j'n, kiu'j'n ili dir'is al li, ĉar li tamen vid'is en ili'a'j okul'o'j ĝoj'o'n kaj am'o'n. Kaj eĉ tiu ŝajn'ig'o, tiu afekt'it'a ĉagren'o, daŭr'is nur unu moment'o'n. Post'e la av'in'o re'e ĉirkaŭ'brak'is li'n kun larm'o'j, neni'u plu parol'is pri li'a kulp'o, kaj li sent'is si'n ĉirkaŭ'it'a de mir'ind'a pri'zorg'o. Jen la serv'ist'in'o de'pren'is de li la jak'o'n kaj al'port'is pli varm'a'n, jen la av'in'o demand'is li'n, ĉu li est'as mal'sat'a aŭ vol'as i'o'n ajn; ili demand'is kaj tortur'is li'n en dorlot'a zorg'em'o, kaj kiam ili vid'is li'a'n ĝen'o'n, ili ĉes'is demand'i. Volupt'e li re'e ĝu'is la sent'o'n, la tiel mal'estim'it'a'n kaj tamen pri'sopir'it'a'n sent'o'n est'i nur infan'o; kaj hont'o ek'reg'is li'n pro la arog'ec'o de la last'a'j tag'o'j, kiam li vol'is mal'hav'i ĉio'n tio'n, inter'ŝanĝ'i ĝi'n por la tromp'a plezur'o de propr'a sol'ec'o.
Apud'e sonor'is la telefon'o. Li aŭd'is la voĉ'o'n de si'a patr'in'o, aŭd'is unu'op'a'j'n vort'o'j'n: ”Edgar ... re'turn'is ... ven'is ĉi tie'n...
last'a trajn'o,” kaj mir'is, ke ŝi antaŭ'e ne brusk'e al'kri'is li'n, nur ĉirkaŭ'pren'is li'n per tia strang'e re'ten'a rigard'o. Pli kaj pli ard'a est'iĝ'is en li la pent'o, kaj plej ŝat'e li est'us el'tord'int'a si'n el tiu pri'zorg'o de av'in'o kaj onkl'in'o'j, kaj est'us en'ir'int'a, por pardon'pet'i ŝi'n, por tut'e humil'e dir'i al ŝi, al ŝi tut'e sol'a, ke li de'nov'e vol'us est'i infan'o kaj obe'i. Sed kiam li nun mal'laŭt'e ek'star'is, la av'in'o dir'is en et'a terur'o: ”Kie'n vi vol'as?”
Tiam li star'is konfuz'it'e. Ili jam tim'is pro li, kiam li mov'iĝ'is.
Li est'is terur'ig'int'a ili'n ĉiu'j'n, nun ili tim'is, ke li vol'as de'nov'e for'kur'i. Kiel ili pov'us kompren'i, ke neni'u pli pent'is pro tiu fuĝ'o ol li mem!
La tabl'o est'is pret'ig'it'a, kaj oni al'port'is por li improviz'it'a'n vesper'manĝ'o'n. La av'in'o sid'is apud li kaj ne de'turn'is la rigard'o'n. Ŝi kaj la onkl'in'o kaj la serv'ist'in'o en'ferm'is li'n en silent'a'n cirkl'o'n, kaj li sent'is si'n mir'e kviet'ig'it'a de tiu varm'ec'o.
Embaras'is li'n nur, ke li'a patr'in'o ne en'ir'is la ĉambr'o'n. Se ŝi pov'us sent'i, kiel humil'a li est'as, ŝi cert'e ven'us!
Jen bru'is ekster'e vetur'il'o kaj halt'is antaŭ la dom'o. La ali'a'j tiel ek'tim'is, ke ankaŭ Edgar mal'kviet'iĝ'is. La av'in'o ir'is ekster'e'n, voĉ'o'j laŭt'e flug'is tie'n kaj re'e'n tra la mal'lum'o, kaj subit'e li sci'is, ke li'a patr'o est'is ven'int'a. Tim'e Edgar rimark'is, ke li nun re'e star'as sol'a en la ĉambr'o, kaj eĉ tiu mal'daŭr'a sol'ec'o konfuz'is li'n. Li'a patr'o est'is sever'a, est'is la sol'a, kiu'n li ver'e tim'is. Edgar aŭskult'is ekster'e'n, li'a patr'o ŝajn'e est'is ekscit'it'a, li parol'is laŭt'e kaj koler'e. Dum'e son'is kviet'ig'e la voĉ'o'j de li'a av'in'o kaj patr'in'o; evident'e ili vol'is mild'ig'i li'n. Sed li'a voĉ'o rest'is firm'a, sam'kiel la paŝ'o'j, kiu'j nun ven'is pli kaj pli proksim'e'n, jam est'is en la apud'a ĉambr'o, tuj antaŭ la pord'o, kiu nun est'is bru'e mal'ferm'it'a.
Li'a patr'o est'is tre grand'a. Kaj Edgar sent'is si'n ne'dir'ebl'e mal'grand'a antaŭ li, kiam li nun en'ven'is, nervoz'a kaj ŝajn'e ver'e koler'a.
”Kio ig'is vi'n for'kur'i, fripon'et'o? Kiel vi pov'is tiel terur'ig'i vi'a'n patr'in'o'n?”
Li'a voĉ'o est'is koler'a kaj en la man'o'j sovaĝ'a mov'ad'o. Mal'antaŭ li, la patr'in'o nun est'is en'ir'int'a per mal'laŭt'a paŝ'o. Ŝi'a vizaĝ'o est'is en ombr'o.
Edgar ne respond'is. Li hav'is la sent'o'n, ke li dev'us defend'i si'n; sed kiel li rakont'u, ke oni tromp'is kaj bat'is li'n? Ĉu la patr'o kompren'us tio'n?
”Nu, ĉu vi ne pov'as parol'i? Kio okaz'is? Vi pov'as trankvil'e dir'i tio'n! Ĉu io ne plaĉ'is al vi? Oni ja dev'as hav'i kaŭz'o'n, kiam oni for'kur'as! Ĉu iu aflikt'is vi'n?” Edgar hezit'is. La re'memor'o re'e far'is li'n koler'a, jam li vol'is akuz'i. Jen li vid'is — kaj li'a kor'o ĉes'is bat'i je tio — kiel li'a patr'in'o far'is strang'a'n mov'o'n mal'antaŭ la dors'o de la patr'o. Mov'o'n, kiu'n li unu'e ne kompren'is. Sed nun ŝi al'rigard'is li'n, en ŝi'a'j okul'o'j est'is urĝ'a pet'o. Kaj mal'laŭt'e, tut'e mal'laŭt'e, ŝi lev'is la fingr'o'n al la buŝ'o en sign'o de silent'ad'o.
Jen ek'mov'iĝ'is — la infan'o sent'is tio'n — iu varm'a, iu grand'eg'e ard'a rav'it'ec'o tra li'a tut'a korp'o. Li kompren'is, ke ŝi don'as la sekret'o'n en li'a'n gard'o'n, ke de li'a'j et'a'j infan'lip'o'j de'pend'as ies sort'o. Kaj sovaĝ'a, ĝoj'eg'a fier'o plen'ig'is li'n, ke ŝi fid'is al li; rapid'eg'e ek'reg'is li'n si'n'ofer'em'o, la vol'o, ankoraŭ pli'grand'ig'i si'a'n propr'a'n kulp'o'n, por montr'i, kiom li jam est'as vir'o. Li rekt'iĝ'is: ”Ne, ne ... ne est'is iu ajn kial'o. Pa'nj'o est'is tre bon'a al mi, sed mi est'is mal'obe'em'a, mi kondut'is mal'bon'e ... kaj tiam ...
tiam mi for'kur'is, ĉar mi tim'is.”
Li'a patr'o al'rigard'is li'n konstern'it'e. Li est'is atend'int'a ĉio'n ali'a'n, nur ne tia'n konfes'o'n. La koler'o est'is mal'arm'it'a.
”Nu, se vi bedaŭr'as ĝi'n, jam sufiĉ'as. Tiu'kaz'e mi ne vol'as plu pri'parol'i ĝi'n hodiaŭ. Mi kred'as, ke ali'a'n foj'o'n vi do pri'pens'os ĝi'n! Tio ne okaz'u re'e!”
Li halt'is kaj al'rigard'is li'n. Li'a voĉ'o nun mild'iĝ'is: ”Kiel pal'a vi aspekt'as. Sed ŝajn'as al mi, ke vi jam de'nov'e far'iĝ'is pli grand'a. Mi esper'as, ke vi ne plu ag'os tiel infan'e; vi ja ver'e ne plu est'as knab'o kaj pov'us jam est'i saĝ'a!”
Dum la tut'a temp'o Edgar rigard'is nur al si'a patr'in'o. Est'is al li, kvazaŭ io bril'eg'is en ŝi'a'j okul'o'j. Aŭ ĉu est'is nur la re'bril'o de la flam'o? Ne, bril'is io tie, mal'sek'et'e kaj hel'e, kaj ĉirkaŭ ŝi'a buŝ'o est'is rid'et'o, kiu dank'is al li. Oni nun send'is li'n en'lit'e'n; sed li ne mal'gaj'is pro tio, ke ili las'is li'n sol'a. Li ja dev'is pri'pens'i tiel mult'o'n, tiel mult'o'n kolor'a'n kaj riĉ'a'n. La tut'a dolor'o de la last'a'j tag'o'j nul'iĝ'is en la potenc'a sent'o de la unu'a tra'viv'aĵ'o; li sent'is si'n feliĉ'a en mister'a antaŭ'sent'o de est'ont'a'j okaz'aĵ'o'j. Ekster'e la arb'o'j murmur'is en la mal'lum'a nokt'o, sed li ne plu kon'is i'a'n tim'et'o'n. Li est'is perd'int'a ĉi'a'n mal'pacienc'o'n pri la viv'o, de kiam li sci'is, kiel riĉ'a ĝi est'as. Ŝajn'is al li, kvazaŭ hodiaŭ li vid'is ĝi'n unu'a'foj'e nud'a, ne plu kaŝ'it'a per mil mensog'o'j de la infan'ec'o, sed en ĝi'a tut'a volupt'a, danĝer'a bel'ec'o. Li neniam est'is pens'int'a, ke tag'o'j pov'as est'i tiel dens'e plen'a'j je mult'vari'a'j nuanc'o'j de dolor'o kaj ĝoj'o; kaj feliĉ'ig'is li'n la pens'o, ke atend'os li'n ankoraŭ mult'a'j tia'j tag'o'j, tut'a viv'o, por sen'vual'ig'i al li si'a'n sekret'o'n. Unu'a sci'et'o pri la mult'vari'ec'o de la viv'o ek'reg'is li'n, unu'a'foj'e li kred'is, ke li kompren'as la esenc'o'n de la hom'o'j, ke ili bezon'as unu la ali'a'n, eĉ kiam ili ŝajn'as est'i mal'amik'a'j, kaj ke est'as tre dolĉ'e est'i am'at'a de ili. Li ne kapabl'is pens'i pri iu ajn aŭ pri io ajn mal'am'e, li pent'is pri neni'o, kaj eĉ por la baron'o, la de'log'int'o, si'a plej grav'a mal'amik'o, li trov'is nov'a'n sent'o'n de dank'em'o, ke li mal'ferm'is por li la pord'o'n al tiu mond'o de la unu'a'j emoci'o'j.
Est'is tre dolĉ'e kaj flat'e nun pri'pens'i ĉio'n tio'n en la mal'lum'o, iom'et'e jam miks'it'a kun bild'o'j el sonĝ'o'j, kaj preskaŭ ĝi jam est'is dorm'o. Jen est'is al li, kvazaŭ la pord'o subit'e mov'iĝ'as kaj mal'laŭt'e io ven'as. Li ne est'is tut'e cert'a, ankaŭ jam est'is tro dorm'em'a por mal'ferm'i la okul'o'j'n. Li sent'is super si, spirant'a'n vizaĝ'o'n mal'varm'e kaj mild'e tuŝ'et'i la li'a'n, kaj sci'is, ke tio est'as li'a patr'in'o, kiu nun kis'as li'n kaj per'man'e kares'as li'a'j'n har'o'j'n. Li sent'is la kis'o'j'n kaj sent'is la larm'o'j'n, mild'e reciprok'is la kares'o'n, kaj kompren'is ĝi'n nur kiel re'pac'iĝ'o'n, kiel dank'em'o'n pro si'a silent'ad'o. Nur pli post'e, mult'a'j'n jar'o'j'n post'e, li ek'kon'is en tiu'j mut'a'j larm'o'j ĵur'promes'o'n de la mal'jun'iĝ'int'a vir'in'o, ke ŝi de nun vol'os aparten'i nur al li, al si'a infan'o, rezign'o'n pro aventur'o'j, adiaŭ'o'n al ĉiu'j propr'a'j avid'o'j.
Li ne sci'is, ke ŝi est'as dank'em'a al li ankaŭ, ĉar li sav'is ŝi'n de sen'senc'a aventur'o, kaj ke nun per ĉi tiu ĉirkaŭ'brak'o ŝi trans'don'is al li — kiel hered'aĵ'o'n por li'a est'ont'a viv'o — la amar'dolĉ'a'n pez'o'n de la am'o. Ĉio'n tio'n la infan'o tiam ne kompren'is; sed li sent'is, ke est'as tre feliĉ'ig'e est'i am'at'a tiel, kaj ke per tiu am'o li jam est'is implik'it'a en la grand'a sekret'o de la mond'o.
Kiam ŝi post'e de'pren'is de li la man'o'n, la lip'o'j de'iĝ'is de li'a'j kaj la silent'a figur'o susur'is ekster'e'n, rest'is ankoraŭ io varm'a, iu spir'et'o super li'a'j lip'o'j. Kaj flat'e al'flug'is li'n la sopir'o, ankoraŭ oft'e sent'i tia'j'n mol'a'j'n lip'o'j'n kaj est'i ĉirkaŭ'brak'it'a tiel kares'e; sed tiu antaŭ'sent'o de sekret'o tiel pri'sopir'it'a est'is jam vual'it'a de dorm'a ombr'o. Ankoraŭ'foj'e ĉiu'j bild'o'j de la last'a'j hor'o'j kalejdoskop'e preter'pas'is, ankoraŭ'foj'e la libr'o de li'a jun'ec'o al'log'e dis'foli'iĝ'is. Post'e la infan'o ek'dorm'is kaj komenc'iĝ'is la pli profund'a sonĝ'o de li'a viv'o.
www.omnibus.se/ink'o ISBN 91-7303-120-8 84